Για τα πανηγύρια…

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

ΑΠΟ το… είναι κάποιος για τα πανηγύρια μέχρι το πάει στα πανηγύρια για διασκέδαση, η απόκλιση είναι τεράστια.

Η οποία απόκλιση με ακρίβεια – έστω και παραπονιάρικη για το ανέντιμον της συμπεριφοράς της καλλιπάρειας υποθέτουμε δεσποινίδος - αποτυπώνεται σε τραγούδι με το οποίο ο αείμνηστος Νίκ. Παπάζογλου με τις καλοκαιρινές του συναυλίες συνέπαιρνε το μουσικόφιλο πλήθος, τραγουδώντας το… «άλλο θα πει Χαλκιδική και άλλο θα πει Χαλκίδα μωρό μου».
Αποσαφηνίζουμε εξ αρχής πως φρόνιμο θα είναι να αποφευχθεί οιαδήποτε σύνδεση του, ομοιάζοντος αντιφατικού, άσματος «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» του Πορτοκάλογλου με την περίφημη ατάκα του επίσης αείμνηστου Γκιωνάκη,.. «λεμονάδα από λεμόνια θέτε, τι θέτε;».
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, συνεπώς να μην επιμείνουμε στην εξήγηση της διαφοράς του να είναι κάποιος για τα πανηγύρια και του να πάει κάποιος στα πανηγύρια. Ακόμη και αν κάποιος πιστεύει ότι για παράδειγμα άσματα όπως τα καγκέλια ή το πάρε το Scania και έλα (σ.σ. με μια μικρή επιφύλαξη) στο χωριό κλπ με οιονδήποτε τρόπο και μέσο ερμηνείας καμία σχέση δεν έχουν με τη διατήρηση των εθίμων, δεν πρέπει να παραβλεφθεί η σπουδαιότητα του ανταμώματος, η πολύτιμη κοινωνική αξία της διοργάνωσης του πανηγυριού. Εξ όψεως απέχουν, αλλά στην πραγματικότητα ταυτίζεται πλήρης η ανάγκη των νεολαίων να χορεύουν, μέχρι πρωίας τα σουξέ με τον μερακλή γέροντα που μετά βίας προσπαθεί να χορέψει το νά’ταν τα νιάτα δυο φορές.
Στα χωριά λοιπόν, αυτοί που πάνε στα χωριά τους, πάνε εκ πεποιθήσεως. Να πάει κάποιος στο χωριό του μετά τις διακοπές, αποτελεί ιεροτελεστία. Αφού ψήσει καφεδάκι η γραία μάνα για την υποδοχή, αφού φτιάξει τους αγαπημένους κολοκυθοκεφτέδες και τα γεμιστά άνθη των κολοκυθιών (σ.σ. αυτό το τηγάνι όση μαυρίλα έχει τόση γεύση παράγει) ο… αστός πλέον θα βγει στο καφενείο για κολτσίνα, για δηλωτή. Να χάσει, να κεράσει.
«Θανάση» και άλλα ψυχαγωγικά δεν αναφέρονται σκοπίμως διότι δεν έχει αποσαφηνιστεί το νομικό πλαίσιο περί τυχερών παιγνίων και ίνα μη προκληθεί το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών.
Στο καφενείο λοιπόν θα τον χαιρετίσουν οι συγχωριανοί, θα τον κεράσουν με προθυμία οι συμμαθητές, οι φίλοι, θα μάθει τα καθέκαστα, για τον έναν για τον άλλο, για τους γέροντες του χωριού. Θα θυμηθεί, θα αναπολήσει και θα παίξουν τα παιδιά του στην αυλή του παππού, να τρέξουν, να φωνάξουν, να ζωντανέψει η γειτονιά.
Η επίσκεψη στο χωριό λοιπόν, ήταν μέρος της καλοκαιρινής άδειας και πάντα αποτελούσε συνέχεια της παραθέρισης στα νησιά. Το περίφημο Αιγαίο, οι Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, το Ιόνιο έμπαιναν στους προορισμούς και κάθε καλοκαίρι «έσβηνε» ένας τόπος και ο σχεδιασμός γινόταν από νωρίς.
Υπήρχαν βέβαια κάποια προβλήματα με κάποια «Εξπρές», η εξαιρετική Γ’ θέση στο κατάστρωμα, μπορεί να κούραζε αλλά σε αποζημίωνε πιάνοντας λιμάνι. Εκείνη η εικόνα φθάνοντας στην Καλντέρα για παράδειγμα σε έπειθε ότι… έπρεπε από χρόνια να είχες πάει διακοπές στη Σαντορίνη.
