Η ένδοξη Ανάληψη του Χριστού στους ουρανούς

Από τον Αχ. Πιτσίλκα, Δ.Θ.
Η Ανάληψη του Χριστού στους ουρανούς αποτελεί ένα από τα πιο βασικά μυστήρια της Εκκλησίας. «Ομολογουμένως, λέγει για τούτο ο Απόστολος των Εθνών, μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον. Θεός εφανερώθη εν σαρκί,...ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16). Κατά την ανάληψή Του δηλ. στους ουρανούς έγιναν ιδιαίτερα τα εξής:

α) Η ευλογία του Κυρίου στους Μαθητές
Κατά την ανάληψη δηλ. του Κυρίου, που έγινε την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την Ανάσταση στο όρος των Ελαιών, μία νεφέλη φωτεινή κατέβηκε από τον ουρανό και «υπέλαβεν Αυτόν» (Πραξ. 1,9), ενώ 500 περίπου Μαθητές παρακολουθούσαν τη θριαμβευτική αυτή Ανάβασή Του. «Ανεφέρετο, γράφει γι’ αυτήν ο Κων/νος Καλλίνικος, βραδέως και μεγαλοπρεπώς, ως πλοίον ανελκύσαν την άγκυραν και μικρόν κατά μικρόν χανόμενον εις τον ορίζοντα» (Τα θεμέλια της πίστεως, 188). Καθώς όμως ο Κύριος ανερχόταν στους ουρανούς, ευλογούσε τους μαθητές εκείνους, που τον παρακολουθούσαν με τα βλέμματα τους, ενώ εκείνοι βεβαιώνονταν για την αγάπη Του και για όσα τους έλεγε, ότι θα ξαναρχόταν μία ημέρα. Βεβαιώνοντας δηλ. διά της ευλογίας, στο να πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτός ήταν ο Υιός του Θεού και Λυτρωτής του κόσμου.
Αυτή ακριβώς η βεβαιότητα πρέπει να ριζώνει και στις δικές μας καρδιές κατά την εορτή της Αναλήψεως, ώστε μαζί με τους υμνογράφους και Πατέρες της Εκκλησίας να κραυγάζουμε:
«Μη χωρισθής ημών, ο Ποιμήν ο καλός,
αλλά πέμψον ημίν το Πνεύμα Σου το πανάγιον,
το οδηγούν και στηρίζον τας ψυχάς ημών».
β) Η εκ δεξιών του Πατρός καθέδρα
Ύστερα από την Ανάληψή Του στους ουρανούς, ο Κύριος «εκάθισεν εκ δεξιών του Πατρός» (Μάρκ. 16,19), έχοντας πλέον ενωμένη με τη θεότητα και την ανθρώπινη φύση, που προσέλαβε και εθέωσε. «Ανεφέρετο εις τον ουρανόν, λέγει ο Κ. Καλλίνικος, ίνα μόνος και μονώτατος εν γεννητοίς εκ δεξιών του Πατρός καθήση, ομότιμος και συμπάρεδρός Του» (Τα θεμέλια της πίστεως 88). Κατά τον τρόπο αυτό όμως, κατά το θεοκίνητο Απόστολο, «και ημάς (τούς όντας πριν νεκρούς τοις παραπτώμασι) συνεζωοποίησε και συνήγειρε και συνεκάθισε εν τοις επουρανίοις» (Εφ. 2, 5-6). «ίνα ενδείξηται εν τοις αιώσι τοις επερχομένοις το υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος Αυτού» (Εφ.2,7).
Για να γίνει, όμως, η πιο πάνω αναφερόμενη ανάβαση των πιστών, πρέπει και το «φύραμα» (δηλαδή οι πιστοί) να ζυμώνεται με τη ζύμη (δηλαδή με τον Χριστό), εφόσον, κατά τον Απόστολο Παύλο, «μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (Α’ Κορ. 5,6). Η ζύμωση δε αυτή γίνεται «διά πολλών» και μάλιστα με τη συμμετοχή των πιστών στα αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας (της Μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας), διά των οποίων ανέρχεται εκεί όπου «πρόδρομος υπέρ ημών» (Εβρ. 6,20) ανέβηκε ο Χριστός, σύροντας πίσω του και την ανθρωπότητα «εις την οικειότητα της τριαδικής ζωής» (ΘΗΕ 2,504).
