Αργά για δάκρυα Στέλλα

Από τον Αλέξανδρο Νάρη

Αυτό που συμβαίνει σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε εθνικό επίπεδο, είναι εκπληκτικό.

Τα συμπεράσματα και οι αντιδράσεις από τη νίκη του Τραμπ κυμαίνονται από κλάματα κυρίαρχων τηλεοπτικών αστέρων βραδινών και όχι μόνο εκπομπών, μέχρι βαρύγδουπες αναλύσεις ανθρώπων και καναλιών που μέχρι χθες βυσσοδομούσαν ενάντια στον νέο πρόεδρο και τώρα προσπαθούν να πείσουν ότι δεν έγινε και τίποτα, ψωμί κι αλάτι, και πάμε παρακάτω.
Αμ δε. Στη θλιβερή δήλωσή του ο πρωθυπουργός μας εστιάζει στις στρατηγικές σχέσεις πετώντας και ότι το «πρόσημο των σχέσεων είναι εθνικό κι όχι παραταξιακό». Δηλαδή τι μας λέει ο ποιητής; Ότι η Νέα Δημοκρατία είναι τελικά το «Δημοκρατικό» κόμμα της Ελλάδος, παράρτημα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ; Τους νεοδημοκράτες τους ρώτησε; Αυτό είναι το «ίσες αποστάσεις»; Και για νά ‘χουμε και λίγη τροφή για σκέψη, ανάμεσα στη δήλωση του πρωθυπουργού μας και στο τηλεφώνημα του Ερντογάν, με τι λέτε να ασχολήθηκε ο Τραμπ;
Η πραγματικότητα είναι ότι η ήττα της Χάρις είναι στρατηγική και αφορά στην προσπάθεια αποκρυσταλοποίησης του δυτικού στρατοπέδου κάτω από μια ιδεολογική πλατφόρμα, τη woke ατζέντα, ώστε να προχωρήσουν στα επόμενα βήματά τους. Όχι ότι καίγονται ιδιαίτερα για τα δικαιώματα των λίγων κι άλλα ωραία και τρελά, αλλά μπροστά στο φάσμα της υποσκέλισης των δυτικών οικονομιών από τη ραγδαία άνοδο νέων δυνάμεων, ο μόνος τρόπος που σκέφτηκαν να αντιδράσουν, είναι αυτός της αντιπαράθεσης. Κι αν κερδίζαν, μπορεί βραχυπρόθεσμα να μας συνέφερε, καθώς το μητσοτακέικο θα ήταν προνομιακός συνομιλητής, αλλά η ανθρωπότητα σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη, ταραγμένη εποχή θα βάδιζε σε μια σύγκρουση βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες μας.
Ο Τραμπ εκπροσωπεί μια άλλη σχολή, ίδια με των «εχθρών» της Δύσης. Όπως κι εκείνους, έτσι κι αυτόν, τον νοιάζει μόνο το συμφέρον του κράτους του. Αν οι πράσινες μεταβάσεις βολεύουν, πάει καλά. Αν όχι, από δω παν κι οι άλλοι. Δε ρημάζει μια ολόκληρη περιοχή (με λες και Κοζάνη) για το καλό του περιβάλλοντος λέει, αφήνοντας τη χώρα με 20% έλλειμμα στο ενεργειακό ισοζύγιο. Και δεν το κάνει γιατί έχει τα γκαβά του ανοιχτά και βλέπει πως όταν Κινέζοι, Ινδοί, Αφρικανοί και Νοτιοαμερικάνοι κάνουν τον... Κινέζο μολύνοντας εκατοντάδες χιλιάδες φορές περισσότερο τον πλανήτη, εσύ εκτός από το ότι κάνεις μια τρύπα στο νερό στο ζήτημα του περιβάλλοντος, σακατεύεις και τους πολίτες σου.
