Με κοιτάζει από παντού. Από την τηλεόραση του σπιτιού, από τον υπολογιστή ή το κινητό, με καρφώνει με κείνο το άγριο, θυμωμένο κι εκδικητικό γερακίσιο βλέμμα του και νιώθω κάτι σαν απειλή. Ήρθα, μου λέει, επέστρεψα. Κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του και κάθε λαθρομετανάστης στον αγύριστο. Και όλοι σας θα υποκλιθείτε στο μεγαλείο της Αμερικής. God bless America!
Βασικά τα είχα με όλους αυτούς στα ΜΜΕ που επιλέγουν τις οργισμένες και σχεδόν φοβιστικές φωτογραφίες του Τραμπ. Γρήγορα, όμως, κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν φωτογραφίες του Ντόναλντ που να γελάει, να ξεκαρδίζεται ρε παιδί μου, να χτυπιέται σαν ένας κανονικός άνθρωπος. Ούτε αυτός ούτε η κυρά του, η Μελάνια, αυτό το κινούμενο… καπέλο που τελευταία τον συνοδεύει ως γλάστρα, μη καταδεχόμενη καν να μας κοιτάξει, παρ’ εκτός κι αν… ντρέπεται που ‘ναι δίπλα σ’ αυτόν τον ατσούμπαλο ηλικιωμένο νταγλαρά.
Ευτυχώς, στο επόμενο θέμα, υπήρχαν παντού φωτογραφίες του μακαριστού πια Αναστάσιου, πάντα γελαστός, πάντα εύχαρις, με ένα γέλιο όχι τρανταχτό, όχι προπετές και θορυβώδες, αλλά ευγενικό, μειλίχιο. «Εικόνα πραότητος»…
Ντόναλντ και Αναστάσιος. Οι δυο «ήρωες» των τελευταίων ημερών φιγουράρουν δίπλα-δίπλα στα πρωτοσέλιδα και μας δίνουν ευκαιρίες για συγκρίσεις. Ο ένας ήταν παπάς. Δεν πας να γίνεις παπάς για να κονομήσεις. Έχεις μια προαίρεση για τη θρησκεία κι αν έχεις χάρισμα, προχωράς. Αλλιώς περιορίζεσαι στον αξιοπρεπή ρόλο ενός συνοικιακού ιερέα, που εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες του κοινού, θεία λειτουργία κάθε Κυριακή, κηδείες και μνημόσυνα, γάμους και βαφτίσια τα Σαββατοκύριακα. Ο Αναστάσιος δεν είχε απλά χάρισμα. Έτσι όπως το κόβω εγώ διαβάζοντας το βιογραφικό του, ήταν κάτι πολύ πιο σύνθετο. Όταν, νεαρός ακόμη ιερέας, σηκώνεσαι και πας στην Αφρική, δε φεύγεις για ταξίδι αναψυχής σε μέρη ξωτικά. Πας κατευθείαν στην πηγή του πόνου. Πας να ταΐσεις μωρά που λιμοκτονούν πάνω στο αφυδατωμένο βυζί της Νέγρας που δεν έχει πια άλλο γάλα για να δώσει, πας να φροντίσεις ανθρώπους άρρωστους που δεν έχουν καν τα στοιχειώδη φάρμακα, πας να χτίσεις σχολεία και να μάθεις στα μαυράκια πέντε κολλυβογράμματα, ν’ ανοίξουν τα ματάκια τους και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για μια καλύτερη ζωή. Και μιλάμε για την Αφρική του ‘60 έτσι; Μία ήπειρο σε πρωτόγονη κατάσταση, στην άθλια εκείνη φάση που την άφησαν οι Δυτικοί αποικιοκράτες για τους οποίους οι μαύροι ήταν απλώς αναλώσιμα υποκείμενα. Και μετά, με τη Χούντα στα ντουζένια της, πας, εσύ ο απλός παπάς, στο ΕΑΤ – ΕΣΑ να διαμαρτυρηθείς για τις συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων, όταν η επίσημη Εκκλησία σιωπά και τα έχει βρει με τη Χούντα και όταν άλλοι, όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος, «είχαν διάβασμα και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γινόταν τότε». Και μετά, όταν έρχεται η ώρα σου για αξιώματα, σε στέλνουν στην Αλβανία κι εσύ δέχεσαι να πας να στήσεις το «μαγαζί».
