Του Γιάννη Μήτσιου Φυσικού - Νομικού
Εδώ και πέντε - έξι χρόνια, είναι γνωστό αυτό, βιώνουμε ως κοινωνία και ως λαός μια ζοφερή κατάσταση. Η οικονομική κρίση με τις συνέπειές της, ανεργία, υπερφορολόγηση, πτώση του βιοτικού επιπέδου κ.λπ. ταλανίζουν το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων. Στο εξωτερικό η εικόνα της Ελλάδος έχει θολώσει αρκετά. Εμφανίζεται σαν μια τριτοκοσμική υπερχρεωμένη χώρα όπου είναι ανεξέλεγκτη η παρανομία, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, η εγκληματικότητα. Η χώρα γλιστράει στον κατήφορο της παρακμής.
- Όταν, όμως, βρίσκεσαι σε έναν τόσο θανάσιμο κίνδυνο το πρώτο που απαιτείται να κάνεις είναι η αυτογνωσία, η ορθή και ψύχραιμη αντίληψη της κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι. Στην αντίθετη περίπτωση σκέπτεσαι και φέρεσαι ανορθολογικά και γίνεσαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού σου. Τον τελευταίο καιρό και με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου για τις ευρωβουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές δεν βλέπουμε και δεν ακούμε κάτι σχετικό. Το παλαιοκομματικό κατεστημένο ζει και βασιλεύει. Δεν ξέχασαν τίποτα και δεν έμαθαν τίποτα τόσα χρόνια. Εκείνο που προξενεί εντύπωση είναι ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων ευρωβουλευτών, περιφερειαρχών, δημάρχων, αντιπεριφερειαρχών, αντιδημάρχων κ.λπ. Πολλές χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα διεκδικούν κάποια θέση στο πάνθεον αυτών των αξιωματούχων. Φαίνεται ότι έχει ενδιαφέρον η υπόθεση, έχει «ψωμί», όπως λέγεται. Αλλωστε και αν ακόμη δεν εκλεγεί κάποιος πάλι δεν «χάνεται». Τόσοι και τόσοι, άλλωστε, αποτυχόντες πολιτευτές διορίζονται σε ΔΕΚΟ, σε οργανισμούς και άλλες επίζηλες θέσεις του δημοσίου με παχυλές αποδοχές και άλλα προνόμια.
- Παρατηρώντας κανένας το μεγάλο πλήθος όλων αυτών που διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων στις προσεχείς εκλογές, εύκολα διακρίνει, σε γενικές πάντα γραμμές και με αρκετές εξαιρέσεις, δύο μεγάλες ομάδες: τους αντιμνημονιακούς και τους μνημονιακούς, όπως καθιερώθηκε να λέγονται. Οι αντιμνημονιακοί εμφανίζονται ως αμείλικτοι διώκτες των μνημονίων και πιστεύουν ότι η οικονομική κρίση και συνέπειές της οφείλονται στα μνημόνια. Δεν δέχονται ότι τα μνημόνια είναι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Υποστηρίζουν ότι η τρόικα και τα μέτρα που μας υποχρεώνει να πάρουμε θίγουν την εθνική μας αξιοπρέπεια. Δεν δέχονται ότι η εθνική μας υπερηφάνεια δεν θα είχε υποστεί καμία μείωση εάν είχαμε κάνει μόνοι μας όσα μας επιβάλλουν οι ξένοι να κάνουμε τώρα. Υπόσχονται ότι θα βγούμε αμέσως στις λεγόμενες κεφαλαιαγορές και θα απαλλαγούμε από τα εξευτελιστικά μνημόνια και τις τρόικες, παραβλέποντας ότι για να μπορέσουμε να δανειστούμε από τις κεφαλαιαγορές, με τα γνωστά υψηλά επιτόκια, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε πρωτογενές πλεόνασμα 8 δισ. ευρώ τον χρόνο, δηλαδή ποσοστό 2,5% των 320 δισ. ευρώ του χρέους μας. Αραγε, αγνοούν ότι όλα αυτά μαζί με τις υποσχέσεις για διορισμούς των ανέργων, για αυξήσεις των μισθών, για διατήρηση των προνομίων κ.λπ. δημιουργούν συνθήκες που αναιρούν την εθνική μας αξιοπρέπεια και ότι τα αντιμνημονιακά συνθήματα τελικά δουλεύουν για τα μνημόνια;
- Οι μνημονιακοί είναι εκείνοι που προσποιούνται ότι κινούνται στον αντίποδα της παραπάνω λογικής. Ότι δήθεν εφαρμόζουν την πολιτική της αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας ακολουθώντας τη συμφωνημένη πολιτική του μνημονίου, ενώ στην πραγματικότητα δεν εφαρμόζουν παρά ελάχιστα. Ελίσσονται παρουσιάζοντας τα ελλείμματα ως πλεονάσματα και διαφημίζουν φανταστικές εξόδους από το τούνελ με την ψευαίσθηση ότι θα καταφέρουν να επιβιώσουν πολιτικά. Συμπεριφέρονται και σήμερα όπως συμπεριφέρονταν πάντοτε χωρίς να τολμούν ή να μπορούν να θίξουν το παραμικρό νοσηρό φαινόμενο από τα πολλά που κατατρύχουν την ελληνική κοινωνία, αφού από εκεί αντλούν τους όρους της πολιτικής τους ύπαρξης.
- Όλα αυτά που ακούει και βλέπει ο απλός πολίτης είναι φυσικό να τον κάνουν να ρωτάει και να αναρωτιέται: Αραγε, όλοι αυτοί πλανώνται ή μήπως μας παραπλανούν; Είναι ρεαλιστές ή αιθεροβάμονες; Μήπως κατάλαβαν ότι οι Ελληνες αρέσκονται να ακούνε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και να συντηρείται το καθεστώς της ρουσφετολογίας και της πελατοκρατίας; Δεν καταλαβαίνουν ότι για να βγουμε από τον βάλτο όπου μόνοι μας βουλιάξαμε απαιτείται να απαλλαγούμε από τις παραισθήσεις, να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις και να αξιοποιήσουμε τα προσόντα μας; Και πριν απ΄ όλα να δούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι μπορούμε και, επιτέλους, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα; Αντιγράφοντας, πάντως, κάποιος τον Καβάφη θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι βλάπτουν και οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο.