Η επιλογή Μητσοτάκη να ταχθεί με το στρατόπεδο που όχι μόνο ηττήθηκε, αλλά από εξαμήνου ακόμη ΗΞΕΡΑΝ ότι θα ηττηθεί, φέρνει σε δύσκολη θέση τη χώρα, αρέσει δεν αρέσει. Γελάω όταν τους βλέπω να μιλούν για τον Τραμπ που έβγαλε λέει την Τουρκία από τα F-35, που όταν χρειάστηκε έριξε την Τουρκία στο καναβάτσο για εκείνον τον πάστορα που είχε φυλακίσει ο Ερντογάν. Λοιπόν, ξεχασιάρηδες της Νέας Δημοκρατίας, τα F-35 τα έκοψε ο Μενέντες. Ο Τραμπ μέχρι τελευταία στιγμή προσπαθούσε να τα δώσει. Κι όταν ο Μητσοτάκης του είπε «δε θα το ανεχθώ» αναφερόμενος στις έρευνες των Τούρκων έξω από τις ακτές της Κρήτης, η απάντηση που πήρε ήταν «κι αν χάσετε;». Πιο Πόντιος Πιλάτος πεθαίνεις ένα πράμα... Ούτε θα σταθούμε στο πλευρό σας, ούτε μη φοβάστε, ούτε όρμα Τζακ και τα κόκαλα δικά σου.
Κι όταν βλέπω τη χειρότερη υπουργό Εξωτερικών που είχε ποτέ η χώρα, μ’ αυτό το σαρδόνιο ύφος του κουτοπόνηρου ανίκανου, να λέει ξανά για απομονωμένη Τουρκία λόγω Ισραήλ, πάλι γελάω, γιατί αλλιώς πρέπει ν’ αρχίσω να κλαίω. Δεν είναι πλέον μόνο η αμερικάνικη γραφειοκρατία που θέλει την Τουρκία αδέλφια, είναι και ο πρόεδρός της. Κι αν για να έχουν την Τουρκία πρέπει να της δώσουν και κατιτίς, μαντέψτε τι θα της δώσουν κι από πού. Κι επειδή ΔΕΝ πήραμε θέση ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ, όπως επέβαλαν τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά υπέρ της Ουκρανίας, όπως επέβαλε το άλλο στρατόπεδο που λέγαμε παραπάνω κι έφαγε τα μούτρα του, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι πως θα μας υποστηρίξει ο... Ζελένσκι κι αυτός ο εσμός από νεοναζιστικά καθάρματα που τον περιτριγυρίζει. Ξέχασα όμως: Ο Ζελένσκι είχε από τον Τούρκο ουσιαστική βοήθεια, όχι ληγμένα πυρομαχικά. Οπότε, πάλι κάτι άλλο θα πάρουμε.
Κι επειδή δε θέλουμε να χάσουμε εδάφη, ας χάσουμε λίγο θαλασσίτσα – τι στο καλό, πόλεμο θα κάνουμε για τα κύματα; Δεν έχουν σύνορα αφού! Η συμφωνία για το Αιγαίο έρχεται, ο Μητσοτάκης φεύγει. Όχι ηττημένος, κατά Βρυξέλλες μεριά θα πάει, ν’ αλλάξει τον αέρα του, να περηφανευόμαστε κι εμείς που έχουμε Έλληνα πρόεδρο της Ευρώπης.
Με δυο λόγια, η νίκη Τραμπ όσο κι αν μας αρέσει, μας χαντακώνει. Όχι επειδή είναι κακός ο νέος πρόεδρος και δε μας χωνεύει, αλλά επειδή ο δικός μας πρωθυπουργός χαρούμενος κι ευτυχισμένος από τα χειροκροτήματα του Κογκρέσου, διάλεξε τη σωστή πλευρά της ιστορίας αντί για τη σωστή πλευρά του έθνους. Σε μια Ευρώπη με τον Όρμπαν, τη Λεπέν και τη Μελόνι σε ρόλο Κολ και Μέρκελ, ο Μητσοτάκης κι η παρέα του δεν έχουν καμία θέση.
Το δυσάρεστο είναι ότι οι εναλλακτικές επί του παρόντος είτε είναι χειρότερες είτε δέχονται συστηματικό πόλεμο. Μόνο που ο χρόνος πλέον έχει περάσει, κι ο χώρος της όποιας λογικής έχει απομείνει σ’ αυτήν τη χώρα, επιβάλλεται να σοβαρευτεί. Από το αν θα το κάνει ή όχι, ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ, εξαρτώνται τα πάντα.