Το Παρίσι γίνεται κάτι σαν τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορα. Κάθε αναστολή, κάθε ηθικός φραγμός έχει καταρρεύσει. Όλα για την ηδονή, η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς μικρή cherie... Καμπαρέ, ρεστοράν, καφέ, γυναίκες διαθέσιμες να εκπορνευτούν, πλούτος, πολυτέλεια κάθε είδους, στο ντύσιμο, στα σπίτια, στο φαϊ και άνδρες, λεφτάδες, έτοιμοι να κυλιστούν στις πιο εφήμερες ηδονές... Στην άλλη όχθη, στην ηττημένη Γερμανία, οι κάτοικοι ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια αφού το ΑΕΠ πάει σε πολεμικές αποζημιώσεις προς τους Γάλλους. Σε λίγο, ένας ασήμαντος λαϊκιστής πολιτικός μικρού κόμματος αρχίζει μια ρητορική που στην αρχή ακούγεται αστεία, γραφική. Είναι ο Χίτλερ, τα συνθήματα του οποίου για τη νέα Γερμανία και για παύση πληρωμών στους μισητούς Γάλλους ακούνε και συμμερίζονται όλο και πιο πολλοί απελπισμένοι άνθρωποι. Μέσα σε λίγα χρόνια ο Χίτλερ έχει αναδειχθεί σε Φύρερ, έχει ανασυντάξει τον Στρατό και απειλεί. Την ίδια ώρα στο Παρίσι συνεχίζουν τον χαβαλέ. Έλα μωρέ, ποιος Χίτλερ τώρα, ένας τρελός είναι... Και τα μπαλέτα στα καμπαρέ συνέχιζαν να ενθουσιάζουν τα πλήθη. Λίγα χρόνια μετά, στα ίδια αυτά καμπαρέ, διασκέδαζαν οι ανώτεροι Γερμανοί αξιωματικοί του Χίτλερ... Η «σβάστικα» κυμάτιζε στα Ηλύσια Πεδία και μαγάριζε τον Πύργο του Άιφελ και τις Βερσαλλίες ...
Από τότε, το ερώτημα αν ένας και μοναδικός άνθρωπος, ένας «τρελός» ή όχι, μπορεί να αλλάξει την ιστορία του κόσμου έχει απασχολήσει συχνά τους ιστορικούς με αντικρουόμενες απαντήσεις. Ναι, μπορεί, αλλά πρέπει να προϋπάρχουν οι συνθήκες και οι συγκυρίες. Δεν πιάνει από μια σπίθα πυρκαγιά στο δάσος, αν δεν προϋπάρχει στρωμένη καύσιμη ύλη. Για να μην μιλάμε με θεωρίες, σκέψου αυτά που ζήσαμε το 2015. Όπου η ασχετοσύνη ενός Τσίπρα και η «τρέλα» ενός τύπου που ήρθε από το πουθενά, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, που η συγκυρία έφερε να διαπραγματεύεται την τύχη ενός λαού, θα μπορούσε να μάς ρίξει όλους σε μια απίστευτη περιπέτεια για χρόνια, χωρίς καν να το καταλάβουμε, και να αλλάξει την ελληνική ιστορία για πάντα ...
Το ερώτημα γίνεται και πάλι επίκαιρο. Μπορεί ένας Τραμπ, υπό την επιρροή ενός τύπου που το μάτι του ...γυαλίζει, όπως ο ΈλονΜασκ, να αλλάξουν τον κόσμο όπως ήδη απειλούν δημόσια, ενώ η υπόλοιπη Δύση, για την ώρα, αρνείται να τον πάρει σοβαρά, θυμίζοντας τη στάση των Γάλλων του μεσοπολέμου απέναντι στον Χίτλερ;
Η απάντηση στο ερώτημα θα δοθεί προσεχώς και μακάρι να μην είναι οδυνηρή. Διότι οι δυο τους, δεν είναι απλά ...ανορθόδοξοι. Δυστυχώς, έχουν στα χέρια τους τα μέσα να επιβάλουν τις επικίνδυνες «εμπνεύσεις» τους... Έχουν την οικονομική και στρατιωτική ισχύ, αλλά και το υπερόπλο των «Σόσιαλ Μίντια» που επηρεάζει δισεκατομμύρια ανθρώπων, όπως όλοι, ως χρήστες, αντιλαμβανόμαστε.
