Ιστοσελίδες, κανάλια, συζητήσεις, τον φέρνουν συνεχώς μπροστά μου κι εγώ, όπως όλοι μας, για κάποιον ανεξήγητο λόγο πονάω, πονάω πολύ και σχεδόν δεν μπορώ να αντικρίσω τα αθώα μάτια και το αθώο χαμόγελό του. Σού βγάζει γενικά μια εικόνα αθωότητας αυτό το παιδί σαν σε κοιτάζει πίσω από κείνα τα μεγάλα κοκάλινα γυαλιά, μια εικόνα εφήβου που δεν μεγάλωσε ποτέ. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένας «39χρονος» όπως τον αποκαλούν στο υπηρεσιακό τους «ζαργκόν» τα δελτία τύπου της Αστυνομίας. Όχι. Έχει όνομα και επίθετο, είναι ένα δικό μας παιδί, που – άγνωστο πώς – έχασε τη ζωή του και το οποίο, από μια σειρά συμπτώσεων και αλληλουχιών έγινε, εκόν άκον, μετά θάνατον διάσημο. Έτυχε βλέπεις να είναι γιος Εισαγγελέως …Που με κάποιον τρόπο σχετίζεται με τα Τέμπη …Άρα, λέει το λαϊκό φαντασιακό, μπορεί και να «τον έφαγαν». Κι από κει αρχίζουν όλα …Δεν μαζεύεται η φήμη, η υποψία, ο ψίθυρος …Το φιλοθεάμον κοινό αγαπά τα παραμύθια που έχουν δράκους και μαγικές σπηλιές …
Δίχως να γνωρίζω πρόσωπα, ή καταστάσεις είμαι περίπου βέβαιος ότι, αν ο Βασίλης μπορούσε να υποψιαστεί πόσο θα απασχολούσε τη χώρα με τον θάνατό του, θα …το ’βαζε, σαν κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, τρομαγμένος στα πόδια και θα κρυβόταν κάπου μακριά για να μην τον βρει κανείς. Είπα, δεν ξέρω. Αλλά φυσιογνωμικά μού δείχνει πως ήταν ένα από εκείνα τα ευγενικά παιδιά των χαμηλών τόνων, που ζουν τη ζωή τους ιδιωτικά, πιθανόν ακόμη στο παιδικό τους δωμάτιο, με λιγοστούς φίλους, με αξιοπρέπεια, ίσως και με στωικότητα. Είναι τα παιδιά που φεύγουν για να δουλέψουν σε νησιά, σε μεθορίους σαν κι αυτή της Καστοριάς, σε κάθε ελληνική εσχατιά, αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, μισθός χίλια ευρώ, έξοδα περισσότερα, κι από κοντά η οικογένεια να στηρίζει. Σάματις τι επιλογή έχει;
Κι έτσι, έπιασα τον εαυτό μου να μην ασχολείται πια με όλο αυτόν τον ορυμαγδό των πληροφοριών, των αναλύσεων, των σεναρίων ή των εκθέσεων που συντάσσουν πραγματογνώμονες και μάς λανσάρουν καταιγιστικά τα μέσα ενημέρωσης. Μοναχά μια λύπη, μια απέραντη λύπη μου βγαίνει πια για τα νιάτα που χάθηκαν …Είναι η ίδια λύπη που μας καταπλάκωσε για όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν στην «καταραμένη» Κοιλάδα. Πριν δυο χρόνια ήταν το τρένο, παλιότερα το λεωφορείο που τους μετέφερε στο Μακροχώρι Ημαθίας, στο τέλος μιας χαρούμενης σχολικής εκδρομής, ήταν ακόμη τα παιδιά του ΠΑΟΚ που έτρεχαν για την ομάδα τους. Είναι ακόμη το ίδιο ξέσκισμα της καρδιάς που νιώσαμε για τους αδικαίωτους νεκρούς στο «Μάτι» των ανέμελων θερινών διακοπών. Είναι …είναι …και τι δεν είναι…
Αναλογίστηκα αίφνης, με αφορμή και τον θάνατο του Βασίλη, πόσα χρόνια συνεχιζόμενης θλίψης ζούμε σ’ αυτή τη χώρα. Δεν μιλάς εδώ για την ατομική σου θλίψη, αλλά για μια θλίψη συλλογική, μια θλίψη εθνική. Σαν κύματα μάς χτυπούν μικρές και μεγάλες τραγωδίες, κεφάλι δεν σηκώνουμε. Και όλες είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Δεν ήταν, να πεις, φυσικά φαινόμενα, σεισμοί, πλημμύρες καταποντισμοί, δεν ήταν κάποιο ανώτερο κακό που δεν μπορούσες να αντιπαλέψεις. Ήταν τραγωδίες που οφείλονταν στη δική μας ανεπάρκεια, στη δική μας ανευθυνότητα, στη γενικευμένη αβελτηρία που μάς χαρακτηρίζει ως κοινωνία και που έχει καταστήσει τη ζωή σ’ αυτήν τη χώρα περίπου επικίνδυνη.
