Μια ιστορία ανθρώπινης χαράς...

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Νιώθει πολύ χαρούμενος κανείς να περπατά στη φύση απολαμβάνοντας την ομορφιά της, που γίνεται ακόμα εντονότερη, όταν συναντά στον δρόμο του χαρές της ανθρώπινης ζωής.

Χαρές που πηγάζουν απ’ την καλή συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στον συνάνθρωπό του: Του δασκάλου στον μαθητή του. Του προϊσταμένου στον υφιστάμενό του. Του επιχειρηματία στον εργαζόμενο. Του εμπόρου στον καταναλωτή. Του ιερωμένου στο ποίμνιο. Του κράτους στον πολίτη. Του γονιού στο παιδί του...
Το τελευταίο αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν το παιδί στερείται των φυσιολογικών ικανοτήτων. Όταν παρουσιάζει κινητικά ή άλλα προβλήματα. Τότε ο γονιός θα πρέπει ν’ αγωνίζεται ακόμα περισσότερο, προκειμένου να δώσει τη χαρά και την αισιοδοξία, που του στέρησε το πρόβλημά του.
Ενός τέτοιου περιστατικού απείρου κάλους γονικής συμπεριφοράς υπήρξα μάρτυρας προ καιρού. Συνέβη κατά τη διάρκεια περιπάτου μου σε αλσύλλιο της πόλης. Πρωταγωνιστές: ένας σπουδαίος πατέρας και ο γιος του, ο οποίος παρουσίαζε κινητικό πρόβλημα, που του στερούσε τη δυνατότητα ν’ απολαμβάνει τις χαρές της ζωής από μόνος του. Γιατί αυτές έχουν σχέση με την ελευθερία των κινήσεων, την ψυχική ζωντάνια, την αισιοδοξία, την ελπίδα... Αυτά τα στηρίγματα τα έδινε ολόκαρδα και μεγαλόψυχα ο φιλόστοργος πατέρας. Και ο γιος αυτήν τη συνειδητή απεραντοσύνη της αγάπης του γονιού του την έβλεπε αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Στο γέλιο, στη χαρά, στην αισιοδοξία... του πατέρα του.
Κι αυτό χαιρόταν διπλά. Μια φορά για τη δυνατότητα απόλαυσης της ομορφιάς της φύσης κι άλλη μια, γιατί η χαρά του έσμιγε μ’ αυτήν του πατέρα του και γινόταν ακόμα μεγαλύτερη... Πατρικά συναισθήματα συνειδητά και όχι ψεύτικα, που έβγαιναν μέσα απ’ τα μύχια της καρδιάς του. Αυτά έβλεπε ο γιος του και ένιωθε βαθιά μέσα του την αλήθεια για τη σιγουριά, τη χαρά και την ευτυχία που του παρείχε απλόχερα ο καλός πατέρας του.
Το ανθρώπινο αυτό θέαμα με γέμισε συναισθηματικά εκείνο το απόγευμα. Με γέμισε ως άνθρωπο και ως πατέρα, γιατί ένιωσα πολύ καλά που υπάρχουν τέτοιοι μεγαλόψυχοι και μεγαλόκαρδοι γονείς. Που δεν κιοτεύουν και δεν κάνουν πίσω στα δύσκολα της ζωής. Που αγόγγυστα και ψυχικά ακούραστα δίνουν τη χαρά στα ανήμπορα παιδιά τους. Που με τη συμπεριφορά τους αυτή δίνουν το πρότυπο του καλού γονιού. Που δε σταματά ν’ αγωνίζεται για να φθάσει στην κορυφή του Γολγοθά. Σαν το τρεχούμενο νερό που κυλάει συνεχώς για να πάει στον προορισμό του. Κι αυτό το δόσιμο του γονιού είναι το καλύτερο φάρμακο. Γιατί το αποτέλεσμα είναι η χαρά, προϊόν της ελευθερίας. Αυτή που ξεκλειδώνει πόρτες και τις κρατά ορθάνοιχτες για όλα τα παιδιά. Που αντιδρά και εξουδετερώνει φαινόμενα ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού.
Πιστεύω ότι τέτοια περιστατικά τιμούν πολύ τους γονείς και την οικογένεια. Τιμούν γενικότερα την κοινωνία μας, που σήμερα διέρχεται μια κρίση θεσμών και αξιών. Όπου ο θεσμός του γάμου λύνεται πολύ εύκολα με θύματα παιδιά, κάποιες φορές κι ανήμπορα. Και ο αγώνας γι’ αυτά είναι σκληρός και διαρκής. Είναι, όμως, ο καλύτερος, ο ομορφότερος. Σαν αυτόν που μας δίδαξε στο σημερινό μας πόνημα ο ακούραστος και συνειδητά χαρούμενος πατέρας.
Αυτό το δίδαγμα πρέπει να εντυπωθεί μέσα μας. Να κάνουμε κι εμείς το ίδιο από οποιαδήποτε θέση κι αν υπηρετούμε την κοινωνία. Πρωταγωνιστές προς την κατεύθυνση αυτήν πρέπει να είναι: Το κράτος, η εκκλησία, η παιδεία, οι πολιτισμικοί φορείς... για να κάνουμε έναν κόσμο πονετικό και διαρκώς στραμμένο στον άνθρωπο.
Τελειώνοντας το σημερινό μας άρθρο, θα πρέπει να επισημάνουμε τον μεγάλο ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην προβολή και ανάδειξη τέτοιων περιστατικών συνειδητής και απαράμιλλης γονικής συμπεριφοράς. Για να ξεφύγουμε λίγο απ’ το σερί της προβολής απογοητευτικών κοινωνικών φαινομένων, που μόνο λύπηση και απογοήτευση προκαλούν.