Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Το σλόγκαν αυτό είχε ισχύ και πέραση τα περασμένα χρόνια στον χώρο της Παιδείας, αλλά και στην οικογενειακή αγωγή. Εθεωρείτο πως κάθε παραβατικό παιδί, μπαίνει στον δρόμο του Θεού, μόνο με το ξύλο. Δηλ. με την τιμωρία. Η συμπεριφορά αυτή των δασκάλων και γονιών, έφτανε συχνά σε υπερβολές και όρια ανεπίτρεπτα. Κατηγορήθηκε απηνώς και καταργήθηκε. Έτσι φτάσαμε στο άλλο άκρο. Στην πλήρη ατιμωρησία. Η ατιμωρησία όμως ξεπέρασε κι αυτή τα όριά της και γενικότερα έγινε αποδεκτή ως τρόπος λειτουργίας της κοινωνικής συμπεριφοράς. Στα χρόνια μας λοιπόν, ο κάθε Έλληνας γνωρίζει ό,τι κι αν κάνει, όσο παραβάτης του Νόμου κι αν γίνει, θα μείνει στο απυρόβλητο της κρίσης. Δηλ. ατιμώρητος. Έγινε συνείδηση, όχι μόνον των ασκούντων την εξουσία, αλλά μικρών εξουσιαστών. Και επέκεινα κάθε πολίτη. Σκάνδαλα τεράστια καθώς αποκαλύπτονται, δείχνουν πως θρασείς παραβάτες του Νόμου, έπαιρναν μίζες, λήστευαν τον κοινωνικό πλούτο, έκαναν ό,τι μπορούσαν, βέβαιοι όντες πως κανείς δεν θα τους ελέγξει. Βέβαιος ο Τσοχατζόπουλος για την ατιμωρησία, άρπαζε ασύστολος. Βέβαιος ο Λιάπης, δεν πλήρωνε φόρους, χρησιμοποιώντας ακόμα και πλαστές πινακίδες. Βέβαιος και ο Κάντας με τις βαλίτσες της μίζας. Και ο μεγαλογιατρός με τις υπερτιμολογήσεις νοσοκομειακών υλικών. Βέβαιοι και οι πολιτικοί, που φυγάδευαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Και… και… Το κακό γενικεύθηκε. Η ατιμωρησία έγινε έθος. Απλώθηκε σαν διαβρωτικό μίασμα, του κοινωνικού μας ιστού. Έτσι παγιώθηκε η αντίληψη: «Άρπαξε και μη φοβάσαι». Αμφιβάλλω αν υπάρχει Έλληνας, που να μην έχει υποστεί τον εκβιασμό με το «φακελάκι». Φακελάκι στον γιατρό του Νοσοκομείου για τη θεραπεία του. Στον εφοριακό υπάλληλο για «ρύθμιση» εκκρεμούσης υπόθεσης. Στον υπάλληλο της Πολεοδομίας για «εξυπηρέτηση» τακτοποίησης οικοδομικής παράβασης. Στον «Ποστατζή» για την πολλές φορές εσκεμμένη «καθυστέρηση» εκκρεμούσης υπόθεσης κλπ.
