Προς ολοταχώς για το δεύτερο μισό του «αιώνα ΠΑΣΟΚ»

Από την Ευαγγελία Λιακούλη, ποινικολόγο, γραμματέα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, βουλευτή Λάρισας

Αισίως, μισός αιώνας ΠΑΣΟΚ. 50 χρόνια πέρασαν από την ιδρυτική μας Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη και το πάντοτε «ζωντανό» κείμενό της δεν έχει χάσει την επικαιρότητά του από το μακρινό 1974 μέχρι και σήμερα. Και πώς να χάσει τη διανοητική λάμψη του άλλωστε, αφού η Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου αποτέλεσε ένα πραγματικό, νέο -όσο και διαχρονικό- Κοινωνικό Συμβόλαιο, μεταξύ του νεοσύστατου τότε σοσιαλιστικού κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και του ελληνικού λαού, που έβγαινε πληγωμένος από τον «γύψο» της 7ετούς δικτατορίας και ακόμα μιας επώδυνης εθνικής ταπείνωσης, αυτήν της απώλειας του 40% της Κύπρου, αλλά και από την «κουτσουρεμένη» μεταπολεμική Δημοκρατία του δεξιού παρακράτους, τον Εμφύλιο και την Κατοχή που είχαν προηγηθεί, μόνο λίγες δεκαετίες νωρίτερα.
Το Κοινωνικό Συμβόλαιο της 3ης Σεπτέμβρη του 1974 -κομβικό σημείο της σχετικά σταθερής μεταπολιτευτικής πορείας της χώρας- πολλοί θα συμφωνήσουν, ωστόσο, πως παραμένει ακόμη εν πολλοίς αδικαίωτο.

Η ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ έθετε και τότε στην προμετωπίδα της σύγχρονα ζητήματα αιχμής, όπως την ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, την πραγματική ισότητα των φύλων ή την αποτελεσματική καταπολέμηση των εισοδηματικών ανισοτήτων. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, από το 1981, έπραξαν πολλά, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν πάντοτε «ρόδινες», ούτε το «ταξίδι» δίχως σκαμπανεβάσματα, ατολμίες και πισωγυρίσματα.
Σήμερα, με την ελληνική κοινωνία να περνάει το στάδιο της οριστικής «απομάγευσης» από τη δήθεν κανονικότητα που υποσχόταν ο κ. Μητσοτάκης, αναζητούνται νέα εργαλεία αντίληψης, που η κυβέρνηση δε φαίνεται να διαθέτει, αλλά και αντιμετώπισης των δυσμενών πραγματικοτήτων, που ο «αυτόματος πιλότος» του «επιτελικού κράτους» επέτρεψε να δημιουργηθούν.
Η Κλιματική Αλλαγή που μετεξελίσσεται σε κρίση ή και κατάρρευση, στοιχειώνει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον μας. Η ισότητα των φύλων ακόμη δεν έχει επιτευχθεί, ενώ οι γυναικοκτονίες είναι ο «μάρτυρας κατηγορίας» που αποδεικνύει πως πολλά ακόμα έχουν να γίνουν. Οι εισοδηματικές ανισότητες που επί ημερών του κ. Μητσοτάκη εντάθηκαν περισσότερο κι από τη δεκαετία της κρίσης, προβάλλονται ήδη δυνατά από τους πολίτες, που μαστίζονται από την ακρίβεια και παλεύουν για την επιβίωση.
Σε αυτό το περιβάλλον, στο ΠΑΣΟΚ καλούμαστε να τιμήσουμε τα πενηντάχρονά μας, εν μέσω εσωκομματικών διαδικασιών για την ανάδειξη νέου αρχηγού. Αλλά την κοινωνία πολύ λίγο θα την αφορούν όλα αυτά, αν δεν προτιθέμαστε να δώσουμε αυθεντικά πειστικές απαντήσεις σε όλα όσα την «καίνε».
Όποιος και αν είναι ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ σε έναν μήνα περίπου από τώρα, αν δεν κάνει βήματα ανάταξης και επανασύνδεσης του κινήματος και των οργάνων του με τους πολίτες, αν δεν επικαιροποιήσει τους όρους του Κοινωνικού Συμβολαίου της 3ης του Σεπτέμβρη με τον λαό, γρήγορα, πειστικά και αποτελεσματικά, δε θα λάβει εντολή ρήξης με την υπάρχουσα δυστοπία.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, μισό αιώνα πριν, σήκωνε ψηλά την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, στην ιστορική εκείνη φωτογραφία, δεν είχε στα χέρια του απλώς ένα άψυχο χαρτί. Κρατούσε τα λαϊκά όνειρα, που λαχταρούσαν να πάρουν «σάρκα και οστά». Για αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα όλοι στο ΠΑΣΟΚ να δεσμευτούμε απέναντι στην Ιστορία μας, ότι θα κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά, προκειμένου να πραγματωθούν, οδεύοντας ολοταχώς για το… δεύτερο μισό του «αιώνα ΠΑΣΟΚ», μακριά από τη μικροπολιτική, τον τυχοδιωκτισμό και τους πολιτικούς γυρολόγους.
Είναι η ώρα της δημιουργικής απελευθέρωσης όλων των υγιών δυνάμεων, ώστε ο λαός μας να ζήσει ξανά με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.