«Λέλε μάνα μου!». Πού πας καλέ μου; Το σκέφτηκες; Στην Αλβανία του Χότζα και του Αλία, εκεί που κουμάντο κάνουν οι συμμορίες και τα καλάσνικοφ; Στην Αλβανία των τοπικών φατριών, των μαφιόζων, των ναρκωτικών και των λαθρέμπορων; Στην Αλβανία των πεινασμένων, που γεμάτοι απόγνωση φεύγουν, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, χιλιόμετρα περπατάνε πάνω στα βουνά, για να μπουν κρυφά Ελλάδα κι εκεί να δουλέψουν για μεροκάματα της πείνας στις πιο σκληρές δουλειές;
Ότι ο Αναστάσιος έκανε θαύματα εκεί – όπως όλοι ομολογούν, ότι έγινε αποδεκτός από τις σκληρές αλβανικές ηγεσίες, όλοι τους καλά εκπαιδευμένοι επί Χότζα στην ίντριγκα και το ρουφιανιλίκι, και στο τέλος λατρεύτηκε από τον απλό κοσμάκη, μα Έλληνες, μα Αλβανούς, ήταν δική του επιτυχία. Ήταν από τους λίγους ίσως παπάδες που ένιωθαν ότι η ιεροσύνη δεν είναι τα αξιώματα, οι μεγάλοι σταυροί, τα πετραχήλια και τα χρυσοποίκιλτα άμφια που βλέπουμε σε κάμποσους κομψευόμενους ιερωμένους, αλλά προσφορά στον συνάνθρωπο «έργω κι όχι λόγω». Καλές οι προσευχές και η σωτηρία της ψυχής, μα ο κόσμος έχει πρακτικές ανάγκες. Πεινάει και πρέπει να φάει, πρέπει να ντυθεί, χρειάζεται φάρμακα να τα πάρει και να γιάνει, ένα σχολείο να στείλει τα παιδιά του… Τι να λέμε; Ήταν τύχη για την Αλβανία ο Αναστάσιος. Γιατί ανήκε στους ελάχιστους εκείνους προικισμένους ανθρώπους που ξέρουν να εμπνέουν, να εμφυσούν ένα όραμα. Και πού να βρεις τώρα δεύτερο…
Ο Ντόναλντ εξακολουθεί να με κοιτάζει. Το ίδιο άγρια και βλοσυρά. Κρατά στα χέρια και επιδεικνύει ένα ακόμα ντοσιέ που μόλις έχει υπογράψει. Ένα ακόμα διάταγμα με κείνη την περίεργη υπογραφή που βάζει, που θυμίζει… καρδιογράφημα και που προδίδει πιθανώς έναν διαταραγμένο άνθρωπο. Δίπλα του, αγέρωχη, η Μελάνια με την καπελαδούρα της και πιο πίσω ο Ίλον Μασκ χοροπηδάει σαν μαϊμού. Κάτσε τώρα και σύγκρινε πορείες με τον Αναστάσιο. Την ώρα που ο άλλος έβαζε πλάτη και ίδρωνε στην Αφρική, ο Ντόναλντ στα χαϊλίκια του Μανχάταν ξεκίνησε τις χοντρές μπίζνες. Για να κάνει την περιουσία των πέντε δισ. που κατέχει σήμερα, προφανώς πήρε ρίσκα, εκβίασε, λάδωσε, εκμεταλλεύτηκε, πάτησε ανθρώπους, δεν υπάρχει έλεος σ’ αυτά τα επίπεδα. Απόκτησε πάμπολλα ακίνητα, ουρανοξύστες, ξενοδοχεία, καζίνο, ελέγχει εταιρείες. Έγινε ένας τύπος «μαμάω και δέρνω», στην κυριολεξία όμως. Παρέλαση τα «κουνελάκια» και οι κοκότες απ’ το αδηφάγο κρεβάτι του, κάποιες «θυμήθηκαν» ότι έτρωγαν και ξύλο και τον πήγαν πίσω-πίσω στα δικαστήρια. Φυσικά η οικογένεια… αδιαπραγμάτευτη αξία. Τρεις νόμιμες γυναίκες, κάμποσα παιδιά (κληρονόμοι), διότι είμεθα και καλοί χριστιανοί -πρεσβυτεριανοί για την ακρίβεια- και η οικογένεια πάνω απ’ όλα.
Και μετά τα χρόνια της εξουσίας. Πλανητάρχης! Στην πρώτη του θητεία ο Τραμπ ήταν άμαθος. Αμήχανος. Του έπεσε και ο Covid, τελείωσε. Ή μάλλον τον τελείωσαν. Τώρα, επιστρέφει οργισμένος. Δεν έχει ανάγκη να βγάλει λεφτά, έχει άπειρα, κι έπειτα… ογδονταρίζει σε λίγο. Η εξουσία, η απόλυτη ισχύς είναι το αφροδισιακό του. Η αίσθηση πως κάνω ό,τι θέλω γιατί μπορώ. Είμαι αυτός που ρυθμίζει τις τύχες των ανθρώπων. Κρατάω τον πλανήτη στα χέρια μου. Ένας μικρός Θεός!
Αν ο παπάς φρόντιζε τις πληγές των μαύρων, ο Τραμπ τους αλυσοδένει, τους βάζει στο αεροπλάνο και τους ξαποστέλνει. «Δεν ξαναπάω στην Αϊτή. Τόσα χρόνια δουλεύω εδώ. Πού με στέλνετε; Είναι κόλαση εκεί» φώναζε απελπισμένος ο μαυρούκος, καθώς τον έσπρωχναν στο αεροπλάνο για απέλαση… Ας πρόσεχες φίλε μου. Εμείς θέλουμε την Αμερική σπουδαία ξανά και συ περισσεύεις.
Ντόναλντ και Αναστάσιος. Δύο δημόσιοι άνδρες, δύο δρόμοι, δύο μοντέλα ζωής. Και οι δυο χειρίστηκαν ανθρώπους. Και οι δυο έκαναν τις επιλογές τους και είχαν μια συγκεκριμένη πορεία στη ζωή. Ο ένας επένδυσε στην ανθρωπιά, ο άλλος στο χρήμα και την εξουσία. Κάποιοι θα πουν πως και τους δύο θα τους κρίνει η ιστορία. Άλλοι πάλι πως θα επιληφθεί κάποτε η θεία Δικαιοσύνη…
Δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύει. Νομίζω, όμως, πως, στο τέλος του δρόμου, αυτό που έχει αξία είναι ποιος φεύγει πιο ευτυχισμένος και γεμάτος από αυτήν τη ζωή. Κι όταν κοιτάζω από τη μια το σκοτεινό και θυμωμένο βλέμμα του Ντόναλντ κι απ’ την άλλη την πραότητα, την ηρεμία που σου βγάζει ο παπάς, νομίζω πως ξέρω καλά την απάντηση.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
