Οι Λαρισαίοι, όπως πάντα, καμώνονται τους …ανθεκτικούς. Μαθημένοι, λένε με έναν ευδιάκριτο κομπασμό, εμείς από «ζέστα». Την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι. Έτσι είναι αν έτσι νομίζουν.
Σάββατο μεσημέρι και λες να αποδράσεις για ένα μπάνιο στα παράλια. Ωραίες θάλασσες που έχουν καθαρίσει εντελώς μετά τη μαυρίλα που κατέβασε ο Πηνειός τον Σεπτέμβρη, τις μέρες του μεγάλου κακού. Πέλαγος βλέπεις… Ρεύματα… Δίχως τέλος η δυνατότητα της φύσης να αναγεννιέται…
Άδεια η Σωκράτους, γρήγορη η έξοδος από την πόλη. Η εικόνα στην Εθνική Οδό εμφανίζει το γνωστό ακατανόητο έως κωμικό θέαμα: στο ύψος της Γυρτώνης επτά στα δέκα αυτοκίνητα στρίβουν στον παράπλευρο προς Μακρυχώρι, Τέμπη, παράλια. Ο παράπλευρος, ένας δρόμος στενός και επικίνδυνος, εμφανίζει …μποτιλιάρισμα, ενώ η Εθνική Οδός δείχνει μοναχική. Αραιά και πού περνάει κάποιο αυτοκίνητο. Είναι αστείο. Ποιο Κράτος φτιάχνει δρόμους για να μένουν …αχρησιμοποίητοι; Αλλά από την άλλη, είναι και αναμενόμενο. Γιατί κάποιος να πληρώσει 2,70 για να πάει παράλια μέσω …Πυργετού, αφού ως γνωστόν έξοδος προς τα λαρισαϊκά παράλια δεν υπάρχει. Που θα πει ότι στα 2024 και ενώ η χώρα επαίρεται πως απέκτησε υπερσύγχρονο οδικό δίκτυο, Λαρσινοί, Τρικαλινοί και Καρδιτσιώτες που πάνε για θάλασσα ταξιδεύουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι με συνθήκες πολύ χειρότερες από ό,τι στην Εθνική Οδό τη δεκαετία του ’60 και του ’70, που είχε κατασκευάσει ο παππούς Καραμανλής. Σε ένα Κράτος που στοιχειωδώς θα λειτουργούσε, θα συνέβαιναν τα εξής απλά: πρώτον θα είχε γίνει αμέσως η έξοδος για τα παράλια. Δεύτερον θα συμφωνούταν μια καλή μείωση της τιμής διοδίων και θα έκλεινε ο παράπλευρος. Όλοι ικανοποιημένοι και όλοι πιο ασφαλείς στη μετακίνηση. Αλλά σε ανάπηρα τριτοκοσμικά Κράτη όπως τούτο δω, όλα είναι στο …«πάμε κι όπου βγει». Και μετά αναρωτιέται ο κάθε Μητσοτάκης πού πάει το εκατομμύριο των ψηφοφόρων που τους εγκαταλείπει κάθε φορά, απογοητευμένο που τίποτε δεν αλλάζει. Πού πάει; Μα… για μπάνιο. Από τον παράπλευρο μάλιστα.
Συνεχίζω και φτάνω Τέμπη. Πανέμορφη πάντα αυτή η κοιλάδα των …στεναγμών, αυτός ο δρόμος που με τόσες τραγωδίες έχει συνδεθεί. Πανέμορφη… όσο μπορώ να δω δηλαδή. Διότι τα ακούρευτα χόρτα έχουν βγει στο οδόστρωμα. Μάλλον θα …χάλασε το κουρευτικό της Εταιρείας που το συντηρεί και το πήγαν στο μάστορα… Το ίδιο ακούρευτο και μεγάλο μέρος του παραλιακού άξονα. Περιφέρεια, Δήμος Αγιάς, κάποιος θα πρέπει να το δει, έστω και τώρα, στα μισά του καλοκαιριού.
Στη σημερινή εποχή, όταν πας για ένα γρήγορο μπάνιο, δεν έχεις μαζί σου εξοπλισμό. Θα πας σε ένα από τα μαγαζιά που επικράτησε να ονομάζονται «μπιτσόμπαρα». Καλομαθημένοι οι Λαρισαίοι, με οκτώ γιούρος, απολάμβαναν ξαπλώστρα και φρέντο καπουτσίνο με νερό. Αυτό …«last year». Από φέτος η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Η άγρια υπερεκμετάλλευση των παραλιών στα κυκλαδίτικα νησιά και τα εμπόδια που έβαζαν στην πρόσβαση στις παραλίες ανάγκασαν την Κυβέρνηση να λάβει μέτρα περιορισμού. Τελικά την πλήρωσαν - ως συνήθως τα …αφρόψαρα, όχι οι «καρχαρίες». Στις απέραντες λαρισαϊκές παραλίες καμιά πρόσβαση δεν αποκλειόταν, αλλά το μέτρο ίσχυσε για όλους. «Πέρυσι», μου λέει ο Τάσος, ιδιοκτήτης μπιτς μπαρ στα παράλια, «έβγαζα τριακόσιες ξαπλώστρες. Φέτος μου επιτρέψανε μόνο ογδόντα». Τα μαθηματικά είναι …αμείλικτα. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Η λύση που βρήκε είναι να θέσει όριο ελάχιστης κατανάλωσης τα …30 ευρώ. Προφανώς αντιλαμβάνεται ότι το κόστος είναι δυσβάστακτο, αλλά δεν προσβλέπει πια στις οικογένειες. «Αυτοί που το σηκώνουν, θα έρθουν. Οι ογδόντα ξαπλώστρες θα γεμίσουν όπως και να χει. Δεν έχω άλλη επιλογή…». Σε άλλα μπαράκια πάλι χρεώνουν απλώς την κάθε ξαπλώστρα χώρια τον καφέ. Ο καθένας έχει κάνει τους υπολογισμούς του.