Ύστερα από τα πιο πάνω, δεν απομένει άλλο παρά και εμείς, μαζί με τους υμνογράφους της Εκκλησίας, να δοξολογήσουμε τον Κύριο και να Τον παρακαλέσουμε να μας ανυψώσει και μας από τα γήινα και να μας πάρει μια ημέρα κοντά Του, λέγοντας:
«Ο τους Μαθητάς και την τεκούσαν σε Θεοτόκον
χαράς απλήστου πλήσας εν τη ση Αναλήψει,
και ημάς αξίωσον των εκλεκτών Σου της χαράς,
ευχαίς αυτών, διά το μέσα σου έλεος».
γ) Η αιώνια μεσιτεία
Όταν, όμως, ο Κύριος ανέβηκε κατά την Ανάληψή Του στους ουρανούς, δεν εγκατέλειψε αβοήθητους τους Μαθητές Του, καθώς και όλους τους πιστούς διά των αιώνων, αλλά «εντυγχάνει» (=μεσιτεύει) υπέρ υμών» (Ρωμ. 8,...). Βρίσκεται, δηλαδή, «εν δεξιά του Θεού» Πατέρα όχι μονάχα ως αιώνιος Βασιλιάς, αλλά και ως αιώνιος Αρχιερέας ταυτόχρονα,
«εις το εντυγχάνειν υπέρ ημών» (βλ. Εβρ. 7,25).
Εκείνος, άλλωστε, υποσχέθηκε στους Μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους «πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20), ενώ ύστερα από 10 ημέρες ακριβώς έστειλε σ’ αυτούς «την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος». Την αιώνια αυτή μεσιτεία του Χριστού παριστάνουν, άλλωστε, και οι εικόνες της Αγίας Τριάδος, στις οποίες ο Κύριος παρουσιάζεται στα δεξιά του Θεού –Πατέρα πάντοτε όρθιος, δηλαδή έτοιμος να βοηθήσει με κάθε τρόπο εκείνους που επικαλούνται το όνομά Του. Αυτή δε η αιώνια μεσιτεία του Χριστού και η ανερμήνευτη αγάπη Του, που, κατά τη Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου, «ουκ απέστη πάντα ποιών έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγεν», συγκίνησε ιδιαίτερα τον Απόστολο Παύλο, που έγραψε θεοκίνητα ότι «Έχοντες αρχιερέα μέγαν, διεληλυθότα τους ουρανούς,...προσερχώμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμεν έλαιον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. 4, 14-16).
Ύστερα από τα πιο πάνω, δεν απομένει άλλο, παρά το να ατενίζουμε εμείς μαζί με τους 500 Μαθητές με λατρεία τον Κύριο, που με την ανάληψή Του «τον ουρανόν βατόν τοις ανθρώποις κατέστηκεν».
Και τούτο, γιατί Αυτός είναι ο Αρχηγός και η αόρατος κεφαλή της Εκκλησίας. Όπως, δηλαδή, ένας κολυμβητής, λέγει ο μακαριστός π. Κων/νος Καλλίνικος έχει το σώμα του βυθισμένο κάτω από τα κύματα της θάλασσας και την κεφαλή του έξω από το νερό και τα κύματα, έτσι κι εδώ. «Το σώμα της Εκκλησίας κυματοπαλαίει, πεφυλακισμένον υπό την ρευστήν των κυμάτων φύσιν, αλλ’ ο Χριστός, η κεφαλή του, είναι άνω, έξω των γήινων κυμάτων εις άλλην ατμόσφαιραν αναπνέων, και τούτο προς το καλόν ημών» (Τα θεμέλια της πίστεως, σ. 189-190).
Σ’ αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιραν ας παρακαλούμε τον Χριστό να οδηγεί και εμάς λέγοντας: «Μη χωρισθής ημών, ο Ποιμήν ο καλός, αλλά πέμψον ημίν το Πνεύμα Σου το πανάγιο, το οδηγούν και στηρίζον τας ψυχάς ημών».