Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Στις 22 Δεκεμβρίου του 1953 ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξανδρος Παπάγος συναντάται με τον υπουργό των Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άντονι Ίντεν στην Αθήνα για το Κυπριακό. Υπάρχει διάσταση απόψεων, ενώ αίσθηση προκαλεί η δήλωση του Ίντεν, ότι για τη Βρετανία «δεν υφίσταται Κυπριακό ζήτημα, ούτε εις το παρόν, ούτε εις το μέλλον».
Στη συνέχεια ετέθη επίσημα για πρώτη φορά και πιστεύω πολύ άκαιρα, χωρίς καμία απολύτως σοβαρή προετοιμασία, ως διεθνές πρόβλημα, στον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) το 1954, σε μια εποχή, που η χώρα μας, μετρούσε ακόμα τις πληγές της και μόλις είχε βγει βαριά τραυματισμένη, παντελώς κατεστραμμένη και βαθύτατα διχασμένη, από την τριπλή Ιταλογερμανοβουλγαρική κατοχή (1940 - 44) και έναν εμφύλιο σπαραγμό (1946 - 49), που στο πέρασμά του, δεν έμεινε τίποτε όρθιο και άφησε πίσω του, μόνο ερείπια και συντρίμμια. Η πατρίδα μας, δεν διέθετε καθόλου διεθνή ερείσματα και προσβάσεις, στους τότε ισχυρούς της Γης, με αποτέλεσμα, να μην κατορθώσει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία και ως εκ τούτου, δεν κατάφερε να εγγραφεί, τότε, προς συζήτηση, στη Γενική Συνέλευση, του ΟΗΕ.
Δεν λάβαμε καθόλου υπόψη μας τότε, την ύπαρξη μιας σημαντικής μειονότητας Τουρκοκυπρίων, της τάξης του 18%, με συνέπεια αργότερα, η Μεγάλη Βρετανία, θέτοντας σε ενέργεια, αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει, το «διαίρει και βασίλευε» να βάλει για τα καλά και για πάντα την Τουρκία, από την πίσω πόρτα, στο παιχνίδι της μοιρασιάς.
Υπενθυμίζεται ότι το 1915, η Αγγλία παραχωρούσε τότε την Κύπρο στην Ελλάδα, εφ’ όσον η χώρα μας, έμπαινε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό της ΑΝΤΑΝΤ (δυνάμεις συνεννόησης). Δυστυχώς αυτή την ευκαιρία, στην κυριολεξία την πετάξαμε στα σκουπίδια, λόγω διαφωνίας του Γερμανόφιλου Βασιλιά Κωνσταντίνου, με τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο (Διχασμός). Τελικά μπήκαμε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αργότερα το 1917.
Την 1η/4/1955 και εδώ πιστεύω πάλι, χωρίς πολλή σκέψη και σοβαρή προετοιμασία, αγνοώντας πάλι τους Τουρκοκυπρίους, άρχισε στην Κύπρο, ο απελευθερωτικός αγώνας, από την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων – Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), που διήρκησε μέχρι την άνοιξη του 1959 και παρά τις θυσίες αρκετών αγωνιστών (απαγχονισμός Αυξεντίου - Καραολή - Δημητρίου - Παλικαρίδη και πολλών άλλων), δυστυχώς ο αγώνας αυτός, δεν έδωσε στην πατρίδα μας κανένα θετικό αποτέλεσμα, παρά μόνο δάκρυα, πόνο και αίμα.
Το 1955 οι Βρετανοί, αρχικά πρότειναν περιορισμένη αυτονομία και όχι αυτοδιάθεση, που για εμάς τους Έλληνες σήμαινε Ένωση με την Ελλάδα. Ο Μακάριος απέρριψε το σχέδιο αυτό και οι Βρετανοί, τον εξόρισαν το 1956 στις Σεϋχέλλες. Αργότερα οι Βρετανοί κατέθεσαν άλλο σχέδιο, που προέβλεπε αυτοδιάθεση, αλλά σε μελλοντικό χρόνο, υπό την απειλή μάλιστα διπλής ένωσης με Ελλάδα - Τουρκία (διχοτόμηση).
