Τι κατάφερε ο κ. Μητσοτάκης με τη στροφή του προς το κέντρο

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Η Νέα Δημοκρατία απ’ την ίδρυσή της το 1974 μέχρι και σήμερα είναι ένα κεντροδεξιό κόμμα, που κυβέρνησε τον τόπο, συνολικά και αυτοδύναμα, πάνω από δύο δεκαετίες. Είχε, συνήθως, στα δεξιά της στο Κοινοβούλιο ένα κόμμα, ενώ στα αριστερά της εκτός του ΚΚΕ διάφορα κεντροαριστερά κόμματα, μεταξύ των οποίων το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κυρίως, και, από ένα σημείο και μετά, τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης τετραετίας της είχε στα δεξιά της την Ελληνική Λύση και αριστερά της τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Σήμερα, έχει στα δεξιά της τρία κόμματα, ενώ στα αριστερά της πέντε και, ενδεχομένως, να προκύψει και έκτο μετά τη νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.

Αυτή η πολυδιάσπαση προς τα δεξιά και αριστερά της ΝΔ, κατά την άποψή μου, οφείλεται, κυρίως, στην επιλογή Μητσοτάκη να στραφεί, φανερά, προς το κέντρο, γεγονός που οδήγησε σε ποσοστά πάνω του 40% και στις τρεις τελευταίες βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και στην αυτοδυναμία της ΝΔ. Η στροφή αυτή, εκτός των άλλων, επιτεύχθηκε και με τη συμμετοχή στα ψηφοδέλτιά της και στην αξιοποίηση, κατόπιν, σε κυβερνητικά πόστα αξιόλογων και γνωστών στελεχών, που προέρχονται απ’ τον χώρο της κεντροαριστεράς. Το πλούσιο, ακόμα, και ουσιαστικό υπουργικό έργο κάποιων απ’ αυτά έδωσε και δίνει άλλον αέρα στο κυβερνόν κόμμα και αποδυνάμωσε την κριτική, που ασκούσαν, πάντα, εναντίον του οι εξ αριστερών αντιπολιτευόμενοι κατηγορώντας το, συνεχώς, ότι δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο και στις δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ανακατευθεί η πολιτική τράπουλα και να οδηγηθούν σε εσωστρέφεια ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., κυρίως, αλλά και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε μικρότερο βαθμό με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όντας, όμως, γνήσιο κεντροδεξιό και φιλελεύθερο κόμμα η ΝΔ άντεξε και αντέχει στην πίεση, που δέχεται απ’ τα δεξιά της. Συντελεί σ’ αυτό και το γεγονός ότι τα ακροδεξιά κόμματα στον τόπο μας, σε αντίθεση με τα τεκταινόμενα και τις εξελίξεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τρώγονται μεταξύ τους, δε συντονίζονται και δεν εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, οπότε αδυνατούν να συνομιλήσουν και να συνεργασθούν, προκειμένου να αποτελέσουν μια ενιαία παράταξη και να γίνουν υπολογίσιμη δύναμη, γεγονός που βολεύει, σίγουρα, τη ΝΔ. Τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών, βέβαια, έστειλαν μηνύματα, που ταρακούνησαν τη ΝΔ, ενώ ενίσχυσαν τα ακροδεξιά κόμματα με βασική αιτία, κατά την άποψή μου, την απόφαση του πρωθυπουργού να φέρει στη Βουλή προς ψήφιση το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μ’ αυτήν του την ενέργεια, όμως, ο κ. Μητσοτάκης επιβεβαίωσε, μεν, τη στροφή του προς το κέντρο, αλλά ενόχλησε μερίδα ψηφοφόρων του, που του γύρισαν την πλάτη, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, και προκάλεσε την οργή στο ακροδεξιό ακροατήριο, που παραμένει, όμως, χωρίς συνοχή, εκτός κι αν, καίτοι δύσκολο, το επιχειρήσει, πλέον, ο διαγραφείς κ. Σαμαράς.
Ωστόσο, επειδή ο κ. Μητσοτάκης κυβερνά με βάση τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών και όχι των ευρωεκλογών, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έχει το κακό του το χάλι και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ χρειάζεται αρκετό χρόνο, ακόμα, προκειμένου να συνέλθει και να καταθέσει σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, επειδή ο κ. Σαμαράς, επιτέλους, κατάφερε τη διαγραφή του, οπότε, κατά πάσα πιθανότητα, η ΝΔ θα αφεθεί, πλέον, απερίσπαστη και χωρίς εσωστρέφεια στο έργο της, και επειδή, ακόμα, απομένει πολύς χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές, προκειμένου ο κ. Μητσοτάκης να ολοκληρώσει το πρόγραμμά του, να λύσει προβλήματα και να διορθώσει λάθη και παραλείψεις του, όλα δείχνουν ότι είναι σε θέση να εξαντλήσει, επιτυχώς, την τρέχουσα τετραετία.
Πέραν τούτων, εκτιμώ, ότι ακόμη και η εκλογή Τραμπ, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, δε θα σταθεί εμπόδιο ούτε στις σχέσεις Ελλάδας και ΗΠΑ ούτε στο έργο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως υποστηρίζουν κάποιοι επικριτές του πρωθυπουργού για τη στάση του πριν απ’ τις αμερικανικές εκλογές. Την ίδια στάση, άλλωστε, κράτησαν και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες, που είχαν και έχουν λόγους, για να ανησυχούν για την πολιτική Τραμπ σ’ ορισμένους τομείς. Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε, ότι πέραν των πολλών κοινών συμφερόντων των δύο λαών οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Νεοδημοκράτες, ιδεολογικά τουλάχιστον, βρίσκονται, εν πολλοίς, στο ίδιο στρατόπεδο, οπότε, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολλά θέματα, είναι δυνατή και εύκολη η συνεργασία μεταξύ τους.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μάλλον, δε θα απαλλαγούν, εύκολα, απ’ τον Μητσοτάκη, όσοι, διακαώς, το επιθυμούν, ούτε τώρα ούτε στις επόμενες εκλογές.