Ολίγα περί ογκολογίας και τοπικισμών

Από τον Κώστα Μπαργιώτα

Χρόνια τώρα, πάνω από δεκαπέντε, επισημαίνουμε όσοι γνωρίζουμε την υγεία στην περιοχή, πως η αντιμετώπιση των ογκολογικών περιστατικών στη Θεσσαλία είναι τουλάχιστον ανεπαρκής.

Από την εποχή του ενός, μονίμως χαλασμένου, ακτινοθεραπευτικού είμαστε, βέβαια, καλύτερα χάρη στη δωρεά του Νιάρχου και στην εγκατάσταση του PET στο ΠΓΝΛ, τις δύο ακτινοθεραπευτικές μονάδες του ιδιωτικού τομέα και τις νέες ανθρώπινες μονάδες χημειοθεραπείας, επίσης στον ιδιωτικό τομέα.
Ο δημόσιος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Το ΠΓΝΛ παραμένει στάσιμο εδώ και πολλά χρόνια και το παλιό έχει εγκαταλειφθεί πρακτικά, πολύ μικρότερα και τα δύο από τα αντίστοιχα νοσοκομεία της Πάτρας, του Ηρακλείου και των Ιωαννίνων.
Η ενίσχυση του ογκολογικού τομέα, με τη δημιουργία ογκολογικού κέντρου του ΕΣΥ, ερευνητικού κέντρου της Ιατρικής ή έστω με την άμεση ενίσχυση των υφισταμένων δομών με πόρους και δυνατότητες παραμένει αίτημα επίκαιρο, καθώς η ανάγκη μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Οποιαδήποτε εξέλιξη στη Λαμία δεν άφορα και δεν επηρεάζει τις ανάγκες της Θεσσαλίας. Η απόφαση για ογκολογικό στη Λαμία είναι βαρύτατα προβληματική κατά τη γνώμη μου ως προς τη βιωσιμότητά της. Τόσο σύνθετοι σε ανάγκες σε προσωπικό και μέσα οργανισμοί σε νομαρχιακά νοσοκομεία είναι πολύ δύσκολο να αποδώσουν. Το πιθανότερο είναι πως η επένδυση στη Λαμία θα έχει την κατάληξη του μεγάλου ιδιωτικού κέντρου που δημιουργήθηκε πριν από μερικά χρόνια στην ίδια πόλη.
Όμως, τα τετελεσμένα στη Λαμία δεν αφορούν τις εξελίξεις στη Λάρισα και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας απλά και μονό επειδή δεν αφορούν τους ασθενείς της περιοχής, οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να ζητούν διέξοδο εντός ορίων, ακόμη κι αν όλα λειτουργήσουν άψογα στη Λαμία. Όλοι οφείλουν να διεκδικήσουν επιτέλους επενδύσεις στη δημόσια υγεία και ειδικότερα στην ογκολογία στη Θεσσαλία. Μένουμε πίσω, όχι γιατί προοδεύουν οι άλλοι, αλλά επειδή δε διεκδικούμε τα αυτονόητα. Η ευθύνη των αυτοδιοικητικών και των πανεπιστημιακών είναι μεγάλες. Σωστά ξεσηκώθηκαν οι πάντες επιτέλους, έστω και αργά, πάρα τη διαφορά φάσης, μιας και οι αποφάσεις για την κατανομή των κονδυλίων είχαν κριθεί εδώ και χρόνια, ενώ πολλοί από αυτούς που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, είχαν τότε θεσμικό ρόλο στο ΠΓΝΛ και στην Ιατρική, αλλά επέλεξαν να σιωπήσουν. Όμως, ακόμη και τώρα, το να τονιστεί ότι το ΕΣΥ στη Θεσσαλία βρίσκεται εγκαταλελειμμένο, με μηδενικές επενδύσεις εδώ και χρόνια, με τις λιγότερες δημόσιες κλίνες από όλες τις περιφέρειες της χώρας και μάλλον μοιραία τις περισσότερες ιδιωτικές, μόνο κέρδος μπορεί να προσφέρει. Καλώς ανεβαίνουν οι τόνοι, λοιπόν, και πολύ καλά κάνει η αντιπολίτευση που φωνάζει. Αν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι στο πανεπιστήμιο είχαν αναδείξει το θέμα εγκαίρως, όταν γινόταν η μοιρασιά δηλαδή, θα ήταν ακόμα καλύτερα.
ΥΓ. 1: Ένα πολύ σημαντικό θέμα καθόλου άσχετο με τις εξελίξεις έχει να κάνει με τη διοικητική δομή της Υγείας. Η ΔΥΠΕ που εδρεύει στη Λάρισα, έκτος από τη Θεσσαλία διοικεί ένα μεγάλο μέρος της Στερεάς. Από την Κάρυστο και την Κύμη μέχρι την Άμφισσα και τη Λιβαδειά Κέντρα Υγείας και Νοσοκομεία διοικούνται από τη Λάρισα. Πέρα από τις αποστάσεις, στο ελληνικό πελατειακό σύστημα σημαίνει ότι ανακατεύονται υπερβολικά πολλοί τοπάρχες και κομματικοί μηχανισμοί. Εδώ και δεκαπέντε σχεδόν χρόνια (επί Λοβέρδου) έχει ψηφιστεί το αυτονόητο, η ταύτιση δηλαδή των υγειονομικών περιφερειών με τις αιρετές, αλλά κάθε χρόνο αναβάλλεται μέσω τροπολογιών. Πρέπει να γίνει. Όχι μονό πρέπει να ταυτιστούν γεωγραφικά Περιφέρειες και ΔΥΠΕ, επιβάλλεται οι ΔΥΠΕ να υπαχθούν στον αιρετό περιφερειάρχη. Η υγεία, τα νοσοκομεία πρέπει να αποκεντρωθούν. Αν η ΔΥΠΕ Λάρισας ήταν ΔΥΠΕ της Θεσσαλίας και όχι και της μισής και βάλε Ανατολικής και Δυτικής Χέρσου Ελλάδας, το Πανεπιστημιακό θα είχε το ογκολογικό του κέντρο και το Νομαρχιακό τη νέα του πτέρυγα, που παραλίγο να χαθεί οριστικά από αδράνεια.
ΥΓ. 2: Από μια άλλη οπτική γωνία, βέβαια, ενδιαφέρον έχουν οι σφαγές στα έγκατα του κυβερνώντος κόμματος, καθώς τα τόπια πήρανε φωτιά εκ των έσω, όχι τυχαία τις παραμονές της ανακοίνωσης των επιλογών για νέες διοικήσεις στις ΔΥΠΕ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, γαλάζια, ιστορία...