Από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου
Αναισχυντία είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, ή ξετσιπωσιά. Ενώ, δηλαδή, φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να δείχνει σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά γίνεται τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Η αναισχυντία παρουσιάζεται συχνά σε μερίδα πολιτικών, που ανερυθρίαστα υπόσχονται προεκλογικά μέτρα θετικά για τον λαό και εν συνεχεία «λησμονούν» κάθε λόγο τους, ή ακόμη χειρότερα, σε περιόδους οικονομικής στενότητος, όπως σήμερα στην πατρίδα μας, φροντίζουν μόνο για τις απολαβές της κάστας τους. Γενικά, η αναισχυντία εμφανίζεται ως κορωνίδα της υποκρισίας. Έτσι οι αναίσχυντοι με τη στάση τους αυτή προσθέτουν κακό πάνω στο κακό που έκαναν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος [Εκκλησιαστής (Ε΄ομιλία)] τονίζει: «Αυτοί που έχουν καθαρθεί από κάποιο σοβαρό ανόμημά τους και έπειτα αναισχυντούν στο ίδιο ατόπημα επιφέρουν στον εαυτό τους μεγαλύτερη πληγή (έλκος)», ενώ ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου γράφει ότι «η αναισχυντία ούτε όρια ούτε κόρον έχει».
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ: Μήπως αναισχυντία δεν κρύβεται πίσω από τις πολυτελείς δεξιώσεις και επιδείξεις μόδας; «Εάν μπορούσα θα στεκόμουν ενώπιον ναών, νοσοκομείων και ενώπιον πολυτελών χώρων δεξιώσεων και επιδείξεων μόδας, και θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο καθένας θα έπρεπε ενεργώς να ντροπιάσει τις επιδεικτικές πλεονεξίες, που υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζόμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας», έλεγε ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος. Όλοι ορθώς καταδικάζουμε τους Tαλιμπάν για τον μεσαιωνικό μισογυνισμό τους. Σχεδόν κανένας, όμως, δεν καταδικάζει την ξετσιπωσιά, τη γύμνια των γυναικών του «πολιτισμένου», «χριστιανικού» κόσμου. Aς μην γελιόμαστε. Eδώ, στη Δύση, δεν κυριαρχεί ο νόμος των Tαλιμπάν, αλλά ο νόμος του δικτάτορα που λέγεται μόδα. H σεμνότητα έχει εξαφανιστεί, ακόμα και σαν λέξη. H μόδα τα σάρωσε όλα κι έγινε το άλλο άκρο, ο αντίποδας των «Tαλιμπάν». Δεν είναι άραγε αναισχυντία η δημόσια εμφάνιση γυναικών, οι οποίες θέτουν τη µόδα υπεράνω της Θρησκείας, με ημίγυμνη ή σχεδόν ολόγυμνη περιβολή, που αποτολμούν και εισβάλλουν στους φοβερούς τόπους λατρείας του Θεού, και μάλιστα σε ώρα ιερών Μυστηρίων [Γάμος-Βάπτιση]; Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Ωσαύτως και γυναίκας εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλέγμασιν ή χρυσώ ή μαργαρίταις ή ιματισμώ πολυτελεί, αλλ’ ο πρέπει γυναιξίν επαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' έργων αγαθών» (Α΄Τιμ. Β΄9-10). Μήπως όμως εσχάτως και το ανδρικό φύλο δεν αρχίζει να μιμείται το γυναικείο με τις εμφανίσεις του; Τι πιο χαρακτηριστικό από μια εικόνα κάποιου «επιβάτη» σαγιονάρων, με σορτσάκι, βαθύ ντεκολτέ στενού πουκάμισου [και στο βάθος του ντεκολτέ να κρέμεται και ο σταυρός], και όλα αυτά κατά τη διάρκεια «προσκυνήματος» σε κάποιο Μοναστήρι το καλοκαίρι, ανάμεσα στο πρωινό μπάνιο και το ουζάκι! Η διδασκαλία του Κυρίου είναι απλή. Διαβάζοντάς την καταλαβαίνουμε τι ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο και πώς ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να ελευθερωθεί από τη δουλεία της αμαρτίας. Διαφορετικά, χωρίς την ελευθερία του Xριστού, ο σημερινός άνθρωπος θα βασανίζεται ανάμεσα στους «Tαλιμπάν» της Aνατολής και στην ξετσιπωσιά-αναισχυντία της Δύσης.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ: «Εάν μή Κύριος οικοδομήση οίκον εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες», γράφει η Αγία Γραφή. Από την άλλη, μπορεί διαπλοκή, εξαπάτηση, εύκολος πλουτισμός, ψεύδος, ασυδοσία και ατιμωρησία να είναι γνωρίσματα Δημοκρατίας; Μπορεί ο πολιτικός άρχων να καλύπτει τις ασχήμιες του με την ασυλία, ελέω «δημοκρατίας»; Μπορεί οι πανθομολογούμενα εξαρτώμενοι και ελεγχόμενοι, έστω έμμεσα, θεσμοί, από κέντρα ανομίας να εγγυηθούν αξίες όπως, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, νομιμότητα; Μπορεί το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα να θεμελιώσει κοινωνία όπου θα κυριαρχούν ο σεβασμός σε αξίες και ιδανικά, η προσήλωση σε παραδόσεις του ελληνικού πολιτισμού; Η απάντηση στα ρητορικά αυτά ερωτήματα είναι: απολύτως όχι. Κι αυτό διότι η «Δημοκρατία» μας μετετράπη, προϊόντος του χρόνου, σε σύστημα απολύτου διαφθοράς και εναντιώθηκε σε αξίες, παραδόσεις και ιδανικά που αναδείκνυαν τον Ελληνισμό λίκνο πολιτισμού. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού, το πολιτικό αυτό σύστημα ροκανίζει ύπουλα δομικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, όπως Γλώσσα, Ιστορία, Παιδεία γενικότερα, αλλά και πίστη στον Θεό. Ποικίλα κέντρα, εντός κι εκτός Ελλάδας, εργάστηκαν συστηματικά ώστε να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση στον λαό ότι μοναδική αξία είναι το χρήμα και η απόκτηση πλούτου, ανεξαρτήτως τρόπου επίτευξης του στόχου αυτού! Κι αυτό γιατί η αρχομανία δημιούργησε μία κάστα νεόπλουτων, που ως σήμερα αποτελεί στήριγμα στην εξουσία τους. Με ειδικές νομοθεσίες και προνόμια, [επιδοτήσεις, δάνεια] ενίσχυαν την κάστα αυτή με αντάλλαγμα να τους θωρακίζει ώστε να συνεχίζουν το, διαβρωτικό, έργο τους. Για να εξασφαλιστεί μάλιστα η ατιμωρησία των πολιτικών «φίλων» τους αναλαμβάνουν την καθοδήγηση του ελληνικού λαού, λεηλατώντας θεσμούς που στηρίζουν τη λειτουργία της κοινωνίας (Εκκλησία, Δικαιοσύνη), προωθούμενοι σε θέσεις κλειδιά, ιδρύοντας τράπεζες και αγοράζοντας τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, ποδοσφαιρικές ομάδες! Μαζί μ’αυτά αγοράζουν και τις συνειδήσεις αυτών που θα μπορούσαν να αρθρώσουν κάποιο λόγο αντίστασης. Έτσι συμβάλλουν στη μετατροπή του ελληνικού λαού σε ζαλισμένο τρομοκρατημένο κοπάδι. Προσδίδουν στον Έλληνα πολίτη, χαρακτήρα ζώου, καλλιεργώντας ένστικτα, υποβιβάζοντας τον ψυχικό πλούτο του. Τον κάνουν να νοιάζεται μόνο για την «ευημερία» της τερψιλαγνείας. Και δυστυχώς άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότεροι, εναποθέσαμε τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο αποδεχόμενοι το σαθρό διαβρωτικό προϊόν που μας πλάσαραν και συνεχίζουν με αναισχυντία να πλασάρουν. Και οι ηγέτες, όσο πιο ένθερμοι θιασώτες παρουσιάζονται σε διάφορες διεθνείς λέσχες, όσο ακολουθούν και εφαρμόζουν τις πρακτικές τους μέσα από την αποδοχή του υπερδανεισμού, την τυφλή προσήλωση στις αγορές, την πίστη στους χρηματιστηριακούς οίκους, τόσο μεγαλύτερες θέσεις εξουσίας αναλαμβάνουν. Και ο μέσος πολίτης, τυφλωμένος μεν από την απύθμενη αναισχυντία πολιτικών, μη βλέποντας διέξοδο, επιμένει να εναποθέτει απέλπιδα τις «ελπίδες» του σ' αυτούς. Ο εγκλωβισμένος νεοέλληνας δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του την πελατειακή σχέση που έχτισαν πολιτικοί «ηγέτες» μας. Κι αυτό το στοιχείο αποτελεί σήμερα γνώρισμα του ζαλισμένου κοπαδιού, του ελληνικού λαού. Όμως, σηματοδοτεί συγχρόνως και τον βαθμό της πίστης μας έναντι του Σωτήρα Χριστού που περιμένει να Τον καταστήσουμε Ποιμένα, για να μας βγάλει από αδιέξοδα και πνευματική - υλική χρεοκοπία, που οδηγηθήκαμε από τον άρχοντα του σκότους, τον στυλοβάτη αυτού του σαθρού δημοδικτατορικού συστήματος. Οι ορθόδοξοι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί γνωρίζουν ότι μοναδική πηγή της ελευθερίας είναι ο Σωτήρας Χριστός και το Ευαγγέλιό Του. Ο πιστός απορρίπτει το ψεύδος και την αδικία προβάλλοντας τη δικαιοσύνη του Αγίου Τριαδικού Θεού. Η έννοια της ελευθερίας του Χριστού, ακόμη, είναι αντίθετη στην υποταγή στους αναίσχυντους πολιτικούς άρχοντες που ως μεσαιωνικοί Ναΐτες «ιππότες» λυμαίνονται τον μόχθο βιοπαλαιστών ταυτιζόμενοι διαχρονικά με τις κάστες Φαρισαίων και αφρόνων πλουσίων.
Και όμως, η αναισχυντία δεν είναι παρά ένας πνευματικός μώλωπας συγκρινόμενη με την αναισθησία και την πνευματική νέκρωση, με την οποία συν Θεώ θα ασχοληθούμε στο μεθεπόμενο άρθρο μας, αφού πρώτα κάνουμε μια «στάση» σε ένα «ειδικό» πάθος, παράγωγο της αναισχυντίας, τη σιμωνία.
* Ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου είναι δάσκαλος στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέας
Βιβλιογρ.: Αρχ. Αρσ. Κωτσόπουλος «Πληγωμένες Σχέσεις, Ένθεες Συνθέσεις» Β΄Εκδ.
Διονύσης Μακρής, περιοδ. Στύλος Ορθοδοξίας Μάρτιος 2012