Έτσι φθάσαμε στο 1959, οπότε με το αγγλικό περίστροφο στον κρόταφο και πολλαπλούς εκβιασμούς, οδηγηθήκαμε με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, να επιβάλλεται στην Κύπρο, το δοτό Συνταγματικό καθεστώς, από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις (Μεγ. Βρετανία - Ελλάδα - Τουρκία), με τις γνωστές αδυναμίες, με Ελληνοκύπριο πρόεδρο και Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο, με απόλυτο βέτο, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφαλείας. Και πριν ακόμα καλά –καλά στεγνώσει το μελάνι, των υπογραφών μας, ο Μακάριος από μόνος του και εν αγνοία της χώρας μας, ζήτησε τον Δεκέμβριο του 1963, την τροποποίηση του Συντάγματος της νεοσυσταθείσης το 1960 Κυπριακής Δημοκρατίας σε 13 σημεία. Οι Τουρκοκύπριοι δεν συμφωνούν και στην Κύπρο, ξεσπούν αιματηρά επεισόδια που φέρνουν την Ελλάδα και την Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου.
Τότε ένας Άγγλος Ταγματάρχης, χάραξε πάνω στο χάρτη της Λευκωσίας, με πράσινη μελάνη, μια γραμμή, που διχοτομούσε, την πόλη στα δύο και έκτοτε μένει η περιοχή αυτή με την ονομασία «πράσινη γραμμή» και διηρημένη.
Το 1964 με το σχέδιο Άτσεσον, προτεινόταν τότε ουσιαστικά η διπλή ένωση. Η Κύπρος ενωνόταν με την Ελλάδα. Η Τουρκία αποκτούσε μια μεγάλη αεροναυτική βάση στην Καρπασία και το Καστελόριζο. Τελικά το σχέδιο αυτό, ευτυχώς, που δεν υλοποιήθηκε, γιατί τότε η Τουρκία, θα έμπαινε πλέον νόμιμα και μόνιμα ως σφήνα μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου και θα είχε σήμερα στη δικαιοδοσία της την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού, έκτασης 22.000 τετρ. χλμ., όση είναι περίπου και η Πελοπόννησος.
Το καλοκαίρι του 1964, σε βίαια αιματηρά επεισόδια, η Τουρκία χρησιμοποίησε, την πολεμική της Αεροπορία και βομβάρδισε, με βόμβες ναπάλμ, θέσεις της Κυπριακής Εθνοφρουράς, στην περιοχή της Μασούρας. Οι δύο χώρες ήλθαν και πάλι στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης. Μεταδόθηκε τότε, ζωντανά από το ραδιόφωνο δήλωση του τότε πρωθυπουργού Γεωργ. Παπανδρέου προς το Μακάριο: «Αλλα συμφωνούμε και άλλα κάνετε».
Αμέσως μετά απ’ αυτά τα γεγονότα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, τότε Λίντον Τζόνσον, κάλεσε τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας Γεωργ. Παπανδρέου και Τουρκίας Ισμέτ Ινονού, για συνομιλίες μαζί του, στην Ουάσιγκτον, διαθέτοντας μάλιστα για τη μεταφορά τους στις ΗΠΑ τα δύο προσωπικά του αεροσκάφη. Στη συνέχεια, ο Αμερικανός πρόεδρος, απαίτησε και τις από κοινού συνομιλίες, μεταξύ αυτού και των δύο πρωθυπουργών. Τούτο ο Έλληνας πρωθυπουργός, παρά τις έντονες πιέσεις, αρνήθηκε και τέτοια συνάντηση, ποτέ δεν έγινε. Ο Τζόνσον αυτή την πεισματική άρνηση, του Έλληνα πρωθυπουργού, τη θεώρησε προσωπική προσβολή και αμέσως δρομολόγησε, την ανατροπή του, που τελικά έγινε την 15η Ιουλίου του 1965 (Ιουλιανά – Κυβερνήσεις αποστατών).
Τον Νοέμβριο του 1967 έγιναν αιματηρά επεισόδια σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, στην περιοχή της Κοφινου, με αποτέλεσμα να φέρουν εκ νέου την Ελλάδα και την Τουρκία, στα πρόθυρα του πολέμου και στη συνέχεια, επήλθε συμφωνία, με την οποία η χώρα μας, απέσυρε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από τη Μεγαλόνησο, την Ελληνική Μεραρχία, που με τόση μυστικότητα και επιτυχία, είχε εγκαταστήσει στην Κύπρο το 1964, η Κυβέρνηση του Γεωργ. Παπανδρέου. Τότε ανακλήθηκε οριστικά στην Ελλάδα και ο Ανώτατος Στρατιωτικός Διοικητής Αμύνης Κύπρου (ΑΣΔΑΚ) Στρατηγός Γρίβας ως υπεύθυνος των γεγονότων.
