Γιάννης Φλώρος

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Στις 14 Ιουλίου έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Γιάννη Φλώρου στη γενέτειρά του και δική μου, Ανατολή Αγιάς, με πρωτοβουλία του ιερέα του χωριού π. Ρίζου Κομήτσα.
Οφείλω να συγχαρώ γι’ αυτήν του την πρωτοβουλία τον π. Ρίζο.

Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ δυστυχώς, παρ’ ότι το ήθελα πάρα πολύ. Το διάβασα πριν λίγες ημέρες σε ένα άρθρο του Στέλιου Τσιανίκα, προέδρου της κοινότητας του χωριού στην αγαπημένη εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Η οικογένεια Φλώρου ήταν στενά συνδεδεμένη με την οικογένεια του Νικολάου Γκουράβα – παππού μου. Όπως έχω ξαναγράψει, ο πατέρας του Νίκος Φλώρος πούλησε ένα αγρόκτημα στον παππού μου σε μια περιοχή Τσιγγενέ, πιο πάνω απ’ το χωριό Δήμητρα, όταν ήθελε να σπουδάσει τον γιο του, τον αείμνηστο Γιάννη Φλώρο.
Τον γνωρίσαμε όλοι ως σπουδαίο γιατρό και πολιτικό... Εγώ, όπως έχω ξαναγράψει και συγγνώμη που επαναλαμβάνω, έχασα και τους δύο γονείς μου εκείνη την αποφράδα εποχή του Εμφυλίου πολέμου. Λόγω έλλειψης των γονιών μου, το πολυτιμότερο... αγαθό στη ζωή, είχα κάποια προβλήματα με την καρδιά μου.
Η θεία μου η Μαρίνα που με αγαπούσε πάρα πολύ και με υιοθέτησε αργότερα φοβόταν πολύ μην πάθω τίποτα, όταν δεν αισθανόμουνα καλά και καλούσε τον Γιάννη τον γιατρό για να με κοιτάξει.
Ο Γιάννης, που ήταν καλός και πονόψυχος, έτρεχε αμέσως στο σπίτι μας να με εξετάσει.
Κάποιο βράδυ ένας διαρρήκτης μπήκε στην αυλή μας. Ο θείος μου, ο άντρας της θείας μου της Μαρίνας, ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ. Εκείνο το βράδυ ήταν νυκτερινός, ο Δημοσθένης, ο θείος. Αργά το βράδυ όταν βγήκε η θεία μου να κλειδώσει την εξώπορτα, βρέθηκε μπροστά σ’ εκείνον τον διαρρήκτη. Πάγωσε απ’ τον φόβο της και φώναξε «βοήθεια».
Ο διαρρήκτης το έβαλε στα πόδια, οι γείτονες άνοιξαν τα παράθυρα και εγώ όταν βγήκα έξω και είδα τη θεία μου σ’ αυτήν την κατάσταση, ταράχτηκα, έβαλα τα κλάματα και την πήρα απ’ το χέρι και μπήκαμε στο σπίτι.
Όταν συνήλθε εκείνη, εγώ έπεσα στο κρεβάτι. Πήρε αμέσως τηλέφωνο τον Γιάννη. «Έλα Γιάννη, το κορίτσι μας δεν είναι καλά».
Ο Γιάννης, ο υπέροχος καρδιολόγος, έτρεξε αμέσως στο σπίτι μας.
Αφού με εξέτασε προσεκτικά, χαμογέλασε και γύρισε προς τη θεία μου. Με προφορά του χωριού μας, της είπε: «Μη φοβάσαι γιεμ Μαρίνα, το κορίτσι είναι καλά».
Και στη συνέχεια αναφέρθηκε σε μια παροιμία. «Ήταν λισβή η φακή, την έφαγε και το μουμούδ...».
Του είχε πει προηγουμένως η Μαρίνα το συμβάν με τον διαρρήκτη.
Κάποια φορά, πολύ αργότερα, συναντηθήκαμε σε μια δεξίωση, στη Λέσχη Αξιωματικών – Αξιωματικός του Πυροβολικού ήταν ο άντρας μου, απόστρατος σήμερα. Ένας κοινός μας φίλος πήγε να με συστήσει στον Γιάννη. Εκείνος χαμογελώντας είπε: «Δε χρειάζεται Δημήτρη, τη γνωρίζω από κοριτσάκι...».
Κάναμε μια θερμή χειραψία και με ρώτησε: «Καλλίτσα γιεμ, τι κάνεις; Μια χαρά σε βλέπω... Τι κάνουν οι θείες σου, η Μαρίνα, η Αριάδνη, η Ζηνοβία;».
Αναφέρθηκε γενικά στην οικογένειά μου, συστήθηκε και με τον άντρα μου. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, ανατρέχοντας στα παλιά και μετά πιάσαμε τα επίκαιρα.
Είναι κάποιες θύμισες αγαπητοί αναγνώστες που δεν ξεχνιούνται. Να είναι αναπαυμένος στους ουρανούς που βρίσκεται τώρα ο αγαπημένος μας Γιάννης και να τον θυμόμαστε όσο θα ζούμε. Όχι μόνο σαν σπουδαίο επιστήμονα και πολιτικό, αλλά και σαν υπέροχο άνθρωπο.
Φαντάζομαι να κάνουν... παρέα και στον... άλλο κόσμο, με τον θείο μου, τον Στάθη τον Γκουράβα, διευθυντή κάποτε του Γ.Ν.Λ., που ήταν φίλοι και εδώ κάτω στη γη...