Ο Ευρωπαίος Ιανός

Από τον Αλέξανδρο Νάρη

Θυμάμαι την Eurovision αλλιώς. Πάντα με μια ελαφράδα, αλλά την ίδια στιγμή με τον αέρα του κυρίαρχου πολιτισμού στον πλανήτη, να μετατρέπει ένα πανηγυράκι σε παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός.

Αυτά κάποτε. Η αργή, σταδιακή παρακμή, μας έφερε από την ανεκτικότητα στο διαφορετικό -σήμα κατατεθέν του Δυτικού πολιτισμού-, στην παραφρονική κυριαρχία κάθε είδους ανωμαλίας και στην επιβολή του woke φασισταριού σχεδόν σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Ένα ξεπουπουλιασμένο κοτόπουλο, κάτι τύποι ντυμένοι ακρίδες, ένας άλλος με το πέος του απ’ έξω, μια κακομαθημένη σαραντάρα που άνοιγε το στόμα δέκα πήχες, κάνοντας ότι χασμουριέται, γιατί τόσο ξέρει, τόσο μπορεί κι από κοντά σκυλιασμένοι αλλόφρονες οπαδοί των Ορκ της Χαμάς να γιουχάρουν μια γυναίκα, που μαζί με την πατρίδα της, δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας σε κάθε επίπεδο, όπως μόνο μια στιβαρή Δυτική Δημοκρατία μπορεί να δώσει.
Πέρα από το γελοίο του πράγματος, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών της Χαμάς θα εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες σε περιοχές όπου αυτοί οι τρομοκράτες κυριαρχούν, όπως για παράδειγμα το νικητήριο κοτόπουλο της φετινής Eurovision, θα πρέπει να δούμε και κάποια άλλα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και η εκπληκτική πρωτιά του Ισραήλ, ενάντια σε κάθε πρόγνωση των woke ευρωπαϊκών ελίτ και προς μεγάλη τσατίλα του εντελώς άσχετου και ανίκανου παρουσιαστή της ΕΡΤ.
Οι Ευρωπαίοι, αργά αλλά σταθερά, θυμώνουν. Θυμώνουν γιατί η ευγένεια εκλαμβάνεται ως αδυναμία, η ανοχή ως πλαδαρότητα και η εμπιστοσύνη ως αφέλεια. Θυμώνουν γιατί η Ευρώπη είναι ακόμη δικό τους σπίτι και οι Εβραίοι δομικό στοιχείο του πολιτισμού τους, σε πλήρη αντίθεση με τους μουσουλμάνους, που όταν δεν είναι εχθρική απειλή, είναι ξένο σώμα. Θυμώνουν γιατί ο αντισημιτισμός δεν ήταν ζήτημα χρόνων, ήταν ζήτημα αιώνων, πνιγμένος σε ωκεανούς αίματος και τον έχουν σιχαθεί. Πλέον όχι απλώς αποδέχονται την προσφορά των Εβραίων στον πολιτισμό, στην ιατρική, στην επιστήμη, στα γράμματα και στις τέχνες, αλλά αυτήν την προσφορά τη θεωρούν κομμάτι τους.
Κι ενώ ο αντισημιτισμός που υπήρχε στα δύο άκρα απλώς αγνοούνταν, καθώς αυτά τελούσαν σε απαξίωση, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά όταν μετά την κατάρρευση του αριστερού παραμυθιάσματος αντί να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά, οδηγήθηκε στην παρέκκλιση της σχιζοφρενικής ΛΟΑΤΚΙ ιδεοληψίας.
Ένα νέο είδος αντισημιτισμού αναδύθηκε, κρυμμένο πίσω από δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα ανθρώπων που είτε δολοφονούν, βιάζουν, σφάζουν, καίνε βρέφη, κάνουν νοσοκομεία στρατόπεδα και σχολεία βάσεις πυραύλων, δολοφονούν όσους προσπαθούν να διαφύγουν και κρύβονται πίσω από γυναίκες και παιδιά, είτε ακόμα χειρότερα υποστηρίζουν όσους κάνουν αυτά τα αίσχη. «Από το ποτάμι ως τη θάλασσα, όλο Παλαιστίνη» σκούζουν αριστεριστές σε όλη τη Δύση, προσπερνώντας αδιάφορα τα δέκα εκατομμύρια Ισραηλινών που απλά θα εξοντωθούν αν ποτέ κάτι τέτοιο επιτευχθεί.
