* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
«Ομοιος ομοίω αεί πελάζει»
Πλούταρχος
Ακούσατε που λένε, πως μια φωτογραφία, αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Έγκριτοι και διακεκριμένοι γελοιογράφοι, όπως ο αείμνηστος «Χρήστος» της «Ελευθερίας» μπορούν να μας πουν χίλια δυο, με μόνο λίγες γραμμές στο σκίτσο τους.
Είδα λοιπόν μια γελοιογραφία του ΚΥΡ και εντυπωσιάστηκα. Εδειχνε δυο νέους φοιτητές, με τα βιβλία τους υπό μάλης, να διαβαίνουν έξω από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών και να λέει ο ένας στον άλλο: «Φιλαράκο», δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Ή να γίνουμε αντιεξουσιαστές, να σπάμε και να καίμε ή να γίνουμε εξουσιαστές, να κλέβουμε και να οικονομάμε».
Όσο κι αν αυτό φαντάζει λίγο υπερβολικό, δεν απέχει πολύ να χαρακτηρίσει εν πολλοίς τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οι εξουσιαστές, με το ατού της εξουσίας, κλέβουν, διαφθείρουν, λαδώνονται, παίρνουν μίζες, αυθαιρετούν. Οι αντιεξουσιαστές, καταστρέφουν, βιάζουν, τρομοκρατούν. Ο εξουσιαστής, με την ιδιοτέλεια, την κομματική του αυθάδεια και την κατάχρηση της εξουσίας, που κατέχει, εκτρέπεται και συνεπώς αγνοεί τον πολίτη και τον αδικεί κατάφωρα. Ο άλλος, ο αντιεξουσιαστής, αδύνατος να αντιδράσει σωστά και νόμιμα στο μπάχαλο το εξουσιαστικό, θεριεύει τη βία του και ενεργεί μανιακά. Όσο ο ένας καταχράται την εξουσία, τόσο ο άλλος θυμώνει και τα κάνει λίμπα. Είναι δηλ. και οι δύο, πόλοι του ίδιου βρόγχου, που πνίγει τον πολίτη. Και οι δύο απεργάζονται μια κατάσταση δυσώδη και πνιγηρή. Και οι δυο τους πνίγουν τον ειρηνιστή, τον νοικοκύρη, τον άνθρωπο, που πασχίζει να ονειρευτεί και να ζήσει.
Και οι δύο τους, λεηλατούν με τον τρόπο τους, τον δημόσιο πλούτο. Ο ένας τον νέμεται παράνομα και ο άλλος τον καίει. Και οι δύο, διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό, υπονομεύουν τη λογική και την ηθική. Καταστρατηγούν τους θεσμούς της κοινωνίας.
Εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Πρώτον: Δηλώνουν και αφανίζουν εθνικούς πόρους. Χρήματα που ανήκουν στο λαό. Οι μεν, διά της οδού της κατάχρησης και της κλεψιάς. Οι δε, διά της οδού της τυφλής βίας, που καταστρέφει αδιακρίτως και ανοήτως, όχι μόνον κρατικές, αλλά και ιδιωτικές περιουσίες.
Δεύτερον: Επιδιώκουν με κάθε τρόπο, έννομον ή παράνομον, να επιβάλουν τις ιδεοληψίες, τα ιδεολογήματα ή και ό,τι ανήθικο και σχιζοφρενικό γεννάει ο αντικοινωνικός και αρρωστημένος νους των. Κατά τι διαφέρει δηλαδή ο Βουλγαράκης, όταν αναιδώς προσπαθεί να μας πείσει, πως το νόμιμον είναι και ηθικόν; Δεν μας εξηγεί όμως, πως οι Νόμοι, που χαλκεύουν στο Κοινοβούλιο με τα παραθυράκια τους, καταστρατηγούν την ηθική;
Τρίτον: Και τα δύο αυτά αποφώλια τέρατα, που γέννησε η παράξενη σύγχρονη εποχή μας, είναι κυνικά και προκλητικά. Γιατί δεν μετέχουν στις δημοκρατικές μας διαδικασίες. Δεν συνδιαλέγονται και πολύ περισσότερο, δεν συνεργούν για το κοινό καλό, για την προστασία του πολίτη. Ενώ προς τον λαό, προσπαθούν να δείξουν, πως νοιάζονται γι’ αυτόν κι ό,τι κάνουν για το καλό του το κάνουν και πως τάχα συμπορεύονται μ’ αυτόν, για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, πράττουν το ενάντιον. Δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά να απεργάζονται το κακό του. Να τον κλέβουν και να τον διώκουν.
Τέταρτον: Είναι και οι δυο τους κουκουλοφόροι. Οι πρώτοι φοράνε την πολιτική κουκούλα. Δείγμα πειθήνιου υπηρέτη του κόμματος. Η κομματική κουκούλα, που διαστρέφει τα πάντα. Προς χάριν του κόμματος υπηρετούν και τον διάβολο. Αξίζει να μας εξουσιάζει αυτός ο συρφετός εξουσιαστών;
Κουκούλα φορούν και οι άλλοι. Προφανώς να κρύψουν από ένδεια επιχειρημάτων, ό,τι θα μπορούσαν να μας πούνε ευθαρσώς, στο ελεύθερο βήμα της Δημοκρατίας μας. Κατεβάζουν την κουκούλα τους και πιάνουν τη φωτιά και το τσεκούρι. Πέφτουν μανιασμένοι και διαλύουν περιουσίες, κόπου και μόχθου μιας ζωής, αθώων πολιτών.
Πέμπτον: Και οι δυο τους εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, μάχονται τάχα για το Δίκαιο και τη Δημοκρατία και τα Ιδεώδη. Ενώ κατ’ ουσίας υπονομεύουν και θέτουν σε κίνδυνο το πολίτευμά μας.
Η εξουσιαστική Βουλή, έχει εκτραχυνθεί και δρα τόσο αναίσχυντα και προκλητικά, ώστε να γεννάει την αντιεξουσιαστική μανιακή αντίδραση. Είναι ένας φαύλος κύκλος, βρομερός και πνιγηρός, δυο δυναμικών, εξωφρενικών τάσεων, που αφήνει τον έννομο και ανίσχυρο πολίτη, να βολοδέρνει μέσα στη δίνη δυσωδών και απειλητικών ρευμάτων.