Αμέσως μετά τις τραγωδίες αυτές το έργο αρχίζει και παίζεται με τον ίδιο απαράλλαχτο και βασανιστικό τρόπο. Πρώτα το εθνικό αυτομαστίγωμα. Οργή στον κόσμο. Η Κυβέρνηση απολογείται, η Αντιπολίτευση στα κάγκελα ουρλιάζει, ζητάει κεφαλές επί πίνακι. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σας, παραιτηθείτε. Όχι, να μάς πείτε τι κάνατε εσείς όταν κυβερνούσατε. Δίκες και Προανακριτικές Επιτροπές της Βουλής «προς διερεύνηση τυχόν πολιτικών ευθυνών». Τυχόν... Κι από κοντά και οι «μικροί» οι εσχάτως αποκαλούμενοι και «αντισυστημικοί». Στα κάγκελα κι αυτοί, θυμωμένοι στήνουν λαϊκά δικαστήρια. Ό,τι αρπάξουμε πολιτικά κέρδος θα ναι. Και η χώρα; Να καεί …Να καεί; Μέσα στο γενικό τουρλομπούκι πιάνουν δουλειά δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως δημοσιολογούντες. Τελευταία κι ο περιβόητος συρφετός των σχολιαστών του καναπέ. Τα περίφημα «σόσιαλ» είναι ένα τέρας που δεν μαζεύεται. Και το παζλ συμπληρώνεται από τους εθνικούς εργολάβους, τους περιβόητους «νταβατζήδες», μανούλες στο να εκμεταλλεύονται τραγωδίες και να εκβιάζουν Κυβερνήσεις, όντας παράλληλα ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης.
«Κανάγιες»! -θα σάς φώναζε με λύσσα ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Κανάγιες, κουραστήκαμε …Κουραστήκαμε να είμαστε θλιμμένοι, να ξεσκιζόμαστε μεταξύ μας και άκρη να μην βρίσκουμε. Δεν πάει άλλο αυτό το μαρτύριο του να ξεπροβοδούμε τα παιδιά μας σε τρένα και λεωφορεία γιομάτοι αγωνία για το αν θα φτάσουν ασφαλή. Κουραστήκαμε να χτυπιόμαστε όλοι μαζί σε συλλαλητήρια εκτόνωσης σαν κι αυτά που θα γίνουν την Παρασκευή και να φεύγουμε από κει με την αίσθηση πως, για άλλη μια φορά, κάναμε μια τρύπα στο νερό. Δεν μας αρκεί η απλή ανάληψη ευθυνών. Δεν μας αρκεί καν να την πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Λύσεις θέλουμε. Λύσεις, έργα και σοβαρότητα. Να έρθεις ως κυβέρνηση και να μου πεις, κοίτα, μέσα σε δύο χρόνια τα φτιάξαμε τα τρένα. Ώστε την επόμενη φορά που θα συμβεί – γιατί θα συμβεί, είναι βέβαιο, είναι μέσα στη λογική της ζωής- την επόμενη λοιπόν φορά, να ξέρω πως δεν τη φάγαμε τσάμπα και βερεσέ. Πως έφταιγε μια κακή μοίρα, μια κακή στιγμή κι όχι η ανικανότητα και η αδιαφορία χρόνων και χρόνων …Και να μαλακώσει η ψυχή μου.
Τα Τέμπη δεν είναι απλή υπόθεση, το κατάλαβαν ακόμη και αυτοί που μας κυβερνούν και που δεν διακρίνονται για πολλές - πολλές ευαισθησίες. Τα Τέμπη είναι ο καθρέφτης όλων μας. Τα Τέμπη ήταν η έκφραση του πιο κακού εαυτού μας ως Ελλήνων …Αυτοί είμαστε …Ο δε χειρισμός τους πιο τραγικός κι από το ίδιο το δυστύχημα. Από δω και πέρα, όσο περισσεύει ακόμη λίγη αγάπη για τον τόπο, όσοι ομνύουν ακόμη σε έννοιες όπως ο πατριωτισμός, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να δείξουμε σύνεση κι αυτοσυγκράτηση. Κι άλλα ερείπια πάνω στα ερείπια, δεν λέει …Θέλουμε πίσω λίγη γαλήνη, λίγη χαρά. Να τ’ αφήσουμε όλα πίσω και να χαράξουμε ένα μέλλον.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
