Εκεί όπου τον Αύγουστο του 1996, οι τούρκοι δολοφόνησαν τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Ο τόπος της θυσίας τους δεν είναι όπως τότε. Την περιοχή αυτή δεν την επισκέπτονται πλέον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, για να αποτίσουν φόρο τιμής στους δύο Ήρωές μας, αλλά για να περάσουν μέσω του οδοφράγματος στη κατεχόμενη γη μας. Φθάνοντας συναντάς πρώτα το φυλάκιο που ελέγχουν οι Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λίγα μέτρα πιο κάτω είναι το φυλάκιο του ψευδοκράτους. Εκεί επιδεικνύεις την ταυτότητα ή το διαβατήριό σου και εισέρχεσαι στις κατεχόμενες περιοχές.
Δυσκολεύτηκα πολύ να εντοπίσω το σημείο της θυσίας των δύο Ηρώων μας. Όλα έχουν αλλάξει. Οι μνήμες ξεθώριασαν και μαζί μ’ αυτές ξεθώριασαν και οι συνειδήσεις μας. Πλησίασα στο φυλάκιο μας με τους αστυνομικούς να με αντικρίζουν σαν ένα παράξενο πλάσμα, περίπου σαν έναν ενοχλητικό επισκέπτη. Σε αυστηρή προστακτική μια αστυνομικός διατάσσει να απομακρυνθώ. Αρνήθηκα. Ήθελα να παρακολουθήσω τη διαδικασία εισόδου στα κατεχόμενα. Η αστυνομικός φώναξε τον υπεύθυνο για να επιβάλει την τάξη! Εξαγριώθηκα! Σεβόμενος την ευγένεια με την οποία μου μίλησε ο υπεύθυνος αστυνομικός, απομακρύνθηκα οικιοθελώς για να δώσω τόπο στην οργή. Για να μη γίνουμε πρώτη είδηση στο βραδινό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης.
Παρότι ήταν εργάσιμη μέρα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν τη σειρά τους για να περάσουν απέναντι. Ήθελα κι εγώ να πάω να δω τα μέρη τα δικά μας. Αδύνατον όμως να επιδείξω την ταυτότητά μου σε μια παράνομη αρχή! Δεν παριστάνω τον ήρωα. Δεν είμαι πιο πατριώτης από κανένα σας. Όμως κάθε φορά που με κυριεύει η επιθυμία να πάω να δω ξανά μέρη δικά μας πολυαγαπημένα, με μόνη τη σκέψη ότι πρέπει να καταγραφώ στο βιβλίο επισκεπτών του ψευδοκράτους, φθάνω στα όρια του νευρικού κλονισμού…
Περπάτησα αρκετά μέχρι να φθάσω στο παρατηρητήριο από το οποίο μπορείς να δεις από ψηλά την κατεχόμενη πόλη της Αμμοχώστου. Μια πινακίδα στην είσοδο του κτιρίου που γράφει «Άρωμα Αμμοχώστου» ξύνει παλιές πληγές και δημιουργεί περίεργα συναισθήματα! Ένας καλοσυνάτος κύριος, ο Γιώργος Κωμοδρόμος μας καλωσορίζει, μας ξεναγεί στους χώρους του παρατηρητηρίου και μας προμηθεύει με ειδικές διόπτρες που φέρνουν την Αμμόχωστο στα πόδια μας. Ρωτά αν θέλουμε να δούμε μια ταινία μικρού μήκους για την κατεχόμενη Πόλη μας. Ματώνει η ψυχή σου βλέποντες το χτες και το σήμερα της Αμμοχώστου! Εικόνες λαμπερές από το χτες και εικόνες απόλυτου σκότους από το σήμερα. Ο επίλογος της ταινίας κάπως αταίριαστος με το περιεχόμενό της. Στρογγυλεμένες οι γωνίες γα τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού. Το κουβέντιασα με τον Γιώργο, στην αρχή διαφωνήσαμε, στο τέλος όμως καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν φταίμε εμείς που πέρασε μισός αιώνας (εξήντα χρόνια για να ακριβολογούμε αφότου με εντολές της Άγκυρας στασίασαν οι Τ/κ) και το Κυπριακό δεν βρήκε τη λύση του. Γιατί απλούστατα ουδέποτε τέθηκε ενώπιον των Ελλήνων Κυπρίων μια λειτουργική λύση (για δίκαιη ούτε κουβέντα να γίνεται) και απορρίφθηκε! Όλα τα σχέδια λύσεως που ήρθαν ενώπιόν τους ήταν σχέδια χωρίς προοπτική και έθεταν τις βάσεις για τα επόμενα βήματα της Άγκυρας! Η Τουρκία ουδέποτε έκρυψε ότι μακροπρόθεσμος στόχος της είναι η ολοκληρωτική κατάληψη της Κύπρου! Μόνο εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε…
Ανέβηκα στην ταράτσα και με τις ειδικές διόπτρες ταξίδεψα στην κατεχόμενη πόλη μας. Άφαντοι οι επισκέπτες στο χώρο του παρατηρητηρίου όπου δεν πάνε πολλά χρόνια που υπήρχε ένας μεγάλος συνωστισμός!
Φεύγοντας από το χώρο στάθηκα με την απαιτούμενη ευλάβεια μπροστά στο μνημείο πεσόντων Αμμοχωστιανών κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής που βρίσκεται στην είσοδο του παρατηρητηρίου. Εκατοντάδες ονόματα κυρίως νέων ανθρώπων. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. Τους χρωστούμε ελεύθερη την Αμμόχωστο…
Υστερόγραφο: Έχω να μοιραστώ πολλά μαζί σας από την τελευταία επίσκεψή μου στο νησί μας. Δυστυχώς, ως επί το πλείστον, αρνητικά και στενάχωρα. Επιφυλάσσομαι για το επόμενο σημείωμά μου...
*Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
av.avgoustiνοs@gmail.com
