Δώρο Θεού

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Αγαπητοί μου αναγνώστες, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο και να σας ευχαριστήσω, μέσα απ’ την καρδιά μου, για τα τηλεφωνήματα που μου κάνετε, όταν δημοσιεύεται κάποιο άρθρο μου ή διήγημά μου, στα παρακάτω έντυπα.

Στην έγκριτη και αγαπημένου μου εφημερίδα «Ελευθερία», που δέχεται τα κείμενά μου απ’ τα εφηβικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα - έκανα μια διακοπή, βέβαια, όταν έφυγα απ’ την πόλη μας λόγω επαγγέλματος του συζύγου (στρατιωτικός).  Έπειτα στην αγαπημένη εφημερίδα του χωριού μου «Ανατολή», στο αξιόλογο περιοδικό «Πνευματική Λάρισα» και το επίσης αξιόλογο περιοδικό «Δευκαλίων».
Ευχαριστώ πολύ που με βοήθησαν να αξιοποιήσω αυτό το λογοτεχνικό χάρισμα του Θεού. Χωρίς τα παραπάνω και χωρίς τη βοήθεια του Θεού πρώτα, τα γραπτά μου θα έμεναν στο συρτάρι. Υπάρχουν και τα εννέα βιβλία που εξέδωσα την τελευταία εικοσιπενταετία, πάλι με τη βοήθεια του Υψίστου. Όμως, όπως έχω γράψει και άλλες φορές, λίγοι άνθρωποι, περισσότεροι ηλικιωμένοι, διαβάζουν βιβλία.
Ενώ οι εφημερίδες έχουν μεγάλη κυκλοφορία, όπως και τα παραπάνω περιοδικά και τα διαβάζουν όλες οι ηλικίες, ιδίως την «Ελευθερία» μας.
Όποιον και αν συναντήσεις στον δρόμο το πρωί, αν θα βγεις έξω, έχει την «Ελευθερία» κάτω απ’ τη… μασχάλη του.
Και ας ξαναγυρίσω στους αγαπημένους μου αναγνώστες, όπως ξεκίνησα αυτό το άρθρο.
Αυτή η αναγνώριση που μου γίνεται, είναι πολύ σπουδαία για μένα.
Τα τηλεφωνήματα που παίρνω, όπως έγραψα στην αρχή, οι προφορικές θετικές κριτικές που μου κάνουν κάποιοι γνωστοί ή φίλοι που θα συναντήσω στον δρόμο, οι αγαπητοί μου επίτροποι της εκκλησίας των Αγίων Σαράντα, της ενορίας μου, Γιάννης και Γιώργος, ο αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος π. Δημήτριος, οι κυρίες που κάθονται δίπλα μου, άλλες που συναντώ στο προαύλιο όταν μπαίνω ή όταν φεύγω, όλη αυτήν την αγάπη και την αναγνώριση συνάνθρωποί μου δεν μπορώ να την ανταλλάξω με τον πλούτο όλης της γης.
Είμαι υπερβολική; Ίσως, μα έτσι νιώθω. Κι όπως γνωρίζετε, πάντα γράφω αυτά που νιώθω.
Όλα βγαίνουν μέσα απ’ την ψυχή μου. Οπωσδήποτε υπάρχουν και αναγνώστες των εντύπων που έγραψα παραπάνω που δε συμφωνούν μ’ αυτά που γράφω.
Απ’ την πλευρά μου, είναι σεβαστή η άποψή τους… Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, ο καθένας σκέφτεται με τον τρόπο του και έχει τις δικές του ιδέες.
Ας πούμε, όμως, τώρα για το χάρισμα ή δώρο Θεού που είναι και ο τίτλος αυτού του άρθρου.
Εγώ πορεύομαι μια ζωή, απ’ τη νεανική μου ηλικία, μ’ αυτό το χάρισμα που μας προίκισε ο Θεός και τον δοξάζω κάθε στιγμή.
Όμως, αγαπητοί αναγνώστες, ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις, στον κάθε έναν από εμάς χάρισε κι ένα δώρο. Αρκεί να το ψάξουμε «μέσα» μας, να το ανακαλύψουμε και να το αξιοποιήσουμε.
Και να δοξάζουμε τον Κύριο… Να μην εξομοιωθούμε με τον δούλο, που έθαψε το τάλαντο στη γη, ενώ οι άλλοι δύο, που στον έναν ο Κύριος του έδωσε πέντε και στον άλλο δύο, τα διπλασίασαν, όπως λέει και η παραβολή των ταλάντων στο Ευαγγέλιο…
Ας πολλαπλασιάσουμε αυτό το δώρο του Θεού, για να μη μας το… πάρει πίσω -όπως έκανε με τον… πονηρό δούλο ο Κύριός του- και το δώσει σ’ αυτούς που φροντίζουν να το αξιοποιήσουν…