Θηρία... ανήμερα

Από την Καλλίτσα
Γκουράβα-Δικτά,
συγγραφέα
Ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο «θηρίο» λένε.

Σίγουρα είναι. Υπάρχουν άνθρωποι, που παλεύουν με θηρία και βγαίνουν νικητές.
Είναι επίσης και αιμοβόρος ο άνθρωπος, τόσο, που ωχριούν μπροστά του και τα πιο αιμοβόρα θηρία.
Κοιτάξτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, πόσα αποτρόπαια εγκλήματα προβάλλονται.
Και στην τηλεόραση, εκεί έχουμε και ζωντανή την εικόνα και ανατριχιάζουμε, κάθε φορά που οι κάμερες τη φέρνουν μπροστά, κοντά στα μάτια μας, να μη χάσουμε καμιά λεπτομέρεια.
Σε τι εξυπηρετεί αυτός ο ωμός ρεαλισμός ποτέ μου δεν κατάλαβα! Αυτά λοιπόν τα εγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ασέλγειες, κακοποιήσεις διάφορες, τα διαπράττουν άνθρωποι. Τώρα θα μου πείτε «άνθρωπος» δε σημαίνει να έχεις όψη ανθρώπινου… σκεύους. Ο άνθρωπος ή το κτήνος, είναι μέσα μας.
Μόνο που, καλώς ή κακώς, απ’ τα εξωτερικά γνωρίσματα κρίνεται το κάθε δημιούργημα. Απ’ αυτά που φαίνονται, που τα βλέπει το φως.
Θηρίο λοιπόν ο άνθρωπος αγαπητοί μου που διψάει για αίμα. Κι όταν δεν παίρνει ένα φονικό όπλο να πληγώσει ή να σκοτώσει το κάνει αλλιώς. Με τη γλώσσα.
«Η γλώσσα, λέει μια παροιμία, κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».
Μα αυτά τα κόκαλα που τσακίζει η γλώσσα δε φαίνονται, η ζημιά που προκαλεί η γλώσσα είναι εσωτερική γι’ αυτό και δεν τιμωρείται απ’ το νόμο. Αν ρίξει κάποιος ένα χαστούκι θα του κάνουν μήνυση, αν πει χίλιες πικρές κουβέντες και κουρελιάσει μια ψυχή δεν τον πιάνει κανένας νόμος και δεν του φοράει χειροπέδες κανένας εισαγγελέας.
Κι όπως θα καταλάβατε συνάνθρωποι δε μιλάμε για την εξύβριση, αλλά για κείνη τη γλώσσα που στάζει δηλητήριο και σου το περνάει με το μαλακό και σιγά-σιγά ώσπου να φθάσει στην καρδιά.
Γιατί οι νομοθέτες από αρχαιοτάτων χρόνων δεν πρόβλεψαν αλήθεια καμιά τιμωρία γι’ αυτού του είδους την κακοποίηση!
Γιατί οι επιστήμονες δεν εφεύραν ένα φθονόμετρο, ένα μέτρο για την αχαριστία και αναλόγως να τιμωρείται ο κάτοχος αυτών των… αρετών! Γιατί να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι άνθρωποι που σκορπίζουν γύρω τους φορμάκι!
Κάποιος είπε: «Η αχαριστία πρέπει να είναι πράξη ποινικά διώξιμη». Συμφωνώ μαζί του. Κακία και αχαριστία συμπορεύονται και ολοκληρώνουν μαζί το καταστρεπτικό τους έργο.
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που βοηθήθηκαν από κάποιους άλλους και μόλις βγήκαν απ’ το αδιέξοδο, μίσησαν τον ευεργέτη τους, πείσμωσαν και κάκιωσαν και προχώρησαν.
Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι, οι εντελώς διαφορετικοί. Αυτοί που όχι μόνο δεν ξεχνούν, αλλά έχουν δέσει κόμπο στο μυαλό τους την οφειλή και η ζωή τους περιστρέφεται γύρω απ’ αυτή.
Εκλιπαρούν τους ευεργέτες τους να τους επιτρέψουν να προσφέρουν ότι μπορούν για να ανταποδώσουν την καλοσύνη. Αυτό το χρέος κάποτε βαραίνει τις πλάτες σα μολύβι ασήκωτο.
Πολλές φορές γίνεται εκμετάλλευση αυτής της εντιμότητας και της ακεραιότητας, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Είμαστε και παράξενα όντα οι άνθρωποι. Σε ποδοπατάει ο άλλος όταν βλέπει να σκύβεις και να αναγνωρίζεις.
Το παίρνει σαν αδυναμία κι ανάλογα με τον χαρακτήρα του συμπεριφέρεται. Σ’ αυτούς έπρεπε να πούμε ίσως.
«Είσαι τυχερός που βρέθηκα εγώ στο δρόμο σου, έπρεπε να σου τύχει κανένας αχάριστος. Και στους άλλους τους ευαίσθητους τους ανθρώπους του «πρέπει». «Λίγος σεβασμός απέναντι στον εαυτό σας αγαπητοί φίλοι δεν θα έβλαπτε. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφήνεται έρμαιο των διαθέσεων των άλλων. Έστω κι αν αυτοί οι άλλοτε κάποτε είναι οι ευεργέτες».
Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τσαλακώνει την αξιοπρέπεια του άλλου. Πολύ λεπτές ισορροπίες αυτές συνάνθρωποι, τόσο λεπτές, που στηρίζονται σε μια κλωστή.
Και φυσικά, όλοι ξέρουμε να τις κρατάμε αλλά δε θέλουμε. Σ’ αυτό το άρθρο πάντρεψα την κακία με την αχαριστία, αλλά τα θεωρώ τόσο αναπόσπαστα δεμένα. Σχεδόν πάντα το ένα γεννάει το άλλο.
Αναφέρθηκα όμως και στην εκμετάλλευση της καλοσύνης κάποιων, που και αυτό συμβαίνει.
Η ζωή είναι ένα ατελείωτο βιβλίο, η κάθε σελίδα του έχει την δική της… όψη.