Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Να λοιπόν. Οι τράπεζες άνοιξαν. Ο πανικός υποχώρησε. Αποφύγαμε τη ρήξη - γκρεμό, που θα μας οδηγούσε σε μια ατέλειωτη δυστυχία. Μια ρήξη, που τη μηχανεύονταν έντεχνα, σαλεμένα μυαλά. Άνθρωποι με ιδεοληψίες. Εγκληματικά αδιάφοροι για το μέλλον του λαού. Ηταν οι Μπαρουφάκηδες και Λαφαζάνηδες, των οποίων τα σχέδια, ανέτρεψε ο Τσίπρας. Οι απάνθρωποι βασανιστές μας, οι εταίροι μας, ξέχασαν, που τους διαβολοστέλναμε κάθε μέρα, με τα χειρότερα επίθετα, επί έξι μήνες. Ξανάβαλαν λοιπόν το χέρι στην τσέπη τους και μας χρηματοδοτούν και πάλι. Οι επιχειρήσεις με τον καιρό θα ανασάνουν. Θα ξαναρχίσουμε πάλι τις άφρονες εισαγωγές και τις αναιμικές εξαγωγές. Ελπίζουμε πως θα έλθουν, όχι οι παλιές καλές μέρες, αλλά καλύτερες από τώρα.
Όλα αυτά τα ευνοϊκά σημάδια, αλλά και όσα δύσκολα περάσαμε, με τους μαθητευόμενους μάγους, μυαλό δεν θα βάλουμε και ποτέ δεν θα πάρουμε το χρίσμα μιας ευρωπαϊκής χώρας. Γιατί όμως; Μα γιατί είμαστε μια παρακμιακή και πάντα υφέρπουσα χώρα. Με τα χέρια μας βγάλαμε τα μάτια μας. Αντί τόσα χρόνια να εκμεταλλευτούμε ευκαιρίες, που μας δόθηκαν, εμείς όλο και κατρακυλούσαμε σε έναν πρωτογονισμό. Καθημερινά το διαπιστώνουμε αυτό, αλλά όλο και βυθιζόμαστε στην παρακμή. Είμαστε ένας λαός κουρασμένος. Με άτονα τα φυλετικά μας κύτταρα, που τόσες φορές μας έσωσαν από κρίσιμες καταστάσεις. Μας λείπει ο ορθολογισμός. Ενεργούμε ράθυμα. Πάντα με το θυμικό. Ποτέ με τη λογική. Δείτε μια ματιά γύρω μας. Δείτε τι γίνεται. Εντονη η ταυτότητα της παρακμής. Μας κατέχει μια ανείπωτη ιδιοτέλεια. Χωρίς αίσθημα για το κοινό συμφέρον. Δίχως στόχους και οράματα.
Θεωρούμε «διακίνηση ιδεών» τις ασχήμιες που αποτυπώνουν σε τοίχους, οι ψυχανώμαλοι νέοι μας. Οι μασκοφόροι καταληψίες, που χωρίς καμία έλλογη δικαιολογία καταστρέφουν Σχολές και Πανεπιστήμια. Καίνε περιουσίες αθώων. Σε ποια άλλη κοινωνία βλέπουμε αυτή την αλόγιστη μανία, που δεν εδράζεται σε καμία λογική; Πού αλλού βλέπουμε πολίτες να παραμερίζουν το συλλογικό καλό, την αγάπη για την πατρίδα, μπροστά σε ακαταλόγιστες ιδεολοψίες, στην ακαταμάχητη ιδιοτέλεια, στον άλογο και τυφλό φανατισμό; Πού αλλού, οι πολιτικοί, για χάρη της κομματικής τους αφροσύνης, παραμερίζουν το χρέος τους, που επιτάσσει το αγαθό του έθνους; Ο εγωκεντρισμός μας, σαράκι που φθίνει κάθε συλλογική προσπάθεια. Κάθε σύγκλιση για θετική συμπόρευση. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά με τον συνάνθρωπό μας. Κόκκινη γραμμή ορθώνεται το «ΕΓΩ». Δεν ανεχόμαστε αντίθετη γνώμη του συνομιλητή μας. Οποιος δεν συμφωνεί μαζί μας, είναι ψεύτης ή κακόβουλος. Το βλέπουμε καθαρά και στους πολιτικούς μας. Ένα παρηκμασμένο πολιτικό κατεστημένο. Τα κόμματα δεν ενεργούν σύμφωνα με την Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία. Ενεργούν ως μανιακοί ανταγωνιστές. Σκοπεύουν μόνο στην κομματική τους αφέλεια. Το λευκό του ενός είναι μαύρο για τον άλλον. Η επιτυχία πολεμάται σαν κόλαφος. Και η αποτυχία παρουσιάζεται σαν θετικό έργο. Ο πιο παρεξηγημένος ρόλος και λειτουργία, άρχει ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει σύμπλευση. Έλλογη συνεργασία και ήρεμη αντιμετώπιση, των εκάστοτε προβλημάτων που προκύπτουν.
Τα κόμματα με τις αλλοπρόσαλλες πρακτικές τους, εξαγριώνουν τον λαό. Και ο λαός, εξαγριωμένος, κουρασμένος και προδομένος, κάτω μάλιστα από το βάρος της οικονομικής δυσπραγίας, όλο και βυθίζεται στην εκτροπή και τη διαφθορά. Ολο και ολισθαίνει στην παρακμή...
Το σύστημα αρπαγής του Δημοσίου πλούτου και η κλεψιά, που δόθηκε από παλιά άνωθεν, τότε με τον αμοραλιστή και διεφθαρμένο Ανδρέα, έγινε συνείδηση του λαού. Εγινε εθνικό σπορ. Κλέβουν οι πάντες και τα πάντα. Μπουκαδόροι, φακελάκηδες, απατεώνες, εκβιαστές...
Είναι βέβαιο πως περνάμε μια απροσχημάτιστη έκφανση βαθιάς παρακμής. Είναι το μοναδικό και ανείπωτης επικινδυνότητας, ανάχωμα κατά της ανάπτυξης και της προόδου. Αναιρετικό για μια οργανωμένη κοινωνία.
Ετσι λοιπόν καμία πολιτική και κανένα μέτρο, δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον ολισθηρό κατήφορο της χώρας μας, που δεν θέλει να σωθεί. Που κανείς δεν την πιστεύει. Δεν την εκτιμά. Μιας χώρας που δεν έχει στόχους και οράματα. Μια χώρα που δεν αγαπά το συλλογικό βίο. Μια χώρα που ακινητοποιεί δεν ενεργοποιεί τις αδρανείς πια φυλετικές μας αρετές, που τόσες φορές μας έσωσαν. Μιας χώρας, που δεν έχει μέλλον.
