Η νεανική παραβατικότητα ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή

Από τον κ. Δημήτρη Αβρανά, μέλος του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ και δημοτικό σύμβουλο Ελασσόνας

Ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή βλέπει η κυβέρνηση στα κρούσματα «νεανικής παραβατικότητας» και βίας, όπως δείχνουν τα μέτρα που αποφάσισε πριν λίγες μέρες το Υπουργικό Συμβούλιο.

Ανάμεσα σ’ αυτά είναι η αυστηροποίηση των ποινών στους γονείς για «πλημμελή εποπτεία» των ανηλίκων, πρόστιμα, αλλά και σχέδια για μείωση των ορίων ηλικίας για την ποινική δίωξη των ανηλίκων.
Κυβέρνηση και κράτος πετάνε με θράσος το μπαλάκι στην οικογενειακή - ατομική ευθύνη και «απαντάνε» με περισσότερη καταστολή σε ένα πρόβλημα με βαθιές κοινωνικές αιτίες και με υπόβαθρο τη σαπίλα που αποθεώνει και αναπαράγει η πολιτική τους.
Υπουργοί, δημοσιογράφοι, τηλε-ειδικοί, «αρμόδιοι» και «αναρμόδιοι» κατακεραυνώνουν συλλήβδην τους «αδιάφορους» γονείς και τις «κακές» οικογένειες, που αφήνουν «ανεξέλεγκτα» τα παιδιά τους να καταλήξουν σχεδόν... εγκληματίες.
Δείχνουν ως «λύση» την «καλύτερη αγωγή από το σπίτι», τους «καλύτερους όρους ζωής στο σχολείο» και την «καλύτερη συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα», αφήνοντας προκλητικά στο απυρόβλητο την κρατική - κυβερνητική ευθύνη.
Αλήθεια, ποιος ευθύνεται για την ποιότητα των δεσμών που αναπτύσσουν τα παιδιά με την οικογένεια, το σχολείο, τον κοινωνικό τους περίγυρο; Ποιος ευθύνεται για παράδειγμα για τους γονείς - είλωτες, που κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα; Που δε βρίσκουν χρόνο ούτε να δουν τα παιδιά τους, πόσο μάλλον να περάσουν ποιοτικό χρόνο μαζί τους;
Ποιος ευθύνεται για το σχολείο - εξεταστικό κέντρο, του ανταγωνισμού και των «δεξιοτήτων», σε βάρος της πραγματικής μόρφωσης; Για το σχολείο των 27 και 30 μαθητών/-τριών ανά τάξη, με τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, που συνθλίβει όνειρα και προσδοκίες;
Ποιο ενδιαφέρον για μάθηση και ποια ποιότητα σχέσεων αναπτύσσονται σε ένα σχολείο, όπου ως «πρότυπο» σερβίρεται ο «δυνατός» και «πλούσιος» χορηγός, που έρχεται να καλύψει το κενό της κρατικής υποχρηματοδότησης;
Όπου ο ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός «περιοδεύουν» μία φορά την εβδομάδα, ενώ αυξάνονται οι μαθητές/-τριες που έχουν ανάγκη για υποστήριξη, ειδικά μετά την πανδημία;  Καθόλου τυχαία, οι ειδικοί επισημαίνουν τον ρόλο της πανδημίας και των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων στην αύξηση της νεανικής βίας και παραβατικότητας.
Αποκαλύπτονται και με αυτόν τον τρόπο οι εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων, που όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να στηρίξουν ειδικά τους σημερινούς εφήβους, αλλά συνεχίζουν να επιτίθενται στους ίδιους και στις οικογένειές τους με νέα «φουρνιά» αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων, σε συνθήκες, μάλιστα, πολεμικής προετοιμασίας.
Να, λοιπόν, τι κρύβεται πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυά τους: Η αντιλαϊκή πολιτική, που αναπαράγει τα αδιέξοδα για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Οι «αξίες» του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης, που είναι η «κορωνίδα» του σάπιου καπιταλισμού και αναδίδονται από κάθε πόρο του.
Αλλά και το «ο θάνατός σου η ζωή μου», που «διδάσκεται» ως... εγχειρίδιο επιβίωσης και «επιτυχίας» της νεολαίας, στο έδαφος ενός συστήματος όπου τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της συνθλίβονται στις μυλόπετρες του κέρδους, γεμίζοντάς τη με οργή, απογοήτευση, ματαίωση και ανασφάλεια για το μέλλον.
Οι ίδιοι που σήμερα κουνάνε το δάκτυλο στους νέους και στις οικογένειές τους, απευθύνοντας συστάσεις και απειλές, «εξαφανίζουν» τους μεγάλους αγώνες της νεολαίας για τη μόρφωση και τη δουλειά, τους χιλιάδες νέους και νέες που επιλέγουν αγωνιστική στάση ζωής και κάνουν την οργή τους δύναμη σύγκρουσης και διεκδίκησης, για τα όνειρα και τις ανάγκες τους.
Αυτό είναι το πραγματικό αντίβαρο στη σαπίλα που προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί: Ο αγώνας για να κερδίσουν οι νέοι όσα τους ανήκουν. Για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει. Για δουλειά με μισθούς στο ύψος των πραγματικών αναγκών και σύγχρονα δικαιώματα.
Μέσα εκεί αναπτύσσονται σχέσεις συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού, η αλληλεγγύη και η άμιλλα απέναντι στον ατομισμό. Εκεί πλάθονται προσωπικότητες που ξεχωρίζουν για το νοιάξιμο στον διπλανό, μαχητικοί διεκδικητές μιας καλύτερης ζωής και όχι παθητικοί θεατές της μιζέριας, όπου τους καταδικάζει το σύστημα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων.