Η κλήση του Φιλίππου από τον Κύριο

Κυριακή Α’ Νηστειών

Από τον Αχ. Πιτσίλκα, Δ.Θ.

Από τα όσα αναφέρονται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, τα πλέον αξιοπρόσεκτα για μας είναι τα εξής:

α) Η κλήση του Φιλίππου από τον Κύριο
Ύστερα από το κάλεσμα των τεσσάρων πρώτων Μαθητών από τον Κύριο, ο Φίλιππος, που ήταν συνεργάτης τους στο έργο της αλιείας, καθόταν κάποια στιγμή μόνος του στην ακρογιαλιά της Καπερναούμ, ενώ νοσταλγούσε και το δικό του κάλεσμα, γιατί μελετούσε και αυτός τις Γραφές και περίμενε με λαχτάρα τον Μεσσία. Τους πόθους δε αυτούς του Φιλίππου, τους γνώριζε ο Κύριος, ως παντογνώστης. Για τούτο, την ημέρα εκείνη πέρασε από την ακρογιαλιά εκείνη και βλέποντας τον Φίλιππο με αγάπη, του είπε: «Ακολούθει
μοι» (Ιω., 1,44).
Από τα πιο πάνω, φαίνεται ότι ο Κύριος κάλεσε τον Φίλιππο για Μαθητή Του, γιατί ήταν προετοιμασμένος, μελετώντας μαζί με τον φίλο του Ναθαναήλ την Αγία Γραφή. Η μελέτη αυτή, κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, «θαύματος ακαταλήπτου πληροί την ψυχήν». Καθώς δηλ. τη μελετά κανείς, συντελείται στον εσωτερικό του κόσμο ένα θαύμα ακατάληπτο, γιατί καθαίρεται από τα πάθη, ενώ ταυτόχρονα η ψυχή του ανακαινίζεται και αφθαρτοποιείται.
Για τούτο στη μελέτη αυτή μας προτρέπει ο ίδιος ο Θεός, λέγοντας: «Ταύτα μελέτα», αλλά και «εν ταύτοις ίσθι» (Α Τιμ. 4,15)
Και τούτο γιατί, όπως έγραψε ο ποιητής Ν. Τυπάλδος:
«Δεν είναι λόγια κρύα και σκοτεινά,
που τα ‘γραψαν σοφοί του νυν αιώνα...
Εδώ η κάθε λέξη έχει ευωδιά
κι η κάθε φράση θείο μεγαλείο.
Εδώ είν’ του Χριστού μας η καρδιά,
που γίνηκε βιβλίο».
β) Η κλήση του Ναθαναήλ από τον Φίλιππο
Όταν ο Φίλιππος ακολούθησε τον Χριστό και γεύτηκε τη θεία αγάπη Του, θυμήθηκε και τον φίλο του Ναθαναήλ, που τον κάλεσε να γίνει και αυτός μαθητής του Κυρίου, λέγοντας: «Τρέξε, Αυτός, για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής και οι άλλοι προφήτες, ήλθε και εμείς τον ευρήκαμε». Είναι ο Ιησούς, ο καταγόμενος από τη Ναζαρέτ». Όταν ο Ναθαναήλ άκουσε Ναζαρέτ, έφερε αρχικά αντιρρήσεις λέγοντας: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;».
Ο Φίλιππος όμως με ένα ιερό ζήλο του είπε: «Έρχου και ίδε».
Και τελικά «ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν».
Στον ιερό ζήλο του Φιλίππου ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός βλέπει πρωταρχικά την πείρα του Φιλίππου από τη γνωριμία του με τον Ιησού.
«Πέραν Αυτού λαβών, λέγει, κήρυξ Αυτού γίνεται». Αυτό δε ακριβώς πρέπει να γίνεται από κάθε χριστιανό, όπως κάνει άλλωστε η Εκκλησία, λέγοντας: «Γεύσασθε και ίδετε, ότι ο Χριστός ο Κύριος και μακάριος ανήρ ελπίζει επ’ Αυτόν». Όπως δηλ. ο Φίλιππος κάλεσε το Ναθαναήλ, ο Ανδρέας τον Πέτρο, ο Ιωάννης τον Ιακωβό κ.λ.π., κατά παρόμοιο τρόπο και κάθε χριστιανός πρέπει να καλεί τους φίλους του και τους γνωστούς του κοντά στον μοναδικό Σωτήρα Χριστό.
Όπως επίσης ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έτρεχε στα διάφορα μέρη της Ελλάδας, μιλώντας για τις δύο αγάπες, την προς τον Θεόν και προς τον άνθρωπον έτσι και ο «εις» (ο ένας) έχει καθήκον να φέρνει τον ένα (τον συνάνθρωπο) εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν».
Ο ίδιος ο Θεός άλλωστε το προστάζει, λέγοντας:
«Κήρυξον τον λόγον (Παύλος) και
«Ύψωσον εν ίσχύ την φωνήν σου (Ιερεμίας)
Και τούτο, γιατί
«Όλοι (πρέπει) να ‘ρθούνε κοντά στον Χριστό,
τον μόνο οδηγό,
όλοι να βρούνε σ’ Αυτόν τη χαρά
αληθινή χαρά».
γ) Η ομολογία του Ναθαναήλ
Όταν ο Ιησούς είδε τον Ναθαναήλ να πλησιάζει, είπε: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ εστί».
- Πόθεν με γιγνώσκεις, ρώτησε τότε ο Ναθαναήλ.
- Πριν σε φωνάξει ο Φίλιππος, είπε ο Κύριος στον Ναθαναήλ, όταν προσευχόσουν κάτω από τη συκιά, εγώ σε έβλεπα.
- Διδάσκαλε, είπε τότε ο Ναθαναήλ, συ είσαι ο Υιός του Θεού, Συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ» (Ιω. 1,30).
- Επειδή σου είπα ότι σε είδα κάτω από τη συκή, πιστεύεις, είπε τότε ο Κύριος, σε βεβαιώνω ότι θα ιδείς πολύ μεγαλύτερα.
Στα πιο πάνω τονίζεται ιδιαίτερα η ομολογία της θείας φύσης του Χριστού εξαιτίας της παγγνωσίας Του. Η ομολογία δε αυτή είναι για κάθε χριστιανό σωτήρια, εφόσον, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, για κάθε ομολογητή θα ομολογήσει και αυτός ενώπιον του Πατρός Του. Κατά τους λόγους δε του απ. Παύλου η πίστη στον Χριστό «στόματι ομολογείται εις σωτηρίαν».
Με την ομολογία δηλ. κάθε χριστιανός γίνεται, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, «χωρίς αίματος μάρτυς και χωρίς πληγών στεφανίτης».
Για τους λόγους αυτούς πρέπει και μεις να γινόμαστε Ομολογητές του Χριστού «εν τη αγάπη Aυτού», κατά τον Κλήμεντα Ρώμης, «και μη καταλαλείν αλλήλους», δηλ. «εν τοις έργοις ομολογώμεν Aυτόν».
Και τούτο, γιατί κατά τον Κ. Καλλίνικο, όταν ο άνθρωπος πιστεύει και ομολογεί (Χριστόν) τότε «προσδοκεί ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Σε μια τέτοια ομολογία της πίστης του είχε προβεί κάποια στιγμή και ο Αλ. Παπαδιαμάντης, που έγραψε τα εξής:
«Χριστέ σ’ αυτά τα άπιστα
κι ανταριασμένα χρόνια,
όπου δε σέβεται κανείς,
ούτε αγαπά κανένας,
πιστεύω εις Εσένα».