Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Όταν ένας τρομοκράτης γράφει ένα βιβλίο, τι επιδιώκει;
Και όχι ένας οιοσδήποτε τρομοκράτης. Ο υπ΄ αριθμόν ένα - στην πραγματικότητα - της πρώτης τρομοκρατικής οργάνωσης που επί τέταρτο του αιώνα σχεδόν, ταλαιπώρησε τη χώρα και ανήγαγε τη δράση του σε «ιδεολογία του αίματος» με μαζικές δολοφονίες και σειρά θυμάτων. Της «17 Νοέμβρη». Η δράση της οποίας στοιχειώνει ακόμη τη χώρα και βέβαια τις ζωές όλων εκείνων που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, στο όνομα της παράλογης βίας.
Τι σημαίνει λοιπόν η έκδοση βιβλίου με συγγραφέα τον Κουφοντίνα;
Σίγουρα, δεν σημαίνει, ότι θέλει να βγάλει τα εσώψυχά του. Όχι τουλάχιστον με την κλασική έννοια του όρου. Κατά βάσιν, θέλει να κάνει ντόρο. Και φυσικά, όπως και ο ίδιος εκ προοιμίου το γνώριζε, το πέτυχε, αν λάβουμε υπόψη το κύμα των ποικίλων αντιδράσεων από τα κόμματα και τους πολιτικούς μέχρι τους απλούς πολίτες από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου βιβλίου. Το οποίο, δεν αποκλείεται να γίνει και μπεστ-σέλερ κυρίως για λόγους περιέργειας από έναν αριθμό αναγνωστών που θα επιλέξουν να το αποκτήσουν και όχι απαραίτητα να το διαβάσουν. Άλλωστε, η «17 Νοέμβρη» και η δράση της, αναπόφευκτα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της Ελλάδας και αυταπόδεικτα κατατάσσεται στις μαύρες της σελίδες. Που αν το καλοσκεφθούμε, μιας και το΄φερε η κουβέντα, είναι πολύ περισσότερες εν τω συνόλω τους από τις λευκές.
Επίσης ένα τρομοκράτης-συγγραφέας θέλει να προκαλέσει ανοιχτά.
Να προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Να καταδείξει ότι, εν προκειμένω, αν και πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο, παραμένει αμετανόητος. Και, να δείξει, για μία ακόμη φορά την περιφρόνησή του όχι μόνον προς το λεγόμενο «σύστημα», αλλά εν τέλει και προς τους ίδιους τους ανθρώπους των οποίων υποτίθεται ότι είχε αυτοαναγορευτεί σε αντισυστημικό «προστάτη».
Έχει τη νοοτροπία του «θύτη» ενστερνιζόμενος εκείνη του «θύματος» του κατεστημένου την οποία χρησιμοποιεί ως ιδεολογική προμετωπίδα με σημαία τη γενική «άρνηση»-με αναφορά σε σχετικά επαναστατικά «κλισέ»-για να δικαιολογήσει (αν υποθέσουμε ότι έχει τέτοια διάθεση) τη δράση και τις επιλογές της Οργάνωσης.
Υπάρχει όμως και η «δεύτερη ανάγνωση»
΄Η, αν το θέλουμε ο δευτερογενής στόχος, που είναι ακόμη πιο σημαντικός και πολύ λιγότερο συζητημένος.
Παρότι και στο φάσμα της εν Ελλάδι τρομοκρατίας δεν υπάρχει «σύμπνοια», υπάρχουν διαφορές αντίληψης και προσέγγισης, ωστόσο το γεγονός είναι ένα: το βιβλίο αυτό, έρχεται σε μία στιγμή, που η τρομοκρατία στη χώρα γνωρίζει ένα νέο κύμα έντασης. Η παρατεταμένη κρίση, η επικυριαρχία της τρόικας, η δεινή οικονομική και κατ΄ επέκταση οικογενειακή θέση στην οποία έχουν περιέλθει μεγάλες ομάδες πολιτών, το φάσμα της ανεργίας, της ανισότητας και της φτώχειας, της αδικίας, που προβάλλει αδυσώπητο στην καθημερινότητά μας, αποτελεί την «ιδανική συνθήκη» θα έλεγε κανείς, για την «εκτροφή» τρομοκρατικών πυρήνων, που θεωρούν ότι έχουν και την «κοινωνική νομιμοποίηση» για να δράσουν.
Είναι λοιπόν το βιβλίο αυτό, ένα έμμεσο μήνυμα γι΄ αυτούς, μην πούμε και «Ευαγγέλιο», αλλά ενδεχομένως και για άλλους που δεν έχουν προσχωρήσει στην όποια τρομοκρατική δράση αλλά είναι συνειδητά η και ασυνείδητα επιρρεπείς, «εκκολάπτονται», λόγω των ευρύτερων κοινωνικών συνθηκών, προκειμένου να προσχωρήσουν σε τέτοιου είδους επιλογές και δράσεις.
Ο σκοπός για τον Κουφοντίνα επετεύχθη.
Άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, γιατί ως γνωστόν «τα γραπτά μένουν».
Ο οποίος παρεμπιπτόντως παραμένει και εντός φυλακής. Τους κάνει τη… χάρη και δεν έχει φύγει ακόμη.
Η συζήτηση πέριξ του βιβλίου αυτού απλώς... προάγει τον διάλογο περί τρομοκρατίας, από την οπτική γωνιά που ο καθείς την αντιλαμβάνεται.
Ο Νόαμ Τσόμσκι, Αμερικανός διανοητής, ακτιβιστής και τοποθετημένος στον αναρχικό χώρο έχει πει:
«Όλοι προβληματίζονται πώς να σταματήσουν την τρομοκρατία. Υπάρχει όμως ένας πραγματικά εύκολος τρόπος: να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της».
...Μόνο που το συγκεκριμένο απόφθεγμα έχει πολλαπλές αναγνώσεις.
