Από τη Μαρία Νούσια-Παγίτσα
Γυναίκα! Πλάσμα ιερό και ευλογημένο.
Όταν ο Θεός έπλασε τον κόσμο, τελευταίο άφησε τον άνθρωπο. Έπλασε τον άνδρα Αδάμ και τελευταία την γυναίκα Εύα. Είναι το τελειότερο και πιο ευαίσθητο πλάσμα. Αυτή η προτεραιότητα του άνδρα, εξηγήθηκε λάθος, θεωρώντας ότι αφού η γυναίκα γεννήθηκε δεύτερη και από το πλευρό του Αδάμ, ήταν υποδεέστερη. Δυστυχώς η γυναίκα πέρασε πολλά για αιώνες. Η ζωή της ήταν δύσκολη. Ο άνδρας είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στη γυναίκα. Μπορούσε ακόμα κατά την Ενετοκρατία, αν έχανε για παράδειγμα στα χαρτιά να πουλήσει τα ρούχα της ακόμα και την ίδια, για να ξεχρεώσει.
Η Χριστιανική θρησκεία ήρθε να ανακουφίσει τη γυναίκα και να της επιτρέψει να κλείνεται σε μοναστήρι για να απαλλαγεί από τη βάναυση συμπεριφορά του συζύγου της. Η δύναμη όμως της γυναικείας ψυχής, που οφείλεται στο πολυσύνθετο του χαρακτήρα της, είναι τεράστια. Υπέμενε τα πάντα. Όμως δούλευε με τον τρόπο της, όταν τα βράδια καθόταν κλώθοντας το μαλλί για τα ρούχα της οικογένειας, τραγουδούσε και διηγείτο σαν παραμύθι, θρύλους και παραδόσεις για να μεταδώσει, με τον τρόπο αυτό την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου της και της Ελλάδας.
Ας θυμηθούμε τη γυναίκα της Πίνδου, στον πόλεμο της πατρίδας εναντίον του επεκτατικού Ιταλικού φασισμού το 1940. Έδωσε το δικό της «παρών», στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η προσφορά της, αμέτρητη, αυθόρμητη και αυτόβουλη. Αυτές οι αγρότισσες των κακοτράχαλων ηπειρωτικών βουνών, από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο και άλλων περιοχών, σχημάτιζαν ατελείωτες φάλαγγες, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα και κουβαλώντας τραυματίες. Ήταν γυναίκες «Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις». Γυναίκες ήταν και οι Σπαρτιάτισσες, που αποχαιρετούσαν τους άνδρες της γης τους με τη φράση «Ή τάν ή επί τάς» πριν εκείνοι φύγουν για τις μάχες, θέλοντας να τονίσουν το εθνικό τους χρέος. Αυτό δείχνει το θάρρος με το οποίο αντιμετώπιζαν οι αρχαίες Ελληνίδες, ως σύζυγοι ή ως μητέρες, την προοπτική να χάσουν τον άνδρα ή τον γιο τους για χάρη της πατρίδας.
Γυναίκες ήταν και οι Σουλιώτισσες, που πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός, όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντας τον με καυτά βόλια και άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι. Ο χορός του Ζαλόγγου παραμονές των Χριστουγέννων του 1803, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτιμά τον θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία. Η γυναίκα ηρωίδα που της «ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, να αποχαιρετήσει παντοτινά «τη γλυκιά ζωή» και τη «δύστυχη πατρίδα». Στην εποχή μας, χαμηλοϋψείς πολιτικοί ταγοί της χώρας μας υποθηκεύουν μέσω των δανειακών συμβάσεων τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας και οδηγούν τον ελληνικό λαό στην πλήρη εξαθλίωση. Συνθλίβουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και κυρίως των γυναικών. Περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιδόματα πολυτέκνων οικογενειών, τα επιδόματα της μητρότητας και οδηγούν καθημερινά στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, ενώ όσες έχουν ακόμη εργασία υπόκεινται σε εξαντλητικά ωράρια και σε αρκετές περιπτώσεις κακομεταχειρίζονται από τους εργοδότες. Οδηγούν τις νέες και τους νέους στη μετανάστευση, απογοητεύουν και αφαιρούν από τις γυναίκες τη δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα μας να είναι μια χώρα γερόντων.
Σήμερα, η σύγχρονη γυναίκα της Πίνδου καλείται ακόμη μια φορά να δώσει μια μάχη σε έναν αόρατο εχθρό και να κουβαλήσει στις πλάτες της τα πολεμοφόδια της πατρίδος ενάντια στη βαθιά πολιτική, κοινωνική και κυρίως ηθική κρίση που περνάει η πατρίδα μας. Καλείται, ακόμη μια φορά, να πλέξει τον κοινωνικό ιστό με τον συνεχή αγώνα στην εργασία, στο σπίτι και στην κοινωνία. Καλείται να είναι το θεμέλιο και ο ακρογωνιαίος λίθος όπου το μέλλον της πατρίδος, τα παιδιά της, να ακολουθήσουν τις σωστές συντεταγμένες για να υπάρξει κοινωνική και ηθική ανάταση του Έθνους.
Οι γυναίκες διαδραματίζουν ένα αναντικατάστατο παραγωγικό και πολιτιστικό ρόλο. Στηρίζει πάντα και παντού την οικογένειά της. Είναι εκεί σε κάθε δυσκολία αγνοώντας πολλές φόρες και τον ίδιο της τον εαυτό για χάρη των υπολοίπων. Όμως είναι δυνατή, ευλογημένη και προικισμένη από τον Θεό. Είναι η γυναίκα, η σύζυγος, η αδερφή, αυτή που θα δώσει ανάσα στον κουρασμένο, ελπίδα και παρηγοριά στον άρρωστο, αστείρευτο ποτάμι προσφοράς και αγάπης, ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας, μα πάνω από όλα μάνα!