Μακάρι ο Τραμπ να το καταλάβει, και να πάψει να παίζει με την ασφάλεια της Δύσης. Αν ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αποφευχθεί, είναι λόγω της ... pax americana. Δηλαδή, της ειρήνης που επέβαλε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο η Αμερική σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σε «συνεργασία» με το «αντίπαλον δέος», τη Σοβιετική Ένωση, που ανέλαβε να συγκρατήσει τον υπόλοιπο μισό (κομμουνιστικό) κόσμο. Πάντα έτσι γινόταν. Πάντα χρειαζόταν μια Υπερδύναμη να ελέγχει, να κουμαντάρει και να επιβάλλει την τάξη στους ανίσχυρους. Στην ελληνική αρχαιότητα, η «υπερδύναμη» Αθήνα και μαζί της η Σπάρτη, διατήρησαν την ειρήνη μεταξύ των ελληνικών πόλεων για σχεδόν χίλια χρόνια. Η Ρώμη, με την pax romana επέβαλε ειρήνη για πάνω από τετρακόσια χρόνια, ενώ για πολλούς αιώνες ανέλαβαν παγκόσμιοι χωροφύλακες και οι Βυζαντινοί. Τι ακολούθησε την πτώση του Βυζαντίου; Η συγκρότηση μεγάλων ισχυρών και σχεδόν ισοδύναμων εθνικών κρατών στην Ευρώπη. Η τσαρική Ρωσία, η θαλασσοκράτειρα Αγγλία, η πανίσχυρη Αυστρουγγαρία, η Ισπανία που δυνάμωσε με την ανακάλυψη της Αμερικής και βέβαια η αχανής Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το αποτέλεσμα ήταν, από τον 14ο αιώνα και μετά, η Ευρώπη των ισοδύναμων Κρατών να βιώσει όχι απλά ατελείωτους ανταγωνισμούς, αλλά τους πιο αιματηρούς και πολύχρονους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας. Από τον εκατονταετή πόλεμο των Αγγλογάλλων, μέχρι τους Ναπολεόντειους, τους Βαλκανικούς και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τα Ευρωπαϊκά Κράτη δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμούν και να τρώνε τις σάρκες τους. Μέχρι που στο τέλος, οι Ευρωπαίοι, εξαντλημένοι, οικονομικά διαλυμένοι και ηθικά καταρρακωμένοι, παρέδωσαν τα ...κλειδιά στην ισχυροποιημένη Αμερική καθιστώντας την Υπερδύναμη. Και ο πλανήτης... ησύχασε. Η Ευρώπη αποδέχτηκε ότι η Αμερική θα είναι το «αφεντικό», αλλά και η Αμερική είχε τη σύνεση να δει ότι ο ευρωπαϊκός χώρος είναι στην ουσία δικός της χώρος, η προέκτασή της, ένας απαραίτητος χώρος που εξασφαλίζει και τη δική της ηγεμονία σε οικονομικό, επιστημονικό, αλλά και πολιτισμικό επίπεδο.
Τώρα, ο Τραμπ με όσα παλαβά έχει πει, είναι σα να προωθεί το ...τέλος αυτής της εταιρικής σχέσης αφήνοντας την Ευρώπη σε μια κατάσταση αμηχανίας και φόβου... Μια κατάσταση ...ορφάνιας... Σαν το μικρό παιδί που χάνει την ασφάλεια του «πατερούλη», την αφειδή υποστήριξη του «θείου Σαμ».
Το τι θα κάνει ο Τραμπ, αυτός το ξέρει. Ελπίζουμε μόνο να υπάρχει ακόμη αυτό το περίφημο «βαθύ αμερικανικό Κράτος» να τον συνετίσει και να τον μαζέψει. Διαφορετικά ...προσδεθείτε, μπαίνουμε σε περίοδο αναταράξεων, χωρίς να ξέρουμε αν οι συνέπειες θα είναι ποτέ αναστρέψιμες.
Όσον αφορά την Ευρώπη, είναι πραγματικά να την κλαις. Με κάτι ...Ούρσουλες και χαρτογιακάδες τύπου Σαρλ Μισέλ, δεν πας πουθενά. Τόσα χρόνια οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που τη διοίκησαν δεν κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε ένα κανονικό Κράτος, με Πρόεδρο, Κεντρική Κυβέρνηση, ενιαία εξωτερική πολιτική, ισχυρό Στρατό και ισχυρή οικονομία. Τώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί κι από κάτω, σαν κροκόδειλοι μέσα στη λίμνη, τους περιμένουν οι «ακροδεξιοί», οι νέοι «χιτλερίσκοι» να τους «καταπιούν». Μιλούν απλά, κοφτά, χωρίς διλήμματα, «τσακίζουν» την ιδέα της ανίκανης και άφωνης Ε.Ε. και οι μάζες τους καταλαβαίνουν. Βλέπουν σ’ αυτούς μια διέξοδο χωρίς να τους νοιάζει και πολύ ότι από πίσω κρύβεται γκρεμός.
Κι από κοντά και μεις οι χρονογράφοι... Που βλέπουμε όπως όλοι την κατάσταση και που για πρώτη ίσως φορά δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε με βεβαιότητες. Που αναζητούμε διεξόδους και πόρτες διαφυγής που για την ώρα δεν διαφαίνονται. Για άλλη μια φορά, η Ιστορία θα γραφτεί με τους δικούς της νόμους και κανόνες... Μακάρι οι σελίδες της να μην είναι και πάλι μελανές...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
