Οι συνεχείς και ειδεχθείς γυναικοκτονίες

* Από τη Ρένια Παντρά,
 απόφοιτη Διεθνών Σχέσεων & Οργανισμών

Επί χιλιετίες τώρα ο θεωρούμενος ως «ζώον πολιτικόν» άνθρωπος, όπως τον χαρακτήρισε λογικώς και επιστημονικώς ο τετράγωνος νους, ο κατεξοχήν ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, Αριστοτέλης, αυτό λοιπόν το «πολιτικόν ζώον» καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής και δημιουργίας του επί γης δεν παύει να ευτελίζει τις έννοιες κοινωνία, πολιτική, πολιτισμός, ανθρωπισμός, επιστήμη, δίκαιο, ειρήνη, ευημερία, πρόοδος και όλα τα σχετικά και παρεμφερή. Ταυτόχρονα δε σταματούν οι φιλόσοφοι, οι ιδεαλιστές, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, καθώς και οι πάσης φύσεως ερευνητές επί παντός επιστητού να διατείνονται ότι μοχθούν αδιαλείπτως και θυσιάζονται να εξαλείψουν απ’ την ανθρώπινη ζωή κάθε μορφής κοινωνική και πολιτική παθογένεια, να καταπολεμήσουν πάσαν νόσον -κυριολεκτικώς και μεταφορικώς- να εξημερώσουν τα ανθρώπινα ένστικτα, να απαλείψουν την αγριότητα μέσα από τις ανθρώπινες ψυχές και να επιβάλουν στον κόσμο συμφεροντότερους και ευπρεπέστερους τρόπους επίλυσης των διαφορών, κι όχι να αφήσουν να διαχέεται και να φουντώνει ο εξευτελισμός και η σφαγή των ομοίων μας τόσο κατά τους πολέμους όσο και μετά τις συνθήκες μίας επικρατούσας επισφαλούς ειρήνης.

Όμως, το τι πέτυχαν όλοι οι παραπάνω δυστυχώς, μου δίνεται το δικαίωμα να το παραλληλίσω με την εξάπλωση και τη «θεραπεία» ασθενειών που εξακολουθούν όχι απλώς να θεωρούνται, αλλά και να είναι, ακόμη αθεράπευτες, καθώς η διάδοσή τους φουντώνει μέρα με τη μέρα.
Κι ενώ φτάνουμε ήδη στο κλείσιμο του πρώτου τέταρτου του εικοστού πρώτου μ.Χ. αιώνα, ακόμη εξακολουθεί ο υπερ-απολίτιστος και συνάμα υπέρ-απολιτικός άνθρωπος να αποδεικνύει ότι η φύση τον έχει προικίσει με την εκδικητικότερη μορφή ενστίκτου, καθώς επίσης και με την πλέον καταστροφική νοητική διεργασία. Και παίρνοντας ως αφετηρία τα μυθικά μας χρόνια, διατρέχοντας τους αιώνες και φτάνοντας στο σήμερα δεν παύουμε να συναντούμε τη Μήδεια, την Ηρωδιάδα, την Κλυταιμνήστρα, την Κίρκη, και μαζί όλους εκείνους που επινόησαν τρόπους και μεθόδους εξάλειψης των τέτοιου είδους γυναικών από τον Ηρακλή ως τον Αλή πασά των Ιωαννίνων επί παραδείγματι.
Αλλά ας αφήσουμε ό,τι άλλο στην άκρη, κι ας σταθούμε στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κι όσο μπορώ να θυμηθώ στη νεαρή μου ηλικία, αφότου γνώρισα τον κόσμο, δεν ακούω άλλο από γυναικοκτονίες σε βαθμό, μάλιστα, που παίρνω και αναρωτιέμαι αν οι άντρες-δολοφόνοι συναγωνίζονται στο ποιος θα πετύχει το τέλειο έγκλημα, ώστε έτσι να μείνει στο απυρόβλητο και να επαναπαύεται στις δάφνες του, εφόσον αυτός πέτυχε το ακατόρθωτο. Και απ’ την άλλη, σκέπτομαι τι τους κάνει τελικά να νιώθουν τόσο ανώτεροι ώστε να αποφασίζουν ως «θεοί»’ ποια γυναίκα δεν αξίζει πια να ζει κι έτσι απλά να της αφαιρούν τη ζωή.
Κι είναι να απορεί κανείς. Άραγε, η ίδια η ζωή δεν τους δίδαξε ότι κανένα έγκλημα δεν είναι ανεξιχνίαστο; Θα πεις, μπορεί κάποιοι και να επιδιώκουν το να γίνονται διάσημοι με τα καμώματά του. Μπορεί, επίσης, άλλοι να ξεσπούν τα απωθημένα, τις αδυναμίες, τη μανία τους εν τέλει πάνω στο γυναικείο φύλο. Ή ενδέχεται και να μην μπορούν να ελέγξουν την ακόρεστη φυσική τους ανωμαλία ή ακόμη και να μην μπορούν να καταστείλουν την αγριότητα των ενστίκτων τους. Αλλά το μεγαλύτερο κακό είναι που συμπαρασύρουν με την ωμή βία τους και ανήλικα παιδιά, ψυχές που δεν έχουν καμία ευθύνη για τη συμπεριφορά αυτών των τεράτων.
Δε θα επιχειρήσω ούτε αίτια να ψάξω ούτε και θα προτείνω το τι μέλλει γενέσθαι. Θα επισημάνω, όμως, κάτι πολύ απλό και μαζί τοις πάσι γνωστό. Αυτοί οι «τύποι» αυξάνονται και πληθύνονται, γιατί και η κοινωνία τους ανέχεται (αν δεν τους ηρωοποιεί σε κάποιες περιπτώσεις) και η πολιτεία τους αντιμετωπίζει με δικολαβική επιείκεια. Κι εφόσον αυτά είναι έτσι, τότε δεν έχουν άδικο εκείνοι που ισχυρίζονται πως το έγκλημα το παράγει η ίδια η κοινωνία. Ήδη πριν εκπνεύσει το 2024 μετρούμε 15 τον αριθμό γυναικοκτονίες, χωρίς κανείς να γνωρίζει εάν μέχρι το τέλος του έτους ο αριθμός αυτός δε θα έχει αυξηθεί.