Από τον Σωτήρη Π. Ζάχο
Εντάξει. Το να μην καταλαβαίνει κάποιος ότι η κρίση καταφτάνει οσονούπω, πολύ ή και λίγο, πριν αυτή μας επισκεφθεί και μπαστακωθεί εις τον αιώνα τον άπαντα, σημαίνει ότι αυτός ο «κάποιος» είναι -με εξαιρετική επιείκεια- απλώς λειτουργικά αναλφάβητος. Με τους λίγους φόρους του ελληνικού λαού και τα πολλά δάνεια από... παντού πληρώσαμε την εκπαίδευσή του, προσπαθήσαμε να του ανοίξουμε τα μάτια αλλά δεν καταφέραμε να τον ξεστραβώσουμε. Του μάθαμε την «αλφαβήτα» αλλά ως εκεί. Στάθηκε αδύνατον να του μάθουμε πώς να επεξεργάζεται ακόμα και απλοϊκά δεδομένα. Ως έναν βαθμό, λογικό ο ανθρωπάκος να μην μπορεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα - προάγγελους της πτώχευσης. Δεν διαθέτει το απαιτούμενο επίπεδο κριτικής σκέψης.
Οδυνηρά αποδεκτό. Το να μην συνειδητοποιεί κάποιος ότι το «κακό -κρίση- που μας βρήκε» εδώ και λίγα χρόνια, θα μας συνοδεύει για πολύ, σημαίνει ότι ο εν λόγω «κάποιος» είναι απλώς ηλίθιος. Μπορεί να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Είναι, όμως, πρακτικά αδύνατον να εξαγάγει συμπεράσματα για το εγγύς και πολύ περισσότερο για το απώτερο μέλλον. Ο ηλίθιος μπορεί να βιώνει επιφανειακά το παρόν αλλά ουδεμία επαφή -νοητική και συναισθηματική- μπορεί να έχει με το παρελθόν και το μέλλον. Γι’ αυτό άλλωστε είναι ηλίθιος.
Τραγικά απαράδεκτο ακόμα και με τα πιο ανθρωπιστικά ιδεώδη. Το να μην έχει καταλάβει κάποιος ακόμα ότι η κρίση που μας ταλανίζει εδώ και χρόνια... μας ταλανίζει εδώ και χρόνια και πρόκειται να μας ταλανίσει για πολύ ακόμα, σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος είναι ο ορισμός της άνοιας και του κώματος -όχι του πολιτικού ή του γραμματικού κόμματος, φυσικά- μαζί! Ο άνθρωπος είναι βλάκας με περικεφαλαία -στην οποία αναγράφεται, με εξαιρετικά μεγάλη και άρα ευδιάκριτη γραμματοσειρά, ότι είναι βλάκας- και καλά θα κάνουν τα ερευνητικά κέντρα να τον αξιοποιήσουν ως πειραματόζωο, γιατί η μόνη χρησιμότητά του είναι ακριβώς αυτή. Και καλά θα κάνουν επίσης οι… ελάχιστοι υπόλοιποι να απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί ο βλάκας είναι μεγάλη απειλή για την ανθρωπότητα.
Απίθανα ανίκανοι. Μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η συγκεκριμένη τάξη υπερηλιθίων. Αδυνατούν, ακόμα και τώρα να καταλάβουν ότι ο κόσμος γύρω τους ήρθε τα πάνω κάτω και πιθανότατα δεν πρόκειται να ξαναέρθει τα κάτω πάνω. Ζουν εγκλωβισμένοι σε κόσμους γραφικής αφασίας. Φαντασιώνονται ότι ακόμα είναι αποδεκτοί. Πιστεύουν ότι παραμένουν αναγκαίοι στην ανθρωπότητα. Αδυνατούν να αποδεχτούν ότι ήταν «χρήσιμοι», όσο μπορούσαν να ξοδεύουν, να ζουν σε μια κιτς απομίμηση χλιδής και φυσικά να πληρώνουν για τα γούστα τα δικά τους και των άλλων μαζί. Ούτε να φανταστούν δεν μπορούν ότι ποτέ κανείς δεν τους προσέγγισε λόγω της ευφυίας τους. Ούτε για το χιούμορ τους τούς εκτίμησε. Ξαφνικά φάνηκαν τόσο βαρετοί όσο ακριβώς είναι στην πραγματικότητα.
Γραφικές καρικατούρες. Αυτό αποτελούν πια τύποι που προσπαθούν να συντηρήσουν μια εικόνα που έχει ξεθωριάσει. Τώρα αποτελούν βάρος ασήκωτο για μια κοινωνία που δεν διαθέτει ούτε τις αντοχές, ούτε τις ανοχές πλέον γι’ αυτό. Τα πρότυπα ανοησίας και αντιαισθητικής χυδαιότητας και νεοπλουτισμού χάνονται από προσώπου ελληνικής γης με την ταχύτητα που χάνονται πλέον οι καπνιστές και τελικά οι θαμώνες των μπαρ. Τα πρότυπα έχουν αλλάξει. Άνθρωποι που προσπαθούν, που τα καταφέρνουν, που ζουν με μέτρο, με αξιοπρέπεια και -κυρίως αυτό- είναι εντάξει στις υποχρεώσεις και τους λογαριασμούς τους με τους άλλους αποτελούν τα νέα σημεία αναφοράς. Τέτοιοι άνθρωποι δεν αφήνουν πλέον χώρο έκφρασης στη γραφική γελοιότητα της κιτς μεγαλομανίας του νεκρού παρελθόντος.
Ο ορισμός του εξευτελισμού. Άνθρωποι που τριγυρίζουν σαν φαντάσματα νεκρών σε έναν κόσμο ζωντανών για να μας θυμίζουν εποχές που έχουν δει τα ραδίκια ανάποδα. Άτομα που τρέχουν για τα λούσα για τους ίδιους και για τα κακομαθημένα τους, για ιδιαίτερα μαθήματα (αυτά μόνο για τα κακομαθημένα τους) αφήνοντας πίσω τους μόνο χρέη όπως ο ασβός την επώδυνη δυσωδία του. Άτομα που πλέον είναι μόνο αντικείμενο χλευασμού και έμπνευση για ανέκδοτα. Και η ώρα του απόλυτου εξευτελισμού πλησιάζει. Η αγορά θα πάψει να στηρίζει τα τζάμπα λούσα, γιατί απλώς βλέπει το λογαριασμό να μεγαλώνει χωρίς προοπτική. Αλλά είπαμε ότι πρέπει να φτάσει η συγκεκριμένη στιγμή, γιατί ο ηλίθιος μόνο αυτή αντιλαμβάνεται. Ούτε το πριν, ούτε το μετά.
Απροσάρμοστοι. Άνθρωποι χωρίς μέλλον. Χωρίς πιθανότητα βελτίωσης ακόμα και σε συνθήκες εργαστηριακές. Θα συνεχίσουν να ζουν το όνειρο όσο κάποιοι τους ανέχονται. Θα ζήσουν τον εφιάλτη μόλις αρχίσουν τα πρώτα σκουντήματα. Και μάλλον δεν θα είναι σκουντήματα στοργής. Πιθανώς θα είναι κλωτσιές, γιατί με τέτοιες διώχνει κανείς τα «επονείδιστα» βάρη από κοντά του.
Ο κ. Ζάχος ποτέ δε διακρινόταν για την ιδιαίτερη ανοχή του απέναντι σε
«δήθεν» συμπεριφορές και τους εκφραστές τους και αρκετοί τον θεωρούσαν περίεργο γι’ αυτό.
