Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή από τον Ευαγγελιστή Λουκά τονίζονται ιδιαίτερα τρία σημεία που πρέπει να προσέξουμε όλοι μας.
α) Η μετάβαση του Κυρίου στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου και η διδασκαλία.
Το πρωί κάποιου Σαββάτου, ο Κύριος και οι μαθητές Του βρέθηκαν σε κάποια συναγωγή, για να προσευχηθούν. Επειδή, όμως, αυτό γινόταν κάθε Σάββατο, συμπεραίνεται εύλογα ότι ο Κύριος δίδασκε με το παράδειγμά Του το καθήκον του εκκλησιασμού όλων των πιστών, για το οποίο, μάλιστα, ήταν γραμμένο και το «εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Όταν, μάλιστα, διαβάστηκαν οι περικοπές του Νόμου και των Προφητών, ο Κύριος ανέβηκε στο βήμα και άρχισε να κάνει λόγο για τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, παραδειγματίζοντας και τους Αποστόλους Του. Κάθε πράξη του Κυρίου, άλλωστε, και κάθε λόγος Του είναι, κατά τον Μ. Βασίλειο, «κανών ευσεβείας και αρετής». Για τον λόγο αυτόν δεν πρέπει να θεωρείται πάρεργο το καθήκον του εκκλησιασμού, εφόσον στη Θεία Λειτουργία γίνεται η συσσωμάτωση των πιστών με τον Χριστό, δηλαδή η διά της συμμετοχής τους στο ιερότατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας θέωση των πιστών.
Η Εκκλησία, άλλωστε, χαρακτηρίστηκε και ως Κιβωτός της σωτηρίας. Όπως, λοιπόν, στην εποχή του Νώε κανείς δε σώθηκε έξω από την Κιβωτό, έτσι και σήμερα κανείς δε σώζεται έξω από την Εκκλησία. Η Εκκλησία, κατά ένα σύγχρονο τραγούδι, είναι, επίσης, φάρος που σώζει:
«Εκκλησία (λέγει) φάρος στέκει
πάνω στο κάστρο και καλεί
θέλει να ‘μαστέ δικοί Σου,
θύελλα μη μας καταπιεί».
β) Η προσπάθεια μιας συγκύπτουσας γυναίκας να ακούσει καλύτερα τα λόγια του Χριστού και η θεραπεία της.
Την ώρα που ο Κύριος αποκάλυπτε τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, μια γυναίκα συγκύπτουσα έκανε προσπάθειες να ανασηκωθεί, για να ακούσει καλύτερα. Οι προσπάθειές της αυτές συγκίνησαν τον Κύριο, ο οποίος πλησίασε προς το μέρος της και τη θεράπευσε λέγοντας: «Γύναι, απολέλυσαι της ασθένειας σου», ενώ ταυτόχρονα ακούμπησε τα θεϊκά Του χέρια στην καμπουριασμένη ράχη της.
Από την πιο πάνω σκηνή διδασκόμαστε όλοι, ότι ο Χριστός, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, κάνει σχεδόν το παν για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενώ συγκινείται κατά κάποιον τρόπο, όταν βλέπει τις προσπάθειες που καταβάλλει κάθε πιστός για την πνευματική του ανόρθωση και για τούτο επεμβαίνει και τον ενισχύει. Βλέπει, δηλαδή, και τα δάκρυα και ακούει και λαμβάνει υπ’ όψιν Του και τους στεναγμούς του πιστού, ενώ δεν του διαφεύγει «ουδέ στεναγμού τι μέρος» και τελικά επεμβαίνει, για να σώσει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό είναι ανάγκη επιτακτική και απόλυτη να συνεργαζόμαστε και μεις με τον Θεό για την ανόρθωση και τη σωτηρία μας, ανεβαίνοντας με υπομονή τις βαθμίδες της κλίμακας, που μας φέρνουν πιο κοντά στον Χριστό - Σωτήρα. Όπως, δηλαδή, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, σαν αετός υπόπτερος ανερχόταν στην κλίμακα αυτή, και για τούτο αναφέρεται, ότι «προς Χριστόν ανέδραμε, ον ηγάπησε», με τη βοήθεια της Θεοτόκου, κατά παρόμοιο τρόπο πρέπει να ανέρχεται προς τον ουρανό και κάθε χριστιανός, εφόσον ο Θεός, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, «θεουργεί τους γνώμη συναναβαίνοντες». Δέχεται, δηλαδή, και τον έσχατον, που, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, λίγο κοπιάζει, «καθάπερ και τον πρώτον, που κοπιάζει πολύ.
Και την γνώμην ασπάζεται
και την προθυμίαν βλέπει,
και τούτω δίδωσι
και των πρώτων χαρίζεται».
γ) Η αντίδραση του αρχισυναγώγου και η διδασκαλία του Χριστού για το Σάββατο.
Όταν ο αρχισυνάγωγος είδε την καμπουριασμένη γυναίκα να ανορθώνεται στο πρόσταγμα του Κυρίου και να δοξάζει τον Θεό, ένιωσε τον εαυτό του ταπεινωμένο, και, αντί να χαρεί, άρχισε να αντιδρά για τη θεραπεία, που έγινε κατά την ημέρα του Σαββάτου. Για τούτο έλεγε στους ανθρώπους, που τον άκουγαν, να έρχονται στη συναγωγή τις άλλες έξι ημέρες της εβδομάδος και όχι κατά την ημέρα του Σαββάτου. Ο Κύριος, όμως, στράφηκε προς το μέρος του και είπε: «Άνθρωπε υποκριτή και ψεύτη, ο καθένας από σας δε λύνει το βόδι ή τον όνο του κατά την ημέρα του Σαββάτου για να τον ποτίσει; Και αυτή η γυναίκα που αποδείχτηκε με την πίστη της θυγατέρα του Αβραάμ, που την είχε ο σατανάς δεμένη για 18 ολόκληρα χρόνια, δεν έπρεπε να θεραπευτεί κατά την ημέρα του Σαββάτου;».
Με τα πιο πάνω λόγια, ο Κύριος δίδαξε ως θεάνθρωπος, σαφέστατα, ότι πάνω από τους τύπους στέκεται η ουσία των πραγμάτων. Ότι ακόμη το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο και ότι η αγάπη προς τον άνθρωπο στέκεται αξιολογικά πιο πάνω από κάθε τύπο. Αυτό το κατάλαβαν τότε όλοι οι ακροατές Του και για τούτο χαίρονταν «επί πάσι τοις ένδόξοις τοις γινομένοις υπ’ Αυτού». Αυτό ακριβώς κατάλαβαν και όλοι οι Άγιοι, που διά μέσου των αιώνων έδρασαν, ακολουθώντας τα ίχνη του Κυρίου, διά της Αγάπης, ενώ ταυτόχρονα δίδαξαν μεταξύ άλλων και το «αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις». Αυτό ακριβώς πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας, γιατί ο «ευρών την αγάπη τον Χριστόν εσθίει καθ’ εκάστην ημέραν και αθάνατος γίνεται εκ τούτου», κατά τον αββά Ισαάκ τον Σύρο.
Επιλέγοντας θα έλεγα μαζί με τον Παλαμά τα εξής:
«Αγάπη θα μένεις αιώνια
ταπεινών συντροφιά,
πονεμένων συμπόνοια».
