Μόνο με σοβαρά κουρέματα στα δάνεια θα σωθεί η αγροτική παραγωγή

Απο τον Θωμά Παπαλιάγκα

Εν χορδαίς και οργάνοις η κυβέρνηση ανακοινώνει, στο ερανιστικό νομοσχέδιο του Υπουργείου Γεωργίας, ότι εισάγει νέα νομοθετική ρύθμιση που θα δώσει λύση στο πρόβλημα των αγροτικών χρεών.

Μεταξύ άλλων, εξαγγέλλει ότι θα δοθεί η δυνατότητα επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, μείωσης επιτοκίων, διαγραφής τόκων, απομείωσης ή ακόμη και μερικής ή ολικής διαγραφής του δανείου, δίνοντας έτσι «ανάσα» στους αγρότες της χώρας.
Το παραμύθι της, όμως, δεν έχει δράκο. Στηρίζεται σε μια παρεμφερή στη λογική της διαδικασίας με αυτήν του εξωδικαστικού μηχανισμού, η οποία έχει πλήρως αποτύχει και δεν οδηγεί σε ουσιώδεις περικοπές των οφειλών.
Όπως εισάγεται η ρύθμιση, αναμένουμε ξανά υπολογισμό της δυνατότητας αποπληρωμής των οφειλών, όχι βάσει πραγματικών εισοδημάτων των οφειλετών, αλλά βάσει της αξίας της ακίνητης περιουσίας τους. Όλοι γνωρίζουμε, όμως, ότι όση κι αν είναι η αξία της αγροτικής γης, δεν εξαρτάται από αυτήν το αγροτικό εισόδημα, αφού πολλοί άλλοι παράγοντες παίζουν ρόλο σε αυτό, όπως οι καιρικές συνθήκες, η κλιματική αλλαγή, το κόστος παραγωγής κ.λπ.
Η ρύθμιση αυτή θα οδηγήσει σε περαιτέρω υπερχρέωση των αγροτών μέσω της νομιμοποίησης των υπέρογκων τόκων, των τόκων υπερημερίας και άλλων αδικαιολόγητων και υπερβολικών χρεώσεων. Θα αναγκαστούν, δηλαδή, να υπογράψουν ότι αναγνωρίζουν ένα μέρος της προηγούμενης οφειλής, το οποίο προέρχεται από τέτοιους τόκους και υπερβολικές χρεώσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να το διεκδικήσουν ούτε στα δικαστήρια.
Είναι βέβαιο, μάλιστα, ότι οι περισσότεροι, όπως πάνε τα πράγματα, δε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν ούτε στις καινούριες δόσεις, με αποτέλεσμα η αγροτική γη να καταλήξει στα χέρια είτε νέων τσιφλικάδων είτε των funds.
Η λύση για τα αγροτικά και κτηνοτροφικά δάνεια είναι μια και απλή: Μια επαναφορά των ρυθμίσεων για τα πανωτόκια του 2003-2004, που τότε έδωσαν λύσεις σε μεγάλο ποσοστό. Υπολογισμός βάσει του κεφαλαίου της πρώτης εκταμίευσης του δανείου (ή της τελευταίας εκταμίευσης σε περίπτωση αλληλόχρεου λογαριασμού) ή του καταλοίπου κατά την τελευταία πληρωμή (ανάλογα με το ποιο είναι συμφερότερο για τον αγρότη), με μια προσαύξηση σε τόκους ανάλογα με τα έτη, π.χ. 2% κατ’ έτος. Έτσι, ένα αγροτικό δάνειο του 2000 ύψους 30.000€ (περίπου 10.000.000 δρχ.), που δεν έχει πληρωθεί καθόλου, θα αποπληρωθεί με 45.000€, με κάποιον διακανονισμό σχεδόν άτοκο. Ενώ, αν στο ενδιάμεσο έχουν πληρωθεί κάποιες δόσεις (και συνήθως πληρώνονται από παρακρατήσεις εκχωρημένων επιδοτήσεων), π.χ. αν στο παραπάνω παράδειγμα έχει πληρωθεί μια τελευταία δόση το 2010 και το υπόλοιπο τότε είχε διαμορφωθεί σε 10.000€, σήμερα ο οφειλέτης θα μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο με 10.000€ + τόκους (2% x 15 = 30%) 3.333€, δηλαδή με 13.333€.
Οι περιορισμοί της Τράπεζας της Ελλάδος και του εξωδικαστικού μηχανισμού (που έτσι κι αλλιώς έχουν αποτύχει), δεν μπορούν να εφαρμόζονται στα αγροτικά δάνεια, καθώς οδηγούν σε αποτελέσματα μη εφαρμόσιμα. Για να σωθεί η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή χρειάζονται υπερβάσεις και σοβαρές τομές, και δεν αρκούν μόνο καθωσπρέπει μικρομεταρρυθμίσεις.
Μόνο με μια ανάλογη με των πανωτοκίων νομοθετική ρύθμιση, όπως πρότεινα παραπάνω, θα μπορέσει να ορθοποδήσει ο αγροτικός κόσμος, του οποίου σήμερα η υπερχρέωση δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα.