Ούτε βρέθηκαν σχετικά στοιχεία. Αμέσως μετά, όμως, προέκυψε κοινωνική ανάγκη να κατασκευαστούν κολυμβητήρια- πισίνες ή απλώς δεξαμενές για να δροσίζονται οι κάτοικοι της Λάρισας. Από το 1945 η Δημοτική Αρχή πήρε απόφαση να κατασκευάσει παιδική πισίνα-δεξαμενή στον Κήπο των Ανακτόρων, τη σημερινή πλατεία Λαού (Αγίου Βησσαρίωνος). Τελικά, όμως, πρόλαβαν οι Ένοπλες Δυνάμεις και το 1947 εγκαινιάστηκε το σύγχρονο, για την εποχή του, κολυμβητήριο-κόσμημα στο στρατόπεδο του Β’ Σώματος Στρατού, σήμερα Νικ. Πλαστήρα. Στη Λάρισα, ανέκαθεν οι όχθες του Πηνειού έπαιζαν τον ρόλο της «πλαζ», για τους πιο τολμηρούς. Ειδικά, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το φαινόμενο ήταν εντονότερο στις όχθες του Πηνειού στην περιοχή του υδατόπυργου.
Στις 23 Μαΐου 1945 η «Ε» γνωστοποιούσε με σχόλιο ότι ο Δήμος είχε πάρει απόφαση να κατασκευάσει παιδική δεξαμενή-πισίνα στον Κήπο των Ανακτόρων, γράφοντας: «Με ικανοποίησιν επληροφορήθημεν την απόφασιν της Δημοτικής Αρχής, όπως εις τον παλαιόν κήπον των Ανακτόρων κατασκευάση μίαν δεξαμενήν, διά να λούονται τα παιδιά ηλικίας μέχρι δέκα ετών. Η κατασκευή πισίνας ήτο απαραίτητος διά την πόλιν μας, η οποία ενώ έχει δίπλα της έναν ποταμόν, ουδέποτε ηδυνήθη να απολαύση τα αγαθά του μπάνιου, χάρις εις το γεγονός ότι κανένας δεν ενδιεφέρθη να κατασκευάση μερικάς πισίνας εις επίκαιρα σημεία. Ήδη με την απόφασιν του Δήμου, γίνεται μια αρχή, η οποία θα ήτο ευχής έργον να φθάση κάποτε εις το ποθητόν τέρμα. Θα ηθέλαμε να συστήσσωμεν εις την Δημοτικήν Αρχήν να σπεύση, χωρίς καθυστέρησιν, να κατασκευάση την εν λόγω δεξαμενήν, η οποία θα πρέπει να τεθή εις την διάθεσιν των παιδιών εντός του θέρους. Εκτός τούτου, να θέση τα βάσεις διά την ίδρυσιν και μιας μεγαλυτέρας εις το Αλκαζάρ, η οποία θα μας δόση τα μέσα να απολαμβάνωμεν το χάδι του νερού, χωρίς να παρίσταται ανάγκη ταξιδείων».
Στο μεταξύ, κατασκευάστηκε το σύγχρονο κολυμβητήριο στο στρατόπεδο του Β’ Σώματος Στρατού (σήμερα βρίσκεται η 1η Στρατιά), το οποίο εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1947 από τον βασιλιά Παύλο. Σύμφωνα με την περιγραφή στην «Ε», στις 25 Σεπτεμβρίου 1947, αυτό περιελάμβανε: Πέργκολα, αμμοδόχο για ηλιοθεραπεία, στην οποία υπήρχε και άγαλμα λουομένης, σύστημα κατάδυσης στην κύρια δεξαμενή, εξέδρα επισήμων, κήπο με σιντριβάνι, αποδυτήρια με καταιωνιστήρες (ντους) και μπαρ. Η πισίνα με τις εγκαταστάσεις αποτελούσε για χρόνια πόλο έλξης των Λαρισαίων, τα καλοκαίρια . Η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη, για κολύμπι, αλλά και για το μπαρ, που άρχισε να λειτουργεί το καλοκαίρι του 1948. Ειδικά τα βράδια, με τον σύγχρονο φωτισμό του χώρου, σημειωνόταν κοσμοσυρροή και οι κάτοικοι της πόλης πήγαιναν οικογενειακώς και το κολύμπι επιτρεπόταν και το βράδυ [1]. Γενικότερα, οι επισκέπτες απολάμβανα όλο τον χώρο τριγύρω, μαζί με τον νεοανεγερθέντα Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Αργότερα, η Δημοτική Αρχή (Δ. Χατζηγιάννης) [2] ήρθε σε συνεννόηση με την ηγεσία της 1ης Μεραρχίας, που είχε την ευθύνη, για να μπει διαχωριστικό πλέγμα στα αβαθή τμήματα, ώστε να κολυμπούν αποκλειστικά και με ασφάλεια τα παιδιά. Παράλληλα, εντάχθηκαν και κοσμικά γεγονότα της πόλης, όπως οι χοροεσπερίδες, δεξιώσεις, επίσημα δείπνα κ.λπ., στο πλαίσιο της σύσφιγξης των σχέσεων του στρατού με τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘40 άρχισε να λειτουργεί και η πισίνα στον Κήπο των Ανακτόρων. Ουσιαστικά, επρόκειτο για δεξαμενή, αποκλειστικά για παιδιά, μικρού βάθους και χωρίς τις ανέσεις του κολυμβητηρίου των στρατώνων. Ήταν, όμως, μια καταφυγή τα καλοκαίρια για τη Λάρισα, όχι μόνο των παιδιών, αλλά και των μεγάλων! Χαρακτηριστικά, η «Ε» έγραφε στις 3 Ιουνίου 1950: «Μας αναφέρουν ότι από τινων ημερών ετέθη εν λειτουργία το παιδικόν κολυμβητήριον του Κήπου των Παλιών Ανακτόρων. Αλλά χρήσιν αυτού δεν κάμνουν τα παιδιά. Από της πρώτης ημέρας το κατέκτησαν οι μικρομεγάλοι, οι οποίοι θα μπορέσουν να κάμνουν τα μπάνια τους στις ακτές του Πλαταμώνος. Είναι, λοιπόν, ορθό το κολυμβητήριο να τεθή εις την αποκλειστικήν χρήσιν των μικρών παιδιών, τα οποία να κάνουν τα μπάνια τους, υπό την επίβλεψη ενός υπαλλήλου του Δήμου, ο οποίος θα αναλάβη την φροντίδαν αφ’ ενός να επιβλέπη τα παιδιά να μην πάθουν κανένα δυστύχημα και αφ’ ετέρου διά να μην καταστρέφονται τα άνθη και τα δένδρα. Θέλομεν να πιστεύωμεν ότι η Δημοτική Αρχή θα λάβη τα μέτρα αυτά και όσα άλλα είναι πρέποντα διά να καταστή ο Κήπος των Ανακτόρων πραγματικόν κέντρον παιδικής χαράς».
Το 1953 [3] ανορύχθηκε αρτεσιανό φρεάτιο, για να λειτουργεί η πισίνα, να ποτίζεται το πράσινο, να γίνεται η καθαριότητα της απέναντι δημοτικής αγοράς και να τροφοδοτούνται οι καταβρεχτήρες του Δήμου. Επίσης, σχεδιαζόταν η κατασκευή λουτήρων για τους κολυμβητές. Βέβαια, κάποιες χρονιές υπήρχαν προβλήματα. Το 1958 [4] δε λειτούργησε η πισίνα στον Κήπο Ανακτόρων, ούτε μια άλλη στο Αλκαζάρ - για την οποία δε βρέθηκαν στοιχεία. Η δε πισίνα του στρατού ήταν περιορισμένη για τους πολίτες, αφού δεν έφθανε ούτε για τις ανάγκες των στρατιωτικών. Το σχόλιο της εφημερίδας κατέληγε ως εξής: «Η πόλις εφέτος δεν είχε την ευκαιρίαν να χρησιμοποιήση καμμίαν από τις κολυμβήθρες του… Σιλωάμ. Κρίμα και ας ευχόμεθα, του χρόνου τουλάχιστον, να έχωμε έστω και μία, για τα παιδάκια των φτωχών». Με τα χρόνια, η πισίνα είχε πάψει να χρησιμοποιείται. Μάλιστα, στη «δύση» της καριέρας της ως πισίνας, είχε μεταφερθεί εκεί μια νεροχελώνα, η οποία τράβηξε το ενδιαφέρον των δημοτών, μικρών και μεγάλων. Την οποία δεν άφηναν στην ησυχία της, ακόμα ρίχνοντάς της και πέτρες (!), με αποτέλεσμα να την τραυματίζουν. Κάποια μέρα, η χελώνα δεν υπήρχε, πιθανότατα επειδή δεν άντεξε άλλο τα τραύματά της…
Σιγά-σιγά, ο Κήπος των Ανακτόρων άρχισε να αποκαλείται και πλατεία Αγίου Βησσαρίωνος, αφού ήδη είχε ολοκληρωθεί το πανέμορφο φερώνυμο εκκλησάκι. Όλα εκσυγχρονίζονταν… Το 1969 διορίστηκε δήμαρχος ο Θάνος Μεσσήνης, ο οποίος έκανε παρεμβάσεις στον Κήπο των Ανακτόρων, με πλακοστρώσεις κ.λπ. Στις 6 Φεβρουαρίου 1971 η «Ε» ανήγγειλε ότι: «Τεχνητή λίμνη, σιντριβάνι και άλλα καλλωπιστικά στοιχεία προτίθεται να κατασκευάσει ο Δήμος εις την νέαν πλατείαν του Αγίου Βησσαρίωνος. Προς τον σκοπόν αυτόν αφίκετο χθες εις την πόλιν μας ο γλύπτης κ. Νικόλας [5], προκειμένου να αναλάβη σχετικάς εργασίας».
[1]. «Ελευθερία» 18 Ιουλίου 1948.
[2]. «Ελευθερία» 19 Μαΐου 1957.
[3]. «Ελευθερία» 21 Ιουνίου 1953.
[4]. «Ελευθερία» 21 Αυγούστου 1958.
[5]. Ο Νικόλας (Παυλόπουλος) ήταν γλύπτης και χαράκτης. Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα μαθήματα ξυλογλυπτικής. Γεννήθηκε το 1909 στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας στο Πήλιο. Πέθανε το 1990 (Βικιπαίδεια). Είχε φιλοτεχνήσει και το άγαλμα της Υγείας, που βρίσκεται σήμερα στις εγκαταστάσεις του ΟΥΗΛ, δίπλα στον υδατόπυργο.
