De gustibus non disputandum... sed...

Από τον Οδυσσέα Β. Τσιντζιράκο,
φιλόλογο

Η παραπάνω λατινική ρήση που ισοδυναμεί με την Ελληνική «περί ορέξεως ουδείς λόγος», και θα μπορούσε να σημαίνει πως ο καθένας δικαιούται να πιστεύει και να λέει ό,τι θέλει, νομίζω ότι έρχεται και δένει με τη στάση που εκδηλώνει ο κάθε Έλλην γύρω από την εθνική τραγωδία στα Τέμπη, με την οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινώς και αδιαλείπτως σχεδόν ολόκληρο το χειμώνα. Κι είπα να μην σκαλίσω κι εγώ τις ανοιχτές πληγές, αλλά το πράμα παρά έγινε...

Και μέχρι σήμερα (16/2/2025), που αραδιάζω αυτές τις γραμμές χωρίς να μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η εξέλιξη, όταν το κείμενο δημοσιευθεί, ζω με την αίσθηση ότι οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι σ’ ένα θολό επικοινωνιακό τέλμα που νυχθημερόν το δηλητηριάζει σαδιστικά η κοινωνική και πολιτική μας τοξικότητα. Φτάνει λοιπόν ν’ αναρωτιέται κανείς αν αυτοί που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας, αλλά και κείνοι που φιλοδοξούν να τις διαφεντεύουν με το να διατυμπανίζουν αυτάρεσκα και σε μόνιμη βάση ότι νοιάζονται για τον κόσμο, συμπονούν τους συγγενείς των θυμάτων, εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, σέβονται τους Θεσμούς και κόπτονται να πέσει άπλετο φως για να λάμψει επιτέλους η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, (αν) δεν κουράστηκαν να επαναλαμβάνουν την ίδια επωδό μέρα με την ημέρα...
Δεν αντιλαμβάνονται άραγε ότι μια τέτοια πρακτική προδίδει ότι έχουν χάσει πια τον έλεγχο; Αλλά και σε συνεργασία μαζί τους (ένθεν και ένθεν) αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα Μ.Μ.Ε. και διατείνονται ότι λειτούργημά τους είναι η ενημέρωση του κοινού, δεν μπούχτισαν ακόμα με τα όσα μας ταΐζουν αδίστακτα και αδιάκοπα; Σκληρή και ωμή προβολή των μοιραίων αμαξοστοιχιών ύστερα απ’ τη θανατηφόρα σύγκρουση και την πυρκαγιά που ξέσπασε και που φτάσαμε πλέον γι’ αυτή να λέει ο καθένας το μακρί του και το κοντό του, με τα βαγόνια ανεστραμμένα, με τ’ αποκαΐδια της φωτιάς, με τα εξαμβλώματα των εξαρτημάτων από τα δύο τρένα, με ό, τι άλλο εξοβελίστηκε απ’ τις αποσκευές των επιβατών ή τα φορτία των αμαξοστοιχιών, και το χειρότερο όλων, τ’ απομεινάδια των ανθρωπίνων μελών, απανθρακωμένα, λιωμένα, πολτοποιημένα θανατικώς και ατάκτως ερριμμένα και διασκορπισμένα δίπλα στις γραμμές και μπροστά απ’ τη σήραγγα! Και αφήνω τα σενάρια με το μπάζωμα και τα video.
Νομίζουν πως ενημερώνουν την κοινή γνώμη, ενώ από παντού ακούγεται πως είναι πια ολοφάνερη η προσπάθεια παραπλάνησης; Ας ακούσουν την ετυμηγορία μας: Η κοινή γνώμη έχει πια κουραστεί με τα video που εμφανίστηκαν ετεροχρονισμένα ως δια μαγείας, με τις πραγματογνωμοσύνες, με τους διαξιφισμούς με τη χρονοβόρα διαδικασία, με τις αντεγκλήσεις, την αβεβαιότητα, τη θολούρα, τις απεγνωσμένες κραυγές κατά της κυβέρνησης της Δικαιοσύνης, της αντιπολίτευσης, των Μ.Μ.Ε., αλλά και κατά των συγγενών.
Γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι με όλα αυτά δημιουργούν συνειρμούς ζωντανής κολάσεως στους συγγενείς των νεκρών, καθώς ανάμεσα στα συντρίμμια και στ’ αποκαΐδια που άκοντες αντικρύζουν καθημερινά στις οθόνες, το συνειδέναι τους ζωντανεύει τις σφραγίδες των αγαπημένων τους; Ας σημειώσω το ότι κι ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο άγγελμά του μεταξύ άλλων είπε «ποτέ δεν μπορούμε να προσβάλουμε μια χαροκαμένη μάνα». Κι αυτό τα λέει όλα...
Κι όλοι αυτοί οι φορείς κύρους και εξουσίας δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν «χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ», που έλεγε ο Καβάφης. Γιατί μέσα σε μια τοξικοποιημένη σύγχυση σε μιαν υπερβατική ιδιότητα της συνείδησής των έχουν μετατρέψει τα μέσα σε σκοπούς(!) και προς κάλυψη της ρητορικής ίσως και του αφηγήματος βρήκαν και τη λέξη εργαλειοποίηση! Ωραία τη λένε και ωραία ακούγεται. Μόνο που όσοι τη χρησιμοποιούν, μάλλον αγνοούν δύο βασικά πράγματα: α) εμπεμπλήκασι ήδη ημών τα ώτα και β) στο ελληνικό λεξιλόγιο η λέξη αυτή δεν υπάρχει! Όπως βεβαίως δεν υπάρχουν οι «πιλοτικές» λειτουργίες οι «φοβικές» ομάδες το «προσδόκιμο» ζωής, η ορθοπαιδική κλινική, κ.α. ψιλά γράμματα θα μου πείς. Ναι. Αλλά είναι της μοδός να φκιάχνουμε λέξεις. Ανεβάζει το ονόρε μας αυτή η πρακτική.
Όμως και για την τραγωδία των Τεμπών μένω με την αίσθηση πως ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι και εδώ θα γίνει ό, τι έγινε με την Μάνδρα και το Μάτι. Και με το διατυμπανισμό λέξης «εργαλειοποίηση» κατηγορούν οι μεν τους δε ότι έκαμαν τον ανθρώπινο πόνο μέσον! Η χρήση όμως της λέξης «εργαλειοποίηση» απαιτεί και την ταυτόχρονη δήλωση του σκοπού, για να υπάρχει ολοκληρωμένο νόημα. Τέτοια φράση όμως στα αφηγήματά τους δεν υπάρχει. Άρα, εξαναγκαζόμαστε να θεωρήσουμε πως αυτοί οι ίδιοι σε μιαν αμήχανη προσπάθεια αιτιολόγησης των θέσεών τους έχουν μετατρέψει σε σκοπούς τα ίδια τα μέσα που, εν τέλει, όλοι μας πια τα έχουμε απαξιώσει και τα έχουμε τοποθετήσει καταμεσής του μηδενός.
Εν κατακλείδι: Φρίττουμε ως κοινωνία με τα όσα σε καθημερινή βάση βιώνουμε. Αλλά και την ιστορία μας να δούμε, κι εκεί θα συναντήσουμε τα ίδια και χειρότερα σε κάθε μας ιστορικό βήμα ως Έθνος. (Να είναι άραγε ίδιον της Φυλής μας;) Απομένει λοιπόν να λάμψει η αλήθεια και απ’ την αλήθεια αυτή να παραδειγματιστούμε επιτέλους! Γιατί η επανάληψη των λαθών μας λόγω άγνοιας είναι που μας τιμωρεί εσαεί ως Έθνος.
Κατά τα άλλα, από καμιά λάμψη, καμιάς αλήθειας δεν πρόκειται να φωτιστούν οι εθελότυφλες συνειδήσεις και γι’ αυτό ακριβώς αρέσκονται να βρίσκονται μέσα στη συσκότιση και τη σύγχυση. Και έτσι μοιάζουν με κείνο το περιστατικό που ενώ κάποιος σκότωσε τη γυναίκα του, και βγήκε στους δρόμους και φώναζε «σκότωσα τη γυναίκα μου» και τον συνέλαβε η αστυνομία και τον είχε υπό κράτηση, φαίνεται πως κατά την ώρα της ανάκρισης είτε το σκέφτηκε ο ίδιος, είτε τον συμβούλεψαν άλλοι, επέμενε ότι φώναζε «σκότωσαν τη γυναίκα μου»! Συνεπώς με την πρώτη του ομολογία είναι ένοχος. Με τη δεύτερη τινάζει την ενοχή από πάνω του και τη στέλνει κατ αγνώστων. Συνεπώς είναι πλέον δουλειά της αστυνομίας να τους συλλάβει! Ωραία τέλεια εξαίσια. De gustibus non disputandum, φτάνει να μας βολεύει.