* Του Απόστολου Παπαπαρίση
Σε ένα εκλογικό τμήμα κάπου στην περιοχή μας, ένας κύριος παίρνει τα ψηφοδέλτια, μπαίνει στο παραβάν, αλλά αμέσως γυρίζει και λέει: -Ξεχάσατε να μου δώσετε φακελάκι... -Α, με συγχωρείτε. Με τόση βαβούρα, λέει η Δικαστική Αντιπρόσωπος και ετοιμάζεται να του δώσει ένα νέο φακελάκι, όταν ακούγεται μια φωνή. -Μην κουνηθεί κανείς. Χάθηκε φακελάκι! Να κλείσει η πόρτα και να έρθει μέσα ο αστυνομικός για έρευνα. Ήταν ο εκλογικός αντιπρόσωπος ενός συνδυασμού, που είχε πάει ήδη στην πόρτα και φώναζε τον αστυνομικό που στεκόταν στον διάδρομο. Αναστάτωση στον χώρο, διαμαρτυρίες.. -Μα τι λέτε κύριε; Τι έρευνα; Είμαστε τόση ώρα εδώ. Θα περιμένουμε τώρα να βρεθεί και το φακελάκι; Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες η πόρτα κλείνει και η έρευνα αρχίζει. Όλοι στην ουρά είχαμε εκνευριστεί. Ποιος ξέρει πόσο θα χρειαζόταν να περιμένουμε.
Όλοι εκτός από έναν παππού με ταλαιπωρημένο πρόσωπο, που δεν μιλούσε καθόλου. Ο «φωνακλάς» της ουράς διαμαρτυρόταν: -Και να χάθηκε δηλαδή τι έγινε; Μας ταλαιπωρούν τόση ώρα για ένα φακελάκι. Πως κάνουν έτσι για μία ψήφο; Αυτή θα κρίνει τις εκλογές; Ξαφνικά ακούστηκε ήσυχη και σταθερή η φωνή του παππού: -Το φακελάκι είναι μέσα στην σακούλα των σκουπιδιών. Γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε όλοι ξαφνιασμένοι. Πως το ήξερε ο παππούς, που άλλωστε στεκόταν στο τέλος της ουράς και δεν είχε δει τι έγινε μέσα στην αίθουσα; Ένας νεαρός τον ρώτησε κιόλας: -Πως το ξέρετε; Ο «φωνακλάς» θύμωσε περισσότερο: -Άσε τις προφητείες ρε παππού είμαστε μισή ώρα εδώ κι έχω παρκάρει μεσ' στη μέση του δρόμου. Ο άνθρωπος δεν είχε μπει καλά - καλά στο παραβάν, πως το πέταξε στα σκουπίδια; Ο παππούς άρχισε να εξηγεί ήσυχα στον νεαρό: -Ο «άνθρωπος», μόλις άνοιξε το παραβάν πέταξε γρήγορα το φακελάκι στα σκουπίδια και πριν ακόμα κλείσει η κουρτίνα, βγήκε και ζήτησε άλλο. Ένας από μας είναι ο «συνένοχος». Αυτός θα φρόντιζε να μπει στο ίδιο παραβάν, να πάρει το φακελάκι και να το παραδώσει στον «συντονιστή» που περιμένει απ' έξω. Ασυναίσθητα το μυαλό μου πήγε στον «φωνακλά» αλλά μου γεννήθηκε μια απορία: -Και γιατί να το πετάξει στα σκουπίδια και να μην το βάλει στην τσέπη του; -Γιατί αν κάτι πήγαινε στραβά -όπως τώρα- και γινόταν έλεγχος, το να σε βρουν με το φακελάκι στην τσέπη είναι πολύ σοβαρό αδίκημα – και αυτόφωρο. Ενώ εμάς τους υπόλοιπους δεν θα μας ψάξουν, έτσι δεν είναι; -Έτσι είναι παππού, αλλά γιατί να το κάνουν όλο αυτό; Τι θα κερδίσουν με ένα φακελάκι; Μια ψήφο παραπάνω; -Δεν είναι μόνο μια ψήφος παιδί μου. Μόλις το φακελάκι βγει έξω και βρεθεί στα χέρια του «συντονιστή», αρχίζει η δουλειά. Αυτός, βάζει μέσα το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού που υποστηρίζει, το κολλάει και το δίνει στον ψηφοφόρο – «πρόβατο» (έτσι αποκαλούν αυτοί τους ψηφοφόρους που κρατάνε στο χέρι με υποσχέσεις και ρουσφέτια). Το «πρόβατο», πρέπει να ρίξει το κλειστό φακελάκι στην κάλπη και βγαίνοντας να παραδώσει στον «συντονιστή», το δικό του άδειο φακελάκι. Εκεί θα ξαναμπεί ψηφοδέλτιο, θα κολληθεί και θα παραδοθεί στο επόμενο «πρόβατο». Μέχρι το βράδυ που θα κλείσει η κάλπη για κάθε κλεμμένο φακελάκι μπορεί να ψηφίσουν και 200 - 300 «πρόβατα».
Η πόρτα άνοιξε με θόρυβο και τον διέκοψε. Γυρίσαμε όλοι προς τον αστυνομικό που έβγαινε βαριεστημένος. Ρωτήσαμε σχεδόν όλοι μαζί. -Βρέθηκε; Ο αστυνομικός ανασήκωσε τους ώμους. -Είχε πέσει στην σακούλα με τα σκουπίδια. Τόση φασαρία για το τίποτα. Γυρίσαμε όλοι και κοιτάξαμε τον παππού, αλλά αυτός είχε επιστρέψει στην σιωπή του. Μόνο όταν ο «φωνακλάς» έφυγε ξαφνικά για να «παρκάρει καλύτερα», τον άκουσα πίσω μου να μου ψιθυρίζει: -Πάει να ειδοποιήσει πως το τμήμα «κάηκε». Δεν μπορούν πια να πάρουν φακελάκι από δω. Γύρισα και τον κοίταξα. Χαμογελούσε. -Ναι παιδί μου, (μου απάντησε χωρίς να τον έχω ρωτήσει), τη μια ήταν ένα χωραφάκι στο χωριό που θα μου το έπαιρνε ο δρόμος, την άλλη μια εγχείρηση που έπρεπε να κάνει η γριά μου, την άλλη μια θέση στο δημόσιο για το παιδί μου... Ήμουν πολλά χρόνια «πρόβατο». Όχι πια!
