Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΟΙΠΟΝ ξέρετε ποιοι πιστεύω εγώ ότι αυτή τη στιγμή αποτελούν την «κολόνα» της ελληνικής κοινωνίας; Όσο και αν φανεί απίθανο, είναι οι απόμαχοι της δουλειάς. Οι Έλληνες συνταξιούχοι! Έχει κανείς αμφιβολία ότι λειτουργούν ως η κυριότερη αρτηρία μέσα από την οποία κυλά το αίμα της εθνικής μας οικονομίας; Ο συνταξιούχος, ό,τι λεφτά και να πάρει, θα τα γυρίσει πίσω. Μέσω των παιδιών του, των φόρων αλλά κυρίως μέσω των κρατήσεων που του επιβλήθηκαν στη σύνταξη.
ΕΧΕΙ κανείς αμφιβολία ότι ο συνταξιούχος, είναι αυτός που όχι μόνο συντηρεί τις μισές ελληνικές οικογένειες, αλλά ταυτόχρονα, ...ξεχρεώνει τις υποχρεώσεις του κράτους; Ποιος αμφιβάλλει ότι είναι ένα είδος "εθνικού κουμπαρά" που του κλέβουν κάθε τόσο, μέρος της πενιχρής σύνταξής του, ντόπιοι και ξένοι «σωτήρες»;
ΑΣ ΔΟΥΜΕ λίγο την αξία των συνταξιούχων μέσα από τις σημερινές, πρωτοφανείς οικονομικές συνθήκες, στις οποίες οδηγήθηκε (από κάποιους συγκεκριμένους, αλλά ...χορτάτους και ελεύθερους), η χώρα. Οι μισές ελληνικές οικογένειες στηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος της οικιακής τους οικονομίας στους συνταξιούχους γονείς. Μόνο τα 2 εκατομμύρια του πληθυσμού εργάζονται πλέον για να παράγουν και εργάζονται δίχως σαφείς εργασιακούς κανόνες. Οι υπόλοιποι είναι συνταξιούχοι, άνεργοι, μαθητές, οικοκυρές, παιδιά και απολυμένοι. Μια κατάσταση δηλαδή, σαν ...προσκλητήριο επιζώντων μετά από ...πόλεμο! Μια χώρα μετά από...βομβαρδισμό! Ήταν τόσο ανθρωπιστική η "βοήθεια" που μας πρόσφεραν οι τροϊκανοί δανειστές, που αν σωθούμε και σταθούμε στα πόδια μας, οι επόμενες γενιές θα θυμούνται τη θυσία των Ελλήνων για πολλούς πολλούς αιώνες. Όπως εμείς τους τριακόσιους του Λεωνίδα, έτσι και οι απόγονοί μας τους ...εκατομμύρια πεσόντες από τους τροϊκανούς κατακτητές...
ΚΑΘΕ που έρχονται νέα μέτρα λοιπόν, οι πρώτοι που το καταλαβαίνουν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ιδιαίτερα οι δεύτεροι, αφού έφτασαν να είναι περισσότεροι από τους πρώτους! Και με τα ψίχουλα που παίρνουν, μάλλον συντηρούν και τα παιδιά τους. Επίσης είναι αυτοί που δουλεύοντας μια ολάκερη ζωή, δημιούργησαν για τους κληρονόμους. Έφτιαξαν σπίτια, περιουσία να μείνει στα παιδιά και τα εγγόνια. Μόνο που δεν γνώριζαν τότε ότι τον ιδρώτα τους θα τον καρπούνταν άλλοι. Και καλά να είναι Έλληνες. Δυστυχώς βρέθηκαν ξαφνικά να είναι σχεδόν ...συνιδιοκτήτες με τους Γερμανούς! Πώς τα φέρνει η ιστορία όμως. Να καταστρέψουν ό,τι δεν πρόφτασαν τότε...
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ τούτες τις γραμμές, μου τηλεφώνησε τυχαία ο καπετάν Γιώργος. Είναι κοντά στα ενενήντα, με σπουδαία διαδρομή στην τοπική ιστορία της Αντίστασης, τόση, όση θα έπρεπε όταν κλείσει τα μάτια, να τον βάλουν δίπλα στον μπουρλοτιέρη συμπολεμιστή του, Αντώνη Βρατσάνο. Αν το κάνουν, εγώ θα τους υποδείξω τι ακριβώς να γράψουν γι’ αυτόν τον άνθρωπο. « Ο καπετάνιος στα βαθιά του γεράματα είχε δύο έγνοιες. Η μία που, από τη μικρή του σύνταξη, ζούσαν και τα παιδιά του και η άλλη, ακόμα χειρότερη. Να βρει γιατρό στις ατέλειωτες λίστες αναμονής να γιάνει την καρδιά του!».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, μια χώρα που στηρίζει την οικονομία της στους συνταξιούχους, είναι γερασμένη. Και βέβαια ξεγραμμένη!
