Ή μπορεί δυστυχώς η εποχή όπου ο Δημήτριος Βικέλας και ο Πίερ ντε Κουμπερντέν, οι αρχικοί εμπνευσταί αναβιώσεως της Ολυμπιακής Ιδέας να επέρασε οριστικώς και ανεπιστρεπτί (Η εισηγητική ομιλία περί αναβιώσεως ανεγνώσθεί εις τον Φιλολογικόν Σύλλογον του Παρνασσού, γεγονός το οποίον με συνδέει έτι περαιτέρω μετά της ανάγκης του να τοποθετηθώ δημοσίως), όμως τα εν Παρισίοις γεγονότα, καταδεικνύουν σαφώς δια τον υποφαινόμενον μα και για πλήθος άλλων Ελλήνων μα και εκτός Ελλάδος πως το Ολυμπιακών Ιδεώδες, διαβιεί εν βαθυτάτη κρίσιν και παρερμηνείαν.
Κρίσιν διότι ως δείχνουν τα πράγματα, υφίσταται μίαν πρωτοφανή κατάφορον επίθεσην διαμέσου του υπερμοντερνισμού (ασθένειαν τείνουσα ανίατος εις τους καιρούς μας), όπως και τόσες άλλες πτυχές του Ελληνικού Πολιτισμού (ας μην λησμονεί ποτέ ουδείς την «καθιερωμένη» ασέλγεια των «υπερμοντέρνως σκεπτόμενων» σκηνοθετών, ηθοποιών και συντελεστών επί του αρχαίου μας δραματολογίου κάτ’ έτος επί δεκαετίες εις δυστυχώς αγαστήν συνεργασίαν μετά όσων δίδουν βήμα έκφρασης εις τοιαύτες της «τέχνης» προσπάθειες ερμηνείας των κλασικών μας έργων, θαρρείς πως ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Μένανδρος ή ο Ευριπίδης χρειάζονται επικαιροποιήσεις).
Αξίαι αι οποίαι άνδρωσαν την ανθρωπότητα επί χιλιετίες, τίθενται πλέον ανοικτά εν αμφιβόλω και μετατρέπονται δυστυχώς ετούτοι οι αγώνες εις προπαγανδιστικήν πλατφόρμα διαφόρων νεοταξικών αντιλήψεων με σκοπούς εξαιρετικώς διάφορους απο του αρχικού πνεύματος του Ολυμπισμού.
Ο υπερδικαιωματισμός, δικαιωματισμός εκτός ορίων, αρχίζει πλέον και καθίσταται καθεστώς και αι αξίαι του παλαιού κόσμου τίθενται με την σειράν των υπό ανηλεή διωγμόν. Ο αθλητισμός χρησιμοποιείται ως αφορμή και το γεγονός της διεξαγωγής των αγώνων συμβαίνει σχεδόν μόνον προς την επίτευξην εξωαθλητικών σκοπιμοτήτων ή τέλος πάντων ώστε να μην είμεθα εντελώς αφοριστικοί εις μεγάλο μέρος.
Την σήμερον οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σταματούν πολέμους. Τουναντίον ξεκινούν πολέμους κοινωνικοπολιτικούς, προωθώντας τις θελήσεις συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού χάριν ενός αναίτιου υπερδικαιωματισμού, τοιουτοτρόπως δε, χάνεται αίφνης και το αρχικόν νόημα του Ιδεώδους αυτού, το οποίον είχε ως γνώμονα την συμφιλίωσιν και την ευγενή άμιλλα αναμεταξύ των αθλητών και των πόλεων - κρατών όπου συμμετείχαν εις τους αγώνες κατά την αρχαιόττηα.
Ως θεωρώ το αρχαίον μας δραματολόγιον, μέρος ελάχιστον του οποίου διεσώθει εκ της τρικυμίας του πανδαμάτωρως χρόνου ως εμάς, δεν διατηρεί ουδεμίαν ανάγκη «εκμοντερνισμού» εξ ουδενός, με τον ίδιον ακριβώς τρόπον και οι αγώνες προς τιμήν του Ολυμπιακού ιδεώδους ουδεμίαν χρείαν έχουν αλλαγών τόσο καίριων ώστε να διαστρεβλώνεται σφόδρα και ασεβώς το αρχικόν των νόημα ενδεχομένως και κατά το βιβλικόν «ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».
Εμείς, ως Έλληνες, ως απόγονοι των συνΕλλήνων του παρελθόντος κόσμου, διατηρούμε ακόμη και ως Ευρωπαίοι το ηθικόν «έννομον συμφέρον» του να προασπίσουμε ταις αξίες του ιδεώδους τούτου. Διότι ναι μεν ευαρέστως παραχωρούμε συμβολικώς κάθε φορά και όποτε μας ζητείται την Ολυμπιακή φλόγα, μα και όσοι την λαμβάνουν οφείλουν να σέβονται, να τιμούν και να μην παραποιούν χάριν εξωαθλητικών σκοπιμοτήτων την συμβολικήν παραχώρησην ταύτην.
Η Ολυμπιακή φλόγα παραχωρείται προκειμένου να φωτίσει τα άλλα έθνη και ουχί προκειμένου να εξυπηρετήσει σκοπούς εκτός της αρχικής καθιερώσεως τούτων των αγώνων.
Μάλιστα έχει ήδη εκκινήσει μία διαδικασία εντόνου αμφισβητήσεως του νοήματος της διεξαγωγής των επόμενων Ολυμπιάδων και απο το εξωτερικό όπου επίκρανε πολλούς οτι συνέβει προ ολίγων ημερών και τούτη η αμφισβήτησις μέλλει σημάνει πολλά δια το μέλλον των ίδιων των αγώνων εις το εγγύς και απώτερο μέλλον. Να εκφράσουμε την αντίθεσιν μας με κάθε νόμιμον και δημοκρατικόν τρόπον. Να εκθέσουμε τις διαφωνίες μας. Να μην επιτρέψουμε αδιαφορώντας την νοηματικήν αλλοίωσιν και την μετατροπή εις εμποροπανήγυριν υπεριδικαιωματισμού καθώς και έτερων μορφών προπαγάνδας, μίαν εκ των ελαχίστων παγκόσμιων εναπομεινάντων ιερών ιδεών, του Ολυμπιακού ιδεώδους.
Το οφείλομεν εις εμάς, εις τους προγόνους μα και εις τους θεμελιωτάς της αναβιώσεως, Δημήτριον Βικέλαν πρώτου προέδρου της Δ.Ο.Ε. (του οποίου το όνομα «ελησμονήθει» θαρρώ, εις το να αναφερθεί προς ολίγων ημερών διαγράφοντας το ήμισυ της πραγματικής ιστορίας), καθώς και του Πιέρ ντε Κουμπερντέν. Ανθρώπων με όραμα και το κυριότερο με αίσθηση σεβασμού προς τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες τους αρχαίου κόσμου. Το οφείλομεν τέλος, εις την ανθρωπότητα.
Κτίζουμε το μέλλον μα μηδέποτε λησμόνει, το παρελθόν. Και μάλιστα το ένδοξο ΕΛΛΗΝΙΚΟ παρελθόν.
* Ο Π. Χατζηγεωργιάδης είναι μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»
Και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