Τι κύκλους κάνει η ζωή! Πάμε ολοταχώς να ξαναζήσουμε την εποχή των …τάπερ με τα κεφτεδάκια στην παραλία. Τότε που υπομονετικές μαμάδες μας κυνηγούσαν να μας «μπουκώσουν» κεφτέδες, ενώ εμείς τσαλαβουτούσαμε στα νερά… Τότε που οι οικογένειες κάθονταν σε ταβέρνες για μια μπίρα οι άνδρες, μια λεμονάδα οι γυναίκες που την μοιράζονταν με τα παιδιά. Γιατί να καθίσεις να φας, με κανονικές μερίδες δεν σ’ έπαιρνε.
Λατρεύω τις θάλασσες της Λάρισας… Αυτά τα νερά, λες και είναι δώρο των Θεών που στέκουν αγέρωχοι απέναντι στον Όλυμπο. Γαλάζια νερά, κρυστάλλινα. Στα οποία καθρεφτίζεται ο Κίσσαβος με τις καστανιές του χαρίζοντάς τους πράσινες αποχρώσεις. Τα λαρισαϊκά παράλια… Τόσο άγνωστα, τόσο παρθένα, τόσο ειδυλλιακά. Ατέλειωτα χιλιόμετρα παραλίας κι όμως τα εκατομμύρια των τουριστών στοιβάζονται στις μικρές, κακοτράχαλες, βρώμικες, πολύβουες αλλά και πολυδιαφημισμένες παραλίες που συχνά συναντάς στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Θυμάμαι, νεαροί ακόμη δημοσιογράφοι, να γράφουμε στις εφημερίδες μας για την ανάγκη να γίνουν έργα στην παραλιακή ζώνη του Ν. Λάρισας. Να «αναπτυχθεί» η περιοχή. Να έρθουν μιλιούνια τουρίστες. Να ανοίξουν επιχειρήσεις και δουλειές. Την τύφλα μας τη μαύρη! Σήμερα που τα παράλια μας είναι ολιγόκοσμα, ήσυχα, σχεδόν … οικολογικά, τα απολαμβάνουμε αποκλειστικά Λαρισαίοι και «Τρικαλοκάρδιτσο» και δοξάζουμε τους Θεούς που η λεγόμενη «ανάπτυξη» δεν τα άγγιξε. Κανένα νόημα δεν θα είχε να γεννηθεί ένας δεύτερος Πλαταμώνας με υπερτουρισμό και όλες τις αρνητικές επιπτώσεις της μαζικότητας.
Παραγγείλαμε γάβρο - οι κουτσομούρες είναι πια ακριβές για τον …προϋπολογισμό μας, οι δε τσιπούρες πέρασαν στη σφαίρα της …ανάμνησης. Τι ζήσαμε (και τι φάγαμε!) ρε φίλε με ΠΑΣΟΚ. Θέλαμε και φρέσκα θράψαλα, αλλά με 14 ευρώ προτιμήσαμε κάτι κατεψυγμένα που δεν τρώγονταν. Στα παράλια - όπως παντού στην Ελλάδα- τρως καλά άμα πληρώσεις καλά. Αλλιώς εύχεσαι ο γάβρος να είναι τουλάχιστον κάπως καλά τηγανισμένος, η ντομάτα κάπως νόστιμη και η μπίρα αρκετά παγωμένη. Υγεία και καλή καρδιά όπως λέγαμε στα χρόνια της δικής μας αθωότητας.
Επιστρέψαμε βράδυ. Η πόλη έμοιαζε -και ήταν- άδεια. Πάλι καλά που το «Γιούρο» έδωσε κάποιο ενδιαφέρον στα βράδια μας- ρε συ Κλαίρη δεν παραγγέλνεις καμιά πίτσα; Ξαφνικά ακούω από διάφορα μπαλκόνια φωνές και πανηγυρισμούς; Ποιος έβαλε γκολ; Η Αλβανία; Κι εμείς γιατί πανηγυρίζουμε; Αααα ναι σωστά … Περιμένουν και οι συμπολίτες μας Αλβανοί να ζήσουν κι αυτοί το όνειρό τους, το δικό τους 2004 … Μαζί τους …
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
