Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΣ υποθέσουμε ότι είσαι Ελληνας της διασποράς... Λείπεις χρόνια από την Ελλάδα και δεν γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα... Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, μέσα από τα ΜΜΕ της χώρας όπου ζεις, έχεις την ευκαιρία να εισπράττεις ισχυρές δόσεις Ελλάδας, αφού η κρίση την κατέστησε δημοσιογραφικά ως την πλέον ενδιαφέρουσα περιοχή του πλανήτη... Έχεις πληροφορηθεί λοιπόν, ότι υπάρχει η «μνημονιακή» Ελλάδα κι η «αντιμνημονιακή» Ελλάδα... Εκείνη που υπακούει πειθήνια τις λογικές της τρόικας και της Μέρκελ κι εκείνη που τις αντιπαλεύει... Η Ελλάδα του Σαμαρά κι η Ελλάδα του ανερχόμενου (και στην Ευρώπη) Τσίπρα... Η «Ελλάδα του καναπέ» που συρρικνώνεται, καθότι δυναμικά ξεπροβάλλει η «Ελλάδα της μη υποταγής», που διαδηλώνει δυναμικά και θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις...
ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ λοιπόν, ξαφνικά στην Ελλάδα και φθάνεις στο αεροδρόμιο... Παίρνεις το πρώτο ταξί που βλέπεις μπροστά σου και παίρνεις την άγουσα για το πατρικό σου... Στο ραδιόφωνο που «παίζει» στο ταξί, η φωνή του Γιώργου Τράγκα καταγγέλλει... Την τρόικα, τους Γερμανούς, τη Μέρκελ, τους Μερκελιστές... Αφορίζει τους διαφθαρμένους πολιτικούς που μας έφθασαν ως εδώ... Τους υποταγμένους στους δανειστές κυβερνητικούς εταίρους που λειτουργούν ως «μαριονέτες» των ξένων... Επικροτεί εκείνους που γιουχάρουν και πετούν γιαούρτια κι αναρωτιέται γιατί δεν ξεσηκώνονται κι οι υπόλοιποι τους οποίους αποκαλεί «βολεμένους του καναπέ». Μιλάει για «χούντα» και «κατοχή» που επιφυλάσσει ΜΑΤ, και χημικά σ’ όσους αντιστέκονται... Προβλέπει ότι στις εκλογές θα «πιάσουν πάτο» οι συγκυβερνώντες κι αν δεν συμβεί κι αυτή τη φορά, «τι άλλο περιμένει ο λαός για να αντιδράσει;»... Κι επικαλείται τους νεκρούς απ’ τα μαγκάλια, τους καρκινοπαθείς που δεν έχουν φάρμακα, το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων...
ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση, αν δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο Γιώργος Τράγκας, να μην πιστέψεις ότι στη ραδιοφωνική μπάντα είναι η αυθεντική φωνή του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια... Δεν χρειάζεται να ακούσεις τα επαινετικά σχόλια του βετεράνου δημοσιογράφου για τον κ. Τσίπρα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (που τελευταίως πληθαίνουν) για να καταλήξεις στο παραπάνω συμπέρασμα... Σου αρκεί η οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα πράγματα, για να το καταλάβεις... Σε πείθει ο λόγος του, που είναι επιθετικά αντιμνημονιακός και η «στερεοτυπική» αναφορά στη συγκυβέρνηση, στον Στουρνάρα, στους δανειστές, στους διεθνείς τοκογλύφους, στους Γερμανούς, στη Μέρκελ, στην «Ευρώπη των τραπεζιτών», στο «ξεπούλημα» της κρατικής περιουσίας, στη διαφθορά, την υποταγή, τη «χούντα», τους προδότες, τους προσκυνημένους, το επαχθές χρέος, τους διαπλεκόμενους, τα παπαγαλάκια, τα συστημικά μέσα...
ΓΙΑ ΝΑ καταλάβει τις πιθανές διαφορές Τράγκα – ΣΥΡΙΖΑ ο ακροατής, θα πρέπει να ανατρέξει στο βιογραφικό του δημοσιογράφου: τότε θ’ ανακαλύψει την πολιτική του καταγωγή και τη δημοσιογραφική του λογική... Θ’ ανακαλύψει ότι, ουδέποτε υπήρξε αριστερός και στο παρελθόν έχει καλέσει στην εκπομπή του χρυσαυγίτες... Ότι δηλαδή, είναι ένας Καρυπίδης! Συμπέρασμα: ο Τράγκας πάσχει από Καρυπιδισμό; Ή μήπως, ο Καρυπιδισμός είναι σύμπτωμα της ισοπεδωτικής λογικής του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» λόγου; Προφανώς το δεύτερο... Και να γιατί:
ΚΑΘΩΣ το κυρίαρχο στοιχείο στην επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως επόμενης κυβέρνησης, δεν είναι οι ενδιαφέρουσες και πειστικές του θέσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά η «τιμωρητική διάθεση» του εκλογικού σώματος έναντι των εταίρων της συγκυβέρνησης, όσοι αντιτίθενται στο μνημόνιο με τον «στερεοτυπικό» τρόπο που προανέφερα, θα μπορούσαν να είναι ΣΥΡΙΖΑ και να τον εκπροσωπούν: και ο Καρυπίδης κι ο Τράγκας κι ο Καμμένος κι ο Αυτιάς κι ο Λαφαζάνης κι ο Πολύδωρας κι ο Κραουνάκης κι ο Κώστας Πρέκας... Βεβαίως, όλοι αυτοί δεν εκπροσωπούν το ίδιο ακριβώς πράγμα, αλλά πρέπει είτε να τους περάσεις από «κόσκινο» για να βρεις τις διαφορές τους, είτε να περάσεις απ’ το σκέλος της ανάλυσης (στο οποίο συμφωνούν), στο «διά ταύτα» για να τους ξεχωρίσεις... Αλλά, στο «διά ταύτα», δεν θα έβρισκες μόνο μεταξύ των ετερόκλητων προαναφερθέντων, μεγάλες διαφορές. Βρίσκεις και μεταξύ των ομογάλακτων: έχει π.χ. καμιά σχέση το «διά ταύτα» του ξαφνικά ευρωλάγνου Τσίπρα με το «διά ταύτα» του «δραχμολάγνου» Λαφαζάνη; Απλώς, η εναντίωση στο μνημόνιο τους βρίσκει σύμφωνους (όπως και με τους άλλους) και η προοπτική της εξουσίας είναι αυτή που λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία και δεν αναδεικνύει τις διαφορές...
Η ίδια συγκολλητική ουσία άλλωστε (πέρα από τον κοινό αντιμνημονιακό λόγο), λειτούργησε και στην «υπόθεση Καρυπίδη» πριν βγουν στην επιφάνεια τα «ψιλά γράμματα» του υποψήφιου περιφερειάρχη. Καθότι, ο μεν τοπικός ΣΥΡΙΖΑ που τον στηρίζει με θέρμη, εκτίμησε το αντιμνημονιακό ταμπεραμέντο του Καρυπίδη και προφανώς, θεώρησε λεπτομέρειες την υποδοχή στον Κασιδιάρη και τον αντιεβραϊσμό του... Ο δε Καρυπίδης με τον τόσο υψηλό προβληματισμό για τις θρησκευτικές διαστάσεις του ονόματος της ΝΕΡΙΤ και τον ρόλο των Εβραίων, παρέβλεψε την αθεΐα του κ. Τσίπρα και ασμένως έτρεξε να πολιτευθεί μαζί του!...