Το 1968 οι Τουρκοκύπριοι, θα εδέχοντο τις 13 Συνταγματικές προτάσεις του Μακαρίου του 1963, εάν η ελληνοκυπριακή πλευρά, παραχωρούσε σε αυτούς, ευρεία αυτονομία με παράλληλη κατάργηση του βέτο του αντιπροέδρου. Οι συνομιλίες αυτές κράτησαν τρία χρόνια χωρίς όμως κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Την 15η Ιουλίου του 1974 η Χούντα (Ιωαννίδης) ανατρέπει πραξικοπηματικά τον Μακάριο, νόμιμο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη συνέχεια η Τουρκία επικαλούμενη τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, επεμβαίνει μονομερώς στην Κύπρο και σε δύο φάσεις «Αττίλας ένα και δύο» την 20ή Ιουλίου και 14 Αυγούστου του ιδίου έτους, καταλαμβάνει στρατιωτικά το 37% του Κυπριακού εδάφους και ο Ελληνισμός βιώνει μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή, όταν 200.000 Ελληνοκύπριοι γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Σημειωτέον ότι ο Μακάριος μέχρι την ανατροπή του ασκούσε ουσιαστικά έλεγχο σε άνω του 90% του συνόλου του Κυπριακού εδάφους.
Με αμερικανοβρετανοκαναδική πρόταση, Μακάριος και Ντενκτάς, καταλήγουν το 1977 σε μια συμφωνία, για χαλαρή Δικοινοτική Ομοσπονδία, με το εδαφικό, της ελευθερίας κίνησης και εγκατάστασης και τις λειτουργίες της κεντρικής Κυβέρνησης. Δημιουργούνται ελπίδες, για οριστική επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Τον Αύγουστο του 1977 ο Μακάριος πεθαίνει, από καρδιακή προσβολή. Στις Συνταγματικές γραμμές, της συμφωνίας ΗΠΑ – Μεγ. Βρετανίας και Καναδά, παρουσιάζεται ένα σχέδιο 12 σημείων, με Ελληνοκύπριο πρόεδρο και Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο, νομοθετική εξουσία σε δύο σώματα, σημαντικά εδαφικά κέρδη, για τους Ελληνοκύπριους και αποστρατικοποίηση της νήσου. Τελικά και αυτό το σχέδιο, δεν περπάτησε και ναυάγησε.
Το 1981 ο γενικός γραμματέας τότε του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ, φέρει τις δύο κοινότητες και πάλι στην τράπεζα της διαπραγμάτευσης, πλην όμως στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων μακαρίτης πλέον Ντενκτάς, κηρύσσει την ανεξαρτησία της Βόρειας Κύπρου ως Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου (ΤΔΒΚ) και οι διαπραγματεύσεις διακόπτονται. Ο διάδοχος του Βαλντχάιμ, Περέζ Ντε Κουεγιάρ, προσπαθεί να δρομολογήσει, μια διαδικασία μείωσης των διαφορών, προτείνοντας στο εδαφικό διευθέτησης, μεταξύ ενός μίνιμουμ 23% και μάξιμουμ 30%, για τους Τουρκοκύπριους, συνδυάζοντας συγχρόνως την εναλλάξ Προεδρία, με σύνθεση της Κυβέρνησης (όποτε δηλαδή πρόεδρος είναι Τουρκοκύπριος 7 υπουργοί να είναι Ελληνοκύπριοι, όποτε είναι Ελληνοκύπριος να είναι έξι). Τον Σεπτέμβριο του 1984, αρχίζουν πάλι εκ του σύνεγγυς, συνομιλίες στη Νέα Υόρκη. Αυτή η πρωτοβουλία απορρίπτεται τελικά από την ελληνοκυπριακή πλευρά γιατί, η τουρκοκυπριακή σκοπίμως κωλυσιεργούσε.
Το 1992 η δέσμη προτάσεων του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Μπούτρος Γκάλι, προωθούν ένα ενιαίο κυπριακό κράτος, με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια υπηκοότητα, που συμπεριλαμβάνει στους κόλπους του, δύο ισότιμες πολιτικές κοινότητες, σε διακοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Οι εκ του σύνεγγυς αυτές διαπραγματεύσεις άρχισαν στη Ν. Υόρκη τον Ιούνιο του 1992, ωστόσο ο Ντενκτάς, δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει παραχωρήσεις, στο εδαφικό και στους πρόσφυγες και έτσι και αυτές οι συνομιλίες τελικά ναυάγησαν.
Τον Νοέμβριο του 2002, ο τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, έχοντας εξασφαλίσει τη διαβεβαίωση, των δύο κοινοτήτων, πως θα διαπραγματευθούν, στη βάση, μιας νέας πρότασης, για την επίλυση του Κυπριακού, παρουσιάζει στις δύο πλευρές, το πρώτο σχέδιο, γνωστότερο και ως «σχέδιο Αναν».