Δεν τους νοιάζει και κυρίως, δεν τους βολεύει, ότι μια Δυτική Δημοκρατία φωτίζει το σκοτάδι της Μέσης Ανατολής, ευημερεί, προοδεύει, αντιστέκεται και νικά. Δεν το μπορούν, δεν το αντέχουν, οπότε σπρωγμένοι από ένα σύστημα που όσο πιο ξεγάνωτος τενεκές είσαι, τόσο πιο πολύ σε προβάλει, δημιούργησαν όλη αυτήν την άθλια ατμόσφαιρα στο καρναβάλι πλέον της Eurovision, θεωρώντας ότι ως κυρίαρχη ιδεολογία είτε θα επιβάλουν την αποπομπή του Ισραήλ από ένα εμβληματικό γεγονός της Ευρώπης είτε θα το ξεφτιλίσουν.
Και φάγανε μια σφαλιάρα άνευ προηγουμένου.
Οι Ευρωπαίοι θυμώνουν. Κι αν μια πρώτη γεύση του θυμού τους ήταν η πρωτιά του Ισραήλ στην ψήφο του κοινού, το κυρίως πιάτο που έρχεται στις 9 Ιουνίου θα είναι απολαυστικό. Εκεί να δείτε κραυγές για ακροδεξιά, ισλαμοφοβία, ΛΟΑΤΚΟφοβία και δε συμμαζεύεται. H μεγάλη σύγκρουση για τον Πολιτισμό που έχει μόλις ξεκινήσει, θα κρατήσει πολύ και θα είναι δύσκολη. Η επιλογή πλευράς και η εμπλοκή μας σ’ αυτόν είναι μονόδρομος αν δε θέλουμε να εξαφανιστούν όλες αυτές οι τεράστιες κατακτήσεις των τελευταίων διακοσίων χρόνων. Κατακτήσεις που έχουν οδηγήσει το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας σε ένα επίπεδο ευημερίας που ποτέ πριν δεν είχε όχι απλώς αγγίξει, αλλά ούτε καν ονειρευτεί. Το αν θα καταφέρουν όλοι να συμμετάσχουν σ’ αυτήν την ευημερία ή αν θα γκρεμιστούμε σε μια νέα μεσαιωνική δυστοπία, θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης.
Ξέρω ότι αυτά τα περί ευημερίας ακούγονται κάπως σε όσους έχουν συνηθίσει να ωραιοποιούν ένα παρελθόν που δε γνώρισαν, δεν παύει, όμως, να είναι αλήθεια. Σίγουρα υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και πολλά που πρέπει να κάνουμε, σίγουρα η κρίση μας έχει γεμίσει προβλήματα, αλλά να πάρει η ευχή να πάρει, ανήκουμε σε μια ομάδα κρατών και εθνών με κοινές αξίες και αρχές, όπου ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία λόγου και έκφρασης δεν είναι ευχές, είναι μια πραγματικότητα που πρέπει συνεχώς να υπερασπίζουμε και να βελτιώνουμε. Κι όσοι νομίζουν το αντίθετο, ας πάνε μια βόλτα στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου, ας φορέσουν μια μπλούζα που να λέει «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑΧ», να δουν τι εστί βερίκοκο. Προσπαθήστε, μάλιστα, να μπείτε σε μια αντιστροφή ρόλων, όπου η Χαμάς θα νικούσε και ο ισραηλινός στρατός θα κρύβονταν σε νοσοκομεία και σχολεία, έχοντας γύρω του εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Πόσα δευτερόλεπτα νομίζετε ότι θα ξόδευαν αυτά τα Ορκ, πριν ξεχυθούν σκοτώνοντας και σφάζοντας τους πάντες;
Όταν, λοιπόν, ο Ευρωπαίος λέει «Στέκομαι με το Ισραήλ», σημαίνει «Στέκομαι με τον Άνθρωπο, Στέκομαι με τη Δημοκρατία, Στέκομαι με τον Κοινό μας Πολιτισμό». Όταν, αντίθετα, βγάζει ασυνάρτητες κραυγές, ικανοποιείται με γελοία χασμουρητά και συμπορεύεται με αποδεδειγμένα λαλημένους δολοφόνους, σημαίνει ότι είναι απλά ηλίθιος.
Χρήσιμος μεν, ηλίθιος δε.
Και το ποιο από αυτά τα δύο πρόσωπα του Ευρωπαίου Ιανού νικήσει τελικά, εξαρτάται από τους ίδιους τους Ευρωπαίους.