Ο «Αγιος» των συνταξιούχων...

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Κυρίες και κύριοι η Ελλάδα, η ελληνική κοινωνία (και δευτερευόντως η ελληνική δημοσιογραφία) ζουν ιστορικές στιγμές. Κυρίες και κύριοι ο Γιώργης ο Αυτιάς δεν είναι πια μαζί μας. (Ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή. Λήξις. Ευχαριστώ).

Ο Γιώργης ο Αυτιάς άφησε το μετερίζι του και τραβάει για νέες μάχες. Καίτοι 67χρονος πλέον, ήτοι, ακριβώς στο όριο εξόδου στη σύνταξη, ο Γιώργης ο Αυτιάς, ο «Άγιος» των συνταξιούχων δεν λέει να γίνει και ο ίδιος συνταξιούχος γνωρίζων ασφαλώς ότι εν Ελλάδι δύσκολος και βάσκανος η μοίρα των απόμαχων της ζωής. Η ...προσοδοφόρος Ευρωβουλή περιμένει τον Γιώργη Αυτιά για νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες (υπέρ βωμών, εστιών και συνταξιούχων βεβαίως).
Δεν είναι απλή περίπτωση δημοσιογράφου ο Αυτιάς. Ο Γιώργης είναι ιδεολογία, είναι κίνημα, ο Μεσσίας που ανέμενε η ευάριθμη κοινότητα των συνταξιούχων. Για να την βγάλει από τη φτώχεια και την απαξίωση στην οποία την καταδικάζουν συνήθως οι Κυβερνήσεις. Για να μεταφέρει τον πόνο και τον καημό του «μικροσυνταξιούχου» στους υπουργούς και στα ανώτερα κλιμάκια των οποίων τυγχάνει προνομιακός συνομιλητής.
Φρονώ ότι το κίνημα «Αυτιάς», που θα το αποκαλούσα και συνταξιουχικό «Αυτισμό» ήταν γέννημα ενός άλλου... «μεγάλου» της ελληνικής ιστορίας, του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έβγαλε από την ...αποθήκη τον «μικροσυνταξιούχο» (όρο που καθιέρωσε ο παπανδρεϊκός τύπος) και τον έβαλε πρώτη μούρη πάνω στην καλή σερβάντα. Εκεί που παλιά είχαμε τον θείο Χαρίλαο με τη θεία Νίτσα όταν αρραβωνιάστηκαν και, κατά τα ήθη της εποχής, φωτογραφήθηκαν σε κεντρικό φωτογραφείο της Λάρισας και μοίρασαν τη φωτογραφία τους σε συγγενείς.Μαιτρ του λαϊκισμού και του τακτικισμού ο Αντρέας, κατενόησε ορθώς ότι η Ελλάδα, όπως το πήγαινε δημογραφικά, θα εξελισσόταν σε χώρα γερόντων και, κατά συνέπεια, οι συνταξιούχοι θα ήταν πλέον μία ...κρίσιμη εκλογική μάζα. Πελάτεεεες μου! Και τι κάνει στον πελάτη ο καλός ο έμπορας; Φροντίζει να τον έχει φχαριστημένο. Έτσι ο Ανδρέας δημιούργησε (με δανεικά εννοείται) μια ευτυχισμένη «πλατιά» μάζα συνταξιούχων η οποία ελάμβανε συντάξεις περίπου ίσες με τον καταληκτικό της μισθό. Ίσα βάρκα, ίσα νερά. Οπότε, τι; Για χαζό τον έχεις τον άλλο, να μένει και να δουλεύει όταν μπορεί να παίρνει τα ίδια και να κάθεται; Βουρ στον ...πατσά το λοιπόν. Δώσε και μένα μπάρμπα, και έδινε ο Ανδρέας (αλλά και όσοι ακολούθησαν μετά) κι όλο και κατέβαινε το όριο συνταξιοδότησης, χώρια που κάτι «ζόρικοι» (Πιπεργιάδες και λοιποί συνδικαλιστές) εξασφάλισαν για τα «ευγενή» ταμεία τους συνταξάρες πολύ πάνω απ’ τον μισθό, μπόνους, εφάπαξ, της Παναγιάς τα μάτια!). Σταδιακά, οι τακτικές αυτές του Αντρέα δημιούργησαν στον εργαζόμενο ...νοοτροπία συνταξιούχου. Κάθομαι και εισπράττω. Κι ένας περίεργος που βρέθηκε να πει, «πού πάμε ρε παιδιά;», - Σημίτη τον λέγανε και είχε έναν φίλο Γιαννίτση ονόματι- τον ...έφαγε το μαύρο σκοτάδι της κάλπης.
Με τέτοιες πολιτικές, και παρά την κρίση, τις Τρόικες και τους Κατρούγκαλους έχει δημιουργηθεί στη σημερινή Ελλάδα μια πολυπληθής τάξη ...«νεόγερων» συνταξιούχων, κυρίως δημοσίου τομέα, η οποία –thanks Γιώργη!- πήδηξε από τη ...γαλέρα στα πενήντα and something.
Ένας ξένος, μη γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας αν τον έβγαζες μια καθημερινή στα καφέ της Λάρισας, θα εκπλησσόταν, από το πλήθος των νέων και ακμαίων ανδρών που κάθονται και πίνουν καφέ ή τσίπουρα αλλά και νεότατων γυναικών, όλες μες στην καλή χαρά! Όπως εύστοχα έχει αναρωτηθεί και φίλος μου, «συνταξιούχοι αυτοί; Αυτοί αδερφέ μου γκαστρώνουν γαϊδούρα στην ανηφόρα».