Τον Φεβρουάριο του 2004, στη Ν. Υόρκη, τα εμπλεκόμενα μέλη, παρουσία εκπροσώπων, από τις μητέρες πατρίδες, συναινούν αφενός στη σύγκληση, τετραμερούς διάσκεψης, για το Κυπριακό και αφετέρου, σε περίπτωση, μη εξεύρεσης λύσης, στην παρουσίαση, από τον κ. Ανάν, ενός τελικού σχεδίου, το οποίο και θα ετίθετο υπό την έγκριση των δύο κοινοτήτων, με ξεχωριστά δημοψηφίσματα την ίδια μέρα στη Μεγαλόνησο.
Το δημοψήφισμα αυτό έγινε την 24η Απριλίου του 2004 και οι μεν Ελληνοκύπριοι με ποσοστό 75% το απέρριψαν, οι Τουρκοκύπριοι, με συντριπτική πλειοψηφία το ενέκριναν. Η Κυπριακή Δημοκρατία, εισήλθε την 1η Μαΐου του 2004, χωρίς αστερίσκους και τυπικά ως ολόκληρη Κύπρος, ως πλήρες μέλος της ΕΕ.
Ο πληθυσμός στα κατεχόμενα, από την Τουρκία, σήμερα εδάφη της Κύπρου, είναι 300.000 περίπου και είναι απόρροια φυσικά, της βιαίας αλλοίωσης των δημογραφικών στοιχείων, συνεπεία ενός βάρβαρου εποικισμού, που συνεχίζεται δυστυχώς ακόμα και σήμερα. Δηλαδή το 30% έναντι 18% (90.000), που ήταν πριν της εισβολής. Συνεπώς στα κατεχόμενα οι κάτοικοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Τούρκοι, από τα βάθη της Τουρκίας. Ο πληθυσμός των Ελληνοκυπρίων ανέρχεται σήμερα σε 700.000 και –ευτυχώς- με αυξητικές τάσεις.
Έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβουμε και από καθαρά, έλλειψη ρεαλισμού, σε όλες τις κατά καιρούς διαχρονικές αποφάσεις μας, βάλαμε συνεταίρο σε ένα πέρα για πέρα και από αρχαιοτάτων χρόνων και απ’ άκρον εις άκρον ελληνικότατο νησί και αναζητώντας, τη βελτίωση των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959, φθάσαμε στο παράδοξο, τη λύση την οποία, την προηγούμενη, πανηγυρικά και με πατριωτική υπερηφάνεια απορρίπταμε, την επομένη, γονυπετώς την κάναμε αποδεκτή. Κάπως έτσι φθάσαμε στο περιβόητο σχέδιο Ανάν. Αν το Σχέδιο αυτό, που φαντάζει ως μια χαμένη ακόμα ευκαιρία είχεν τότε εγκριθεί, σήμερα θα είχε ολοκληρωθεί, η επιστροφή της Αμμοχώστου, της Καρπασίας και της Μόρφου. Θα είχαν επιστρέψει, οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι, στα σπίτια τους, στο βορρά και θα είχαν αποχωρήσει 37.000 Τούρκοι στρατιώτες από τους 45.000. Σήμερα οι Τούρκοι συζητούν, ως λύση τη δημιουργία, δύο ανεξάρτητων ισότιμων Κρατών, με χαλαρή Συνομοσπονδία και παραχωρούν και μάλιστα με όρους μόνο την Αμμόχωστο.
Δυστυχώς όπως δείχνουν τα γεγονότα ο χρόνος εργάζεται υπέρ της Τουρκίας (μακάριοι, οι κατέχοντες).
Ο Βοναπάρτης έλεγε «στην πολιτική όπως και στον πόλεμο, η χαμένη στιγμή δεν ξανάρχεται».
Αυτή πιστεύω είναι η όλη η αλήθεια και η πραγματικότητα. Τώρα για όσους περί άλλων τυρβάζουν, απλούστατα, εθελοτυφλούν, σίγουρα διαστρεβλώνουν συνειδητά τα γεγονότα και συγχρόνως λαϊκίζουν, για να δικαιολογήσουν με σαθρά επιχειρήματα και στοιχεία τα αδικαιολόγητα.
Σημείωση: Σύμφωνα με το Αγγλικό κτηματολόγιο, που ισχύει ακόμα και σήμερα, οι Τουρκοκύπριοι κατείχαν, πριν της εισβολής το 12% του Κυπριακού εδάφους και όχι το 37%, που κατέχει σήμερα στρατιωτικά η Τουρκία. Το 3% το κατέχουν οι κυρίαρχες αγγλικές βάσεις, το άλλο 3%, είναι η αποστρατικοποιημένη ζώνη και το 57% κατέχει σήμερα η ελληνοκυπριακή πλευρά.
