* Του Κων/νου Παπακωνσταντίνου
Η διχόνοια ήταν θεά των Ρωμαίων, κάτι σαν τη δική μας Έριδα. Φαγωμάρα, γκρίνια και διάλυση, όπου βρεθεί. Κυρίως στον τόπο μας. Μια ιστορία, από ξένη μυθολογία. Δηλώνει σαν διαπίστωση ή και σαν αστεϊσμό, το αληθές του πράγματος. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με τα χαρακτηριστικά της κάθε φυλής. Εργατικοί και ρεμπεσκέδες. Πράοι και αψίκοροι. Ευφυείς και αργόστροφοι. Σαν τέλειωσε ο Θεός την πλάση του, έγειρε να ξεκουραστεί. Σε λίγο τρέχουν οι Άγγελοι και τον ξυπνούν: «Ελα Πανάγαθε. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Οι Έλληνες εριστικοί και δαιμόνιοι, επιβλήθηκαν σ` όλη τη γη και οι λαοί στενάζουν». Ο Θεός έσπευσε αμέσως και έδωσε τη λύση. Έβαλε στον Έλληνα το μικρόβιο της διχόνοιας. Έτσι άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους. Έτσι οι άλλοι λαοί, όχι μόνον ησύχασαν, αλλά διασκέδαζαν με τη νοοτροπία των Ελλήνων να φαγώνονται. Η ιστορία είναι συμβολική. Δείχνει όμως ακόμα και σήμερα τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι και πού μπορούν να μας οδηγήσουν. Η διχόνοια πολλές φορές μας οδήγησε σε οδυνηρές καταστάσεις, ενώ άλλοι λαοί ομονοούντες κάνουν θαύματα. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν απόρροια αξεπέραστης εμμονής στο πνεύμα του μίσους και της διχόνοιας. «Ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά» οι μισοί Έλληνες. «Βενιζέλε μας πατέρα της Ελλάδος» οι άλλοι μισοί. Αποτέλεσμα 1,5 εκατ. πρόσφυγες και ο αφανισμός του Ελληνισμού της Ιωνίας. Στο αδελφοφάγωμα μετά το αγλαό Έπος του 1940 περίσσεψε το μίσος και η διχόνοια. Δεκάδες χρόνια πίσω με γκεμισμένες γέφυρες και Σχολεία με καμένα χωριά και πολιτείες. Με αίμα αθώων από κάθε πλευρά. Αδέλφια σκότωναν αδέλφια και παιδιά τους γονείς. Ένα εγκληματικό παιδομάζωμα. Φυτώριο γενίτσαρων, που μόνον οι βάρβαροι Τούρκοι το εφήρμοσαν. Διχαστική και η επιβολή της Χούντας. «Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών». Και «Η Ελλάς των μιασμάτων». Μία 10/τία πίσω η ανάπτυξη και η ηρεμία της χώρας. Και η κατοχή της Κύπρου.
Σήμερα ο διχασμός μας, είναι πολύμορφος, πολυδιάστατος, καταλυτικός. Αποσάθρωση και διάλυση του κοινωνικού ιστού. Διαλέγετε και παίρνετε. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Σωτήρες του Έθνους και νεκροθάφτες. Δεξιοί και Αριστεροί. Διχασμένοι οι Δεξιοί. Οι γνήσιοι και τα απόβλητά της. Καμμένος, Ζώης, Πολύδωρας, αρνητές της καταγωγής τους. Ονειροπαρμένοι επίδοξοι σωτήρες. Οι Αριστεροί κατακερματισμένοι. Να μην δει ο Κουτσούμπας τον Τσίπρα και η Αλέκα το γερο-Φώτη. Το ΠΑΣΟΚ πνέον τα λοίσθια κοντράρεται με τους «εκσυγχρονιστές» και τους «Παλιούς». Και η Χ.Α. λυσσωδώς να ωρύεται κατά πάντων. Και ο λαός θα κληθεί να εκλέξει κάποιον απ` αυτούς. Να εμπιστευθεί πάλι τυχάρπαστους. Προϊόντα Νεποτισμού και τυχαίων συγκυριών. Ό,τι έχει ο μπαχτσές μας. Κάθε κόμμα λοιπόν κατατρύχεται από διχαστικές τάσεις. Οι περί τον αρχηγόν και οι αμφισβητίες. Οι συνιστώσες, οι φατρίες, οι ίντριγκες. Το πνεύμα της ομόνοιας έμεινε κενός λόγος. Για τα λεξικά. Διχασμένοι οι Έλληνες σε κάθε τους βήμα. Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές. Οι κήρυκες του ευρώ και οι ονειροπαρμένοι νοσταλγοί της δραχμής. Και ο δημόσιος βίος μας, να ομοιάζει μ` ένα χωράφι χέρσο και ακαλλιέργητο, όπου φυτρώνουν μόνο ζιζάνια, που πνίγουν τη σκέψη, τη σύνεση, τη λογική και την ηθική. Για δέστε! Κάθε Νομοσχέδιο, προκαλεί διχαστικές τάσεις. Με φωνές, ύβρεις, προπηλακισμούς και αχρειότητες. Και επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, εγκληματίες τρομοκράτες κομμουνιστές και φασίστες, εκμεταλλεύονται το διχαστικό αυτό κλίμα, επιδιώκοντας τον μηδενισμό. Τελευταία μάλιστα στην πόλη μας ξέσπασε και διαμάχη μεταξύ πιστών και αθέων. Σα να μη μας έφταναν όλες οι άλλες κόντρες. Οι πιστοί ας επικαλεσθούμε τη ρήση του Εσταυρωμένου Χριστού: «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Και οι άθεοι ας πάψουν να σκανδαλίζουν τον ήδη χειμαζόμενο λαό. Σήμερα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα αναλήμματα της Χριστιανικής Φιλοσοφίας. Αυτά της αγάπης, της αλληλεγγύης, της υπομονής, της αδελφότητας. Ο ελληνικός λαός, θυμόσοφος και με το αλάνθαστο κριτήριό του, συνειδητοποίησε το αδιέξοδο της διχόνοιας και δημοσκοπικά, μας έδειξε τελευταία, πως επιθυμεί τη συνεργασία και τη σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων. Πάνω από 70% των ψηφοφόρων αποποιούνται τη διενέργεια εκλογών, τις κόντρες, τους ανόητους διαξιφισμούς μεταξύ των κομμάτων και επιθυμούν σοβαρότητα, υπευθυνότητα, επιτέλους εύστοχες ενέργειες για την έξοδό μας από την κρίση.
Η διχόνοια δεν οδηγεί πουθενά. Αλλά μην προσδοκάτε συμπόρευση των κομμάτων. Ο Σαμαράς διέρριξε τα ιμάτιά του, για μια τέτοια συνεργασία. Ο δε Τσίπρας είπε το αδιανόητο. Ευχαρίστως να συνεργασθούμε με τη Ν.Δ. εφ` όσον αυτή αποκηρύξει τις ιδέες της και ασπασθεί τις δικές μας. Περιμένετε έτσι πνεύμα ομόνοιας; Ποτέ! Έτσι θα πορευόμαστε, με οξυμένες διχαστικές τάσεις, έως ότου καταστραφούμε.