Όλοι αυτοί, κι άλλοι τόσοι που περιμένουν στην ουρά για σύνταξη, έχουν τον Γιώργη Αυτιά προστάτη και καμάρι τους. Κατά βάθος, όλοι ξέρουν ότι πρόκειται για μια ...γραφική τηλεπερσόνα με φάτσα χαμογελαστού ...ποντικιού, πλην όμως ουδείς αμφισβήτησε ποτέ τη χρησιμότητά του στον ...«αγώνα» για υψηλότερες συντάξεις και για χαμηλότερα όρια. Κάπως έτσι ο Αυτιάς δημιούργησε τόσα χρόνια Σχολή. Στις διπλανές τηλεοπτικές συχνότητες φύτρωσαν βέβαια κι άλλα «φυντάνια» ...ντεμέκ συνταξιολόγοι – αυτός ο «αδηφάγος» Αλέξης Μητρόπουλος μερικές φορές δεν ξέρει κατά πού να κάνει- πλην όμως Αυτιάς είναι ένας. Κάτι σαν τον ...Τσακ Νόρις. Τρέχει στον μαραθώνιο της ενημέρωσης των συνταξιούχων και έρχεται και πρώτος, και δεύτερος και τρίτος και ό,τι θέλει έρχεται. Μόνο ο ...Τσακ Αυτιάς καθίζει κάτω τον Υπουργό και τον βάζει στη θέση του. «Άκου να σου πως υπουργέ μου ...». Κι ο υπουργός κάθεται κι ακούει, στήνει ...αυτί, διότι αν δεν το στήσει, θα του το τραβήξει ο Αυτιάς και οι ...ακροατές του στην κάλπη.
Δεν τον λες και ιδιαίτερα έξυπνο τον Γιώργη τον Αυτιά. Κανένας έξυπνος και καλλιεργημένος άνθρωπος δεν κομπάζει κάθε τόσο για τις ...σπουδές του και τις γνώσεις που υποτίθεται ότι απέκτησε στο Πανεπιστήμιο (λες και σπούδασε τεχνολογία διαστήματος στο ΜΙΤ).Επιφανειακός, ξερόλας όπως οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιογράφοι, εκφέρει άποψη που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης – άλλωστε δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στον άλλο να μιλήσει και να εκφραστεί. Δεν χρειάζεται, τα λέει όλα ο Γιώργης έτσι κι αλλιώς. Συχνά δεν καταλαβαίνει καν τα οικονομικά μέτρα που αναλύει και τα ρωτάει μια, και δυο και τρεις φορές στον συνομιλητή του υπουργό, τάχα μου προς εκλαΐκευση, αλλά στην πραγματικότητα για να τα κατανοήσει πρώτα ο ίδιος. Κι όμως! Αυτήν του την αδυναμία, αυτή την «πασαλειμματική» γνώση των οικονομικών» την έχει μετατρέψει ο «μπαγασάκος» σε ...πλεονέκτημα. Χάρη σ’ αυτήν την απλοϊκή ανάλυση, γίνεται κατανοητός από τον «κοσμάκη» ο οποίος βέβαια, στα οικονομικά δεν είναι και ο ...Άνταμ Σμιθ! Κι έτσι επιπλέει. Μια ζωή στον αφρό.
Στην πραγματικότητα ο Αυτιάς είναι τυπικό δείγμα δημόσιου λόγου στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, άπαντες οι δημοσιολογούντες ανεξαρτήτως κομμάτων, δημοσιογράφοι, βουλευτές, πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές, πανελίστες, οι πάντες, εκφέρουν ένα λόγο «διεκδικητικό». Διαπιστώνουν το πρόβλημα, δίνουν πάντα δίκιο στον «κοσμάκη» και ανάγουν τις λύσεις πάντα στο Κράτος εναντίον του οποίου οι πολίτες οφείλουν να δίνουν «αγώνες». Βγαίνουν στην τηλεόραση «θυμωμένοι», ξιφουλκούν, κουνάνε το δάχτυλο και απαιτούν λύσεις από το Κράτος - εχθρό, από τον υπουργό, τον πρωθυπουργό τον ίδιο. Το Κράτος πρέπει να διορίζει, να κάνει έργα, να καταβάλει αυξημένες συντάξεις, να πληρώνει τις ζημιές στα σχολεία (βλ. Γιώργης Τσίπρας). Το Κράτος είναι στο μυαλό όλων αυτών των «Αυτιάδων» μία τεράστια καρδάρα με γάλα που μπορεί να ταΐζει τους πάντες που δικαιούνται και οφείλουν να διεκδικούν, μόνο που δεν μας λένε ποτέ ότι ελάχιστοι είναι οι πρόθυμοι να αναπληρώσουν το γάλα της καρδάρας. Με το λέγε- λέγε η νοοτροπία αυτή πέρασε στον κόσμο, είναι ταυτοτικό στοιχείο του Έλληνα της μετα-ΠΑΣΟΚ περιόδου που, ως γνωστόν έχει μόνο δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις.
Κυρίες και κύριοι αποχαιρετούμε τον Άγιο των συνταξιούχων, τον μαχητή, τον άνθρωπό μας, τον Γιώργη τον Αυτιά μας.
Κι ευχόμαστε εκεί στην Ευρώπη όπου, υποθέτω, θα τον στείλει ο λαός του, να ’χει τα μάτια ανοιχτά. Να βγάλει τις ελληναράδικες τσίμπλες του και να δει πώς λειτουργεί ο υπόλοιπος κόσμος. Κυρίως δε, να δει πώς γεμίζει με γάλα αυτή η άτιμη η ...καρδάρα!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]