Σε όλα τα νησιά δηλαδή, ποιο να εξαιρέσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ακούστηκαν για πρώτη φορά οι συζητήσεις για την Ελλάδα - τουριστικό προϊόν, μετά ήρθε και ο τουρισμός τύπου «Μάλια», μετά κάτι οι χωριάτικες σαλάτες «Ξ», με τη διαφορά στις τιμές για Ελληνες και τουρίστες από το εξωτερικό.
Είχε από παλιά κρουαζιερόπλοια στη Σαντορίνη αλλά τη σύσταση, μείνετε μέσα δεν… χωράμε στα σοκάκια, που ακούσαμε φέτος δεν την είχαμε φανταστεί. Αν δεν σου άρεσε η πολυκοσμία πήγαινες στα (Κάτω) Κουφονήσια ή στα νησιά που τα πλοία της γραμμής δεν έπιαναν λιμάνι. Δεν είχαν λιμάνι δηλαδή. Σε όλα πάντως είχε ψαράκι άφθονο, φρέσκο και φθηνό, προσιτά καταλύματα και φθηνά ακτοπλοϊκά.
Σήμερα στα νησιά μας και όχι μόνο χτίζουν τα πάντα, χωρίς πρόβλεψη (για νερό και απόβλητα), φράζουν διόδους για την παραλία, οι αποκαλούμενες και μαφίες κάνουν κουμάντο ποικιλοτρόπως.
Φτιάξανε λιμάνια και προβλήτες, τα πλοία της γραμμής εκσυγχρονίστηκαν και συντόμευσαν το ταξίδι, δωμάτια υπάρχουν παντού.
Με αυτόν τον πλούτο στην Ελλάδα ο μισθωτός έχασε το δικαίωμα της ξεκούρασης σε κάποιο νησί και για οικονομικούς λόγους ο μισθωτός δεν μπορεί να κάνει διακοπές. Αν υπάρχουν χρήματα θα πάνε τα παιδιά, οι γονείς θα βολευτούνε στο χωριό.
Αυτό λοιπόν που θα έπρεπε κυρία Υφυπουργέ Μετανάστευσης και Ασύλου να εξηγήσει η κυβέρνηση, είναι αυτό το χάλι με τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά στους κεντρικούς, νησιωτικούς προορισμούς.
Δηλαδή κυρία Υφυπουργέ, τη διαπίστωση ότι είναι τσουχτερά τα εισιτήρια, θα την κάνουμε και εμείς στο καφενείο παίζοντας χαρτιά. Δηλαδή δεν μας λείπουν οι… διαπιστωτές. Ότι έχουμε κρίση ενέργειας, ότι είναι πολυσύνθετο και πολυπαραγοντικό θέμα και άλλες τέτοιες πομφόλυγες. Στο καφενείο αυτές τις αναλύσεις τις έχουμε για ψωμοτύρι και προτού ξεκινήσουν τα τσίπουρα.
Φέτος έχουμε εμπεδώσει το… μήνυμα πως έχεις χρήματα, κάνεις χειρουργείο. Εχεις, πας διακοπές. Εχεις, νοικιάζεις σπίτι στον πρωτοετή φοιτητή. Εχεις, αγοράζεις ένα κιλό φέτα, κυρ Στέφανε. Δεν έχεις, δεν έχει παραθέριση. Παρά θιν αλός.
Αυτά κυρία Υφυπουργέ τα ξέρουμε και στο χωριό. Στα οποία χωριά μας πάμε γιατί είναι ιεροτελεστία, όχι επειδή φέτος πρέπει να βρούμε μια φθηνότερη λύση για διακοπές, να… ελιχθούμε για να αντιμετωπίσουμε φέτος την ακρίβεια και του χρόνου βλέπουμε. Ελιγμούς κάνουμε…. με κάτι επισκέψεις σε σπίτια συγγενών και φίλων, ειδικά στα παράλια όπου τα Σαββατοκύριακα τα σπίτια θυμίζουν επιστράτευση, κέντρο νεοσυλλέκτων. Άλλο το ευγενικών προθέσεων… χίλιοι καλοί χωράνε στο ξένο εξοχικό και άλλο δεν φθάνουν τα χρήματα για τα ακτοπλοϊκά. Τα μπάνια του λαού ήταν… θεσμός και κατάντησαν… επαιτεία ολιγόωρης φιλοξενίας σε εξοχικό τρίτου.
Άρα κυρία Υφυπουργέ αφού δεν έχουν λύση, όσοι δεν έχουν οικονομική δυνατότητα θα πάνε… μόνο στο χωριό και δε χρειαζόταν υπουργός να το «παραθέσει» ως λύση. Της Παναγίας θα πάνε οι άνθρωποι στα χωριά από πεποίθηση, γιατί έτσι επιβάλλουν τα έθιμα, όχι ως εναλλακτική αντιμετώπισης της ακρίβειας κυρία Υφυπουργέ …
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