Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Καλά πια σήμερα είμαστε για να ‘μαστε!
Και κόκκινο χαλί να στρώσουμε. Και το λάβαρο της απελευθέρωσης να σηκώσουμε. Και άσμα ηρωικό και χαρμόσυνο να άδουμε. Και έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας να αισθανθούμε. Και ένα ρίγος συγκίνησης να μας διαπεράσει (και δύο... ρίγη άμα λάχει, διότι είμεθα και λαρτζ) και γενικώς, ποιος μας πιάνει! Και όλα αυτά σε εκρηκτικό κλίμα, κυριολεκτικά, που κάποιοι φρόντισαν να δημιουργήσουν για να σαμποτάρουν την όλη κατάσταση.
Διότι δεν είναι που έρχεται η Μέρκελ.
Αυτό το περιμέναμε. Το είχαμε άλλωστε γράψει με το που ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο ότι στο «πρόγραμμα» των εξήντα «καυτών» ημερών που θα παρεμβληθούν ανάμεσα στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και τις εκλογές, εντάσσονται και η έξοδος στις αγορές αλλά και η επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου στην Ελλάδα, η οποία θα έχει και συμβολικό χαρακτήρα, διότι η Αγκέλα θα κηρύξει τη λήξη της... κρίσης στην Ελλάδα και το τέλος των μνημονίων, τυπικά πάντοτε. Διότι από το «τυπικά» έως το «ουσιαστικά», η απόσταση είναι μεγάλη.
Υπό την έννοια αυτή, μπορούμε - ας πούμε - να πούμε, ότι η σημερινή είναι και μία νέου τύπου... εθνική επέτειος διά την αποτίναξη ενός ακόμη... ζυγού από τους τόσους που έχουμε αποτινάξει ανά τους αιώνες.«Τιναζόμαστε» και προχωράμε ακόμη και μετά από 400 χρόνια, αλλά μυαλό δεν βάζουμε και ούτε μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τώρα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν τον «αποτινάσσουμε» ακριβώς τον ζυγό, διότι μας «ξετίναξε» προηγουμένως αλλά τέλος πάντων, ας μην στεκόμαστε στις... λεπτομέρειες. Και άλλωστε, το μότο που μπορεί να υιοθετηθεί από δω και πέρα είναι μάλλον «η κρίση τελείωσε ζήτω η κρίση» αφού στην πραγματικότητα ο δρόμος προς την «ανάκαμψη» και αυτή την περίφημη και πολυδιαφημισμένη «ανάπτυξη», είναι ακόμη μακρύς, δύσκολος, κακοτράχαλος και ανηφορικός. Κάτι σαν «Γολγοθάς», έτσι για να εναρμονιστούμε και με το κλίμα των ημερών. Ωστόσο...
...Ωστόσο η Αγκέλα είναι δω για να κηρύξει τη λήξη του... αγώνα.
Και, επειδή οι «συμβολισμοί» πρέπει να είναι πολλαπλοί, ένα 24ωρο και κάτι ψιλά πριν έλθει στην Αθήνα, η χώρα, με απόφαση της Κυβέρνησης, βγήκε και στις αγορές. Για να δείξουμε και επί του πρακτέου ότι πλέον μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας και δεν έχουμε την ανάγκη κανενός εκ των δανειστών, που λέει ο λόγος.
Ποτέ άλλοτε, που ξαναλέει ο λόγος, μία χώρα δεν έκανε τέτοια... χαρά, που βγαίνει και δανείζεται! Το κανονικό θα ήταν να χαίρεται επειδή δεν χρειάζεται να δανειστεί, παρότι όλες οι χώρες με δανεικά τη βγάζουν για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, με ή χωρίς κρίση.
Αλλά στη δική μας περίπτωση το να δανειστούμε μετά από τέσσερα χρόνια... αποχής και να ‘χουμε και τόση ζήτηση και να γίνεται συζήτηση, θεωρείται το λιγότερο «κατόρθωμα». Και αφού η ανταπόκριση ήταν τόσο εντυπωσιακή το μόνον που «έπαιζε» ως ερώτημα ήταν «πόσο θα ήταν το επιτόκιο;». Όλα τα υπόλοιπα...
...Όλα τα υπόλοιπα γίνανε σε... εκρηκτικό κλίμα.
Διότι, αν θεωρήσουμε και θεωρούμε, ότι το να βγει η χώρα τώρα στις αγορές, είναι προεκλογική κίνηση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (πέραν της αντικειμενικής ανάγκης που ούτως ή άλλως υπάρχει), το ίδιο... στοχευμένη από κάποιους, ήταν και η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση με την έκρηξη στο κέντρο της Αθήνας, έξω από την Τράπεζα Ελλάδος. Την ημέρα δηλαδή, που η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές και την παραμονή της επίσκεψης Μέρκελ στην Αθήνα.
Κάποιοι ήθελαν να στείλουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα αποσταθεροποίησης προς τα έξω, για να εξυπηρετήσουν ιδίους σκοπούς, κατά βάσιν ακατανόητους και βεβαίως εγκληματικούς, απαράδεκτους και καταδικαστέους. Αυτό πια το καταλαβαίνει και ένα νήπιο. Το δικαίωμα της διαφωνίας σεβαστό. Η εγκληματική ενέργεια όμως δεν είναι «διαφωνία». Μπορεί να γίνει εύκολα «δολοφονία» και με την κυριολεξία της λέξεως αλλά και με τη μεταφορική της έννοια.
Όπως και να ‘χει όμως σε εκρηκτικό κλίμα ή όχι η ζωή προχωράει.
Το ίδιο και οι αγορές, το ίδιο και η χώρα που τραβά προς την... ελευθερία εκ του μνημονιακού ζυγού.
Να προσέξουμε μόνον, από το «φτου ξελεφτερία» του παλιού παιδικού παιχνιδιού, μην χάσουμε την «ξελεφτερία» και μείνουμε μόνον με το... «φτου»... μην μας βασκάνουμε βεβαίως!