Ρίξτε μια ματιά στους δρόμους της πόλης μας, που τολμά κιόλας να διακριθεί, σαν η καλύτερη πόλη της Ευρώπης. Τα περισσότερα πεζοδρόμια, ακόμα και οι πεζόδρομοι, είναι κατειλημμένοι από αυτοκίνητα και μηχανάκια, που τ` αφήνουν ασυνείδητοι και στερούμενοι στοιχειώδους αγωγής αναίσθητοι. Πόσοι παραβιάζουν το κόκκινο, το όριο ταχύτητας ή οδηγούν απρόσεκτα; Υπάρχουν αυστηρές διατάξεις. Όμως τις αγνοούν. Ξέρουν πως κανείς δεν θα τιμωρηθεί. Πιάνουν πότε-πότε κανέναν. Οι πολλοί παρανομούν ατιμώρητοι. Πιστοί στον Άγιο Αυθαίρετο. Αγρότες και κτηνοτρόφοι (όχι τα αγροτάκια) αλλά οι μεγάλοι τσιφλικάδες με διπλοζυγίσματα και διπλομετρήματα κοπαδιών, δικάστηκε κανένας; Φυσικά όχι. Έσκυψε κανείς να δει πώς χάθηκε ο πακτωλός χρημάτων, που εισέρρευσε στη χώρα μας με μορφή επιδοτήσεων, που στόχευαν στην αναδιάρθρωση καλλιεργειών, όμως πήραν τη μορφή πολυτελών τζιπ και παλατιών και ατέλειωτου ραβαΐσι σε σκυλάδικα; Επίορκοι γιατροί έδιναν ψεύτικες γνωματεύσεις για ανύπαρκτες αναπηρίες ή για μαϊμού συντάξεις. Τυφλοί που οδηγούσαν ταξί, κωφάλαλοι που άκουγαν και χωλοί που χόρευαν στην υγεία της ατιμωρησίας. Τα πρακτικά των επιτροπών είναι εκεί. Εύκολα να τους βρουν. Γιατί δεν τους πιάνουν; Μα γιατί η συνενοχή έγινε θεσμός αχρείος και ακατάλυτος που ανθεί στους ανθώνες της ατιμωρησίας. Τρακτέρ και φορτηγά κλείνουν δρόμους. Οι φωτάκηδες κόβουν το ρεύμα. Παμίτες με καδρόνια και Χρυσαυγίτες με κοντάρια αριστερά απόβλητα με μολότωφ και θρασείς τρομοκράτες, δρουν και καταστρέφουν ανενόχλητοι. Κι αυτοί υπό τη σκέπη της ατιμωρησίας. Χιλιάδες έργα με σοβαρές, εξόφθαλμες θα έλεγα κακοτεχνίες, οι χρυσοπληρωμένοι εργολάβοι, τα αγαπημένα παιδιά του ΥΠΕΧΩΔΕ λήστεψαν τα κρατικά ταμεία και κυκλοφορούν μεταξύ μας ατιμώρητοι. Έπιασαν κανέναν; Να, εκεί είναι τα κακότεχνα έργα και γνωστοί οι κατασκευαστές τους. Οδοστρώματα υποχωρούν, γεφύρια καταρρέουν, Σχολεία επικίνδυνα για τα παιδιά μας. Ουδείς συγκινείται. Το πολύ λάδωμα, τους κάνει γλιστερούς και ξεφεύγουν. Συνεπώς η ατιμωρησία, δρα ψυχολογικά ως καταλύτης. Μας κάνει όλους επιρρεπείς στην ανομία, αφού δεν υπάρχει φόβος τιμωρίας. Τι δέον γενέσθαι λοιπόν; Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο σαν παράδειγμα δεν έχει εφαρμογή. Οι υπεύθυνοι κωφεύουν, αδυνατούν, διστάζουν, συμπράττουν στο έγκλημα. Δεν γίνεται τίποτα μ` αυτούς. «Βρομιάρη βάζεις μάγειρα, βρομιά σε μαγειρεύει». Κάπως έτσι έλεγε η μάνα μου. Ένα μας απομένει. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Αυτογνωσία, αυτοκάθαρση, αυτοδυναμία. Δυναμική αντίδραση ατομική και συλλογική, σε κάθε φαινόμενα παράβασης. Ο λαός, πρώτος τον λίθον βαλέτω. Αφού αποβάλουμε το πνεύμα της ελκυστικής ατιμωρησίας, ν` αντισταθούμε και να προσπαθήσουμε να εδραιωθούν και πάλι οι θεσμοί. Να κάνουμε σκληρό αγώνα για την ηθική μας θωράκιση και την ανθρωπιστική συμπεριφορά μας. Για εξοβελισμό της κομματοκρατίας, της θλιβερής ιδιοτέλειας και του ωχαδερφισμού.
