Με τον κατήφορο, που πήραμε, τι άλλο, ακόμα, θα δουν τα μάτια μας;

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Ανέκαθεν στον κόσμο μαζί με το καλό υπήρχε και το κακό, αφού επί γης ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος. Η διαφορά, όμως, του χθες απ’ το σήμερα έγκειται στο ότι, κάποτε, το κακό συνέβαινε, κυρίως, κατά τη διάρκεια της νύχτας και συνοδεύονταν απ’ τη ρήση, που έλεγε, ότι «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά», ενώ, παράλληλα, καταβάλλονταν προσπάθεια εκ μέρους της κοινωνίας, προκειμένου να κρύψει τα κακώς κείμενα. Στις μέρες μας και χωρίς ντροπή όλα γίνονται και βγαίνουν στη φόρα, ενώ με τον κατήφορο, που πήραμε, ποιος ξέρει, τι άλλο θα δουν, ακόμα, τα μάτια μας.

Το λέω αυτό, γιατί θεοποιήσαμε τον πλούτο και για χάρη του πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι και δημόσιοι λειτουργοί προβαίνουν σε πράξεις, που, όταν αποκαλύπτονται, δεν ξέρουν, πού να κρυφτούν. Άλλοι, πάλι, παραβιάζουν πόρτες, παράθυρα, χρηματοκιβώτια και ανατινάζουν Α.Τ.Μ., αλλά και βασανίζουν, κλέβουν και σκοτώνουν σκορπώντας γύρω τους τον φόβο και τον πανικό. Άλλοι, επίσης, εκμεταλλευόμενοι τα κενά της τεχνολογίας και το ευκολόπιστο απλών ανθρώπων προσπαθούν να θησαυρίσουν, ενώ τα περίφημα καρτέλ και οι μεσάζοντες παίζουν με τις τιμές των προϊόντων σε βάρος των καταναλωτών και υπέρ της τσέπης τους συμβάλλοντας στην ακρίβεια, που ταλαιπωρεί τα βαλάντια των πολλών. Επιπλέον, η βουλιμία των ισχυρών της γης για υπεροχή, χρήμα και κέρδος, συνεχίζει να οδηγεί σε αιματηρούς και αχρείαστους πολέμους, αλλά και σε όλεθρο μεταναστών και μικρών αδύναμων κρατών.
Πέραν του πλούτου, όμως, θεοποιήσαμε, ακόμη, τον έρωτα και το σεξ, εξ αιτίας των οποίων, αλλά και για άλλους λόγους, χωρίζουν και διαλύονται οικογένειες με παιδιά, κακοποιούνται, εκπορνεύονται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης ακόμη και ανήλικα απ’ τους ίδιους τους γονείς τους σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ στο πλαίσιο της προόδου τείνει να γίνει φυσιολογικό το παρά φύση. Έτσι, η υπογεννητικότητα και το δημογραφικό τείνουν να γίνουν το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Παράλληλα, η κακοποίηση, η βία και η εγκληματικότητα καλπάζουν σε γήπεδα, σε δρόμους και, τώρα τελευταία, σε αυλές σχολείων. Αλλά και η ταχύτητα αυτοκινήτων και μηχανών, καθώς, επίσης, και οι λοιπές παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ. έχουν καταντήσει κοινωνική μάστιγα και αιτία πολλών θανάτων. Αν, μάλιστα, προσθέσει κανείς την εξάρτηση της νεολαίας, κυρίως, απ’ το διαδίκτυο, το κάπνισμα και το ποτό, τελευταία, καθώς και απ’ τη μάστιγα των ναρκωτικών, που σαρώνει στα στέκια της, αποχαυνώνει και στέλνει, πρόωρα, στον τάφο μικρούς και μεγάλους, είναι να μην ανησυχεί για τα μελλούμενα;
Συν τοις άλλοις και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα, η Χριστιανική Εκκλησία της αγάπης, της συγγνώμης και της αλληλεγγύης θεωρείται, πλέον, από πολλούς πισωδρομικός και ξεπερασμένος θεσμός ή, στην καλύτερη περίπτωση, γίνεται αποδεκτή με πάρα πολλές εκπτώσεις, ενώ δεν ενοχλούνται, που την υποκαθιστά σε νεαρές, κυρίως, ηλικίες η θρησκεία και οι ναοί των γηπέδων. Απ’ την άλλη οι θεσμοί, γενικώς, λειτουργούν, αν μη τι άλλο, με βραδείς ρυθμούς και, συνήθως, τρέχουν πίσω απ’ τα γεγονότα χωρίς, μάλιστα, κάποιες φορές να είναι υπεράνω σκοπιμοτήτων, με αποτέλεσμα να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου προς αυτούς.
Άφησα για το τέλος την κακή λειτουργία πολλών απ’ τα νοικοκυριά, αλλά και των κομμάτων εξουσίας, κυρίως, τα οποία αντί να συνεργάζονται σε θέματα, στα οποία συμφωνούν, αντί να ανησυχούν απ’ την άνοδο της ακροδεξιάς και φασιστικής νοοτροπίας, επιδίδονται σε έναν αγώνα στείρας αντιπαράθεσης και χωρίς τέλος μισαλλοδοξίας λησμονώντας, πως τα προβλήματα δε λύνονται με ευχολόγια και ότι, αν δε λυθούν στην ώρα τους, θα βρεθούν, οψέ ­ ποτέ, μπροστά τους και θα υποστούν τις συνέπειες της αδυναμίας να τα αντιμετωπίσουν. Αν, μάλιστα, προσθέσει κανείς και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, που οφείλονται στην απρονοησία και στην έλλειψη σεβασμού κρατών και πολιτών προς το περιβάλλον, το οποίο, συχνά ­ πυκνά, εκδικείται και τιμωρεί, τα πράγματα δεν πάνε, καθόλου, καλά.
Γι’ αυτό και πολλοί μιλάνε, πλέον, με απαισιοδοξία για το μέλλον του τόπου μας, αλλά και του σύμπαντος κόσμου, κάνουν λόγο ορισμένοι για κοινωνία Σοδόμων και Γομόρων, ενώ, πλην μιας μειοψηφίας, που, όντως, φυλάσσει Θερμοπύλες, οι πολλοί περί άλλων συνεχίζουμε να τυρβάζουμε. Καιρός, λοιπόν, να συνέλθουμε οι πάντες και πρώτοι απ’ όλους οι πολιτικοί και πνευματικοί μας ταγοί, προκειμένου να αναπτερωθεί το ηθικό μας και η ελπίδα για το μέλλον. Η προσωπικότητα, ο λόγος και το έργο του αοίδιμου Ιεράρχη Αναστάσιου ας μας γίνει οδηγός.