Ολοι στις μεγάλες πόλεις

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο

Έκλεισε κι αυτό, μετά από 143 χρόνια.

Για το Υποθηκοφυλάκειο Αγιάς πρόκειται, που έφυγε πρόσφατα και τα ιδιοκτησιακά στοιχεία του εντάχθηκαν στο κτηματολόγιο Λάρισας. Παλαιότερα έφυγαν για Λάρισα η Οικονομική Εφορία και το Δημόσιο Ταμείο, το ΙΚΑ, το Ειρηνοδικείο – Πταισματοδικείο, η Γεωργική Υπηρεσία, το Κτηνιατρείο. Καταργήθηκαν το αγροκήπιο και το δασικό φυτώριο. Έκλεισαν η Εθνική και η Εμπορική Τράπεζες. Υπάρχει μόνο μία Τράπεζα ακόμη, αλλά να δούμε αν θα μείνει, καθώς κυκλοφορούν φήμες ότι θα φύγει και αυτή.
Μετά από όλα αυτά, αν χρειάζεται η αυτοπρόσωπη παρουσία σου σε κάποιες από αυτές τις Υπηρεσίες, θα πρέπει να κατέβεις στη Λάρισα, να ταλαιπωρηθείς, να ξοδέψεις χρήματα, να χάσεις τη μέρα σου κι αν δεν λυθεί το πρόβλημα σου, να κατέβεις και να ξανακατέβεις.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε όταν χρεοκοπήσαμε και παίρνονταν μέτρα για να γίνουν οικονομίες. Τότε, λοιπόν, τα εύκολα θύματα ήταν οι περιφερειακές πόλεις και κωμοπόλεις, οι οποίες πλήρωσαν ακριβότερα τις συνέπειες της χρεοκοπίας, από τους αστούς των μεγάλων πόλεων.
Εδώ και καιρό, οι περιφερειακές πόλεις και κωμοπόλεις καταρρέουν και μετατρέπονται σε χωριά.
Αγωνίζονται να μείνουν ζωντανές μονάδες, αλλά, όσο περνάει ο καιρός, φαντάζει αδύνατο. Δε μιλάμε για τα χωριά της περιφέρειας, τα οποία έχουν σχεδόν ερημώσει, αλλά για πόλεις και κωμοπόλεις που παλαιότερα άκμαζαν και σήμερα βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης.
Τι έμεινε σήμερα από Δημόσιες Υπηρεσίες στην Αγιά;
Η Αστυνομία, το Δασαρχείο με λίγο προσωπικό και τα αφύλακτα δάση έγιναν χώρος λαθροϋλοτομίας. Το Ταχυδρομείο που προσπαθεί ασθμαίνοντας να τα βγάλει πέρα. Και βέβαια, τα σχολεία, που κάθε χρόνο βλέπουν να λιγοστεύουν όλο και περισσότερο τα παιδιά που φοιτούν σ’ αυτά.
Ευτυχώς που υπάρχει και το Κέντρο Υγείας Αγιάς και προσφέρει την πρωτοβάθμια φροντίδα στους κατοίκους της επαρχίας.
Αν αυτά που ανέφερα, αποτελούν αρνητικούς παράγοντες για την επιβίωση μιας πόλεως ή κωμοπόλεως της περιφέρειας, υπάρχουν χειρότερα στοιχεία, που καθιστούν τραγική την κατάστασή τους.
Ο πρόσφατος γενικός ξεσηκωμός των αγροτών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο επιμαρτυρεί τη γενικευμένη αγανάκτηση των αγροτών στην Ε.Ε.
Οι ηγέτες της Ε.Ε. περί αλλά μεριμνούν και τυρβάζουν και όχι για την αγροτική οικονομία. Τους ενδιαφέρουν, πρωτίστως, οι νέες τεχνολογίες, η (απαραίτητη) πράσινη ανάπτυξη, η βιομηχανία, οι τουριστικές επιχειρήσεις… Εξάλλου, οι αγροκτηνοτρόφοι αντιπροσωπεύουν μόνο το 4% του συνόλου των απασχολουμένων και συνεισφέρουν μόνο το 2,1% του ακαθάριστου ευρωπαϊκού εισοδήματος.
Αυτό, βέβαια, φαντάζει ασήμαντο, αλλά ξέχασαν φαίνεται ότι «νηστικό αρκούδι δε χορεύει». Χωρίς αγροκτηνοτροφικά προϊόντα, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Το επάγγελμα του αγροκτηνοτρόφου είναι πολύ δύσκολο. Για να το ασκήσει κάποιος, θα πρέπει να έχει ένα ικανοποιητικό κέρδος και βέβαια, να αγαπάει τη δουλειά αυτή.
Με μηδενικό ή ελάχιστο κέρδος, ποιος θέλει να ασχολείται; Έμειναν λίγοι για να εξακολουθήσουν να παράγουν, αλλά ψάχνουν ευκαιρία να αλλάξουν δουλειά. Όποιος φύγει, δεν θέλει να ξανακούσει για αγροτική ζωή. Δεν υπήρξε κανένας σοβαρός προγραμματισμός στον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Όλα λειτούργησαν με τον αυτόματο πιλότο: Δίνονταν οι επιδοτήσεις σε ορισμένες καλλιέργειες, πολλά από τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν ή έγιναν διαμερίσματα στις πόλεις όπου εγκαταστάθηκαν τα παιδιά των αγροτών και ασχολήθηκαν με άλλα επαγγέλματα.
Στις δενδρώδεις καλλιέργειες της Αγιάς δεν δίνεται καμία επιδότηση. Καλλιεργήθηκε κυρίως η μηλιά, όπως και σε άλλες περιοχές της χώρας και κανένας δεν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον. Έτσι, φτάσαμε να παράγουμε 400.000-500.000 τόνους μήλα, που δεν μπορούμε να τα καταναλώσουμε στην εσωτερική αγορά και δεν ξέρουμε πού να τα διαθέσουμε. Όλη Ευρώπη παράγει μήλα και δε χρειάζεται τα δικά μας.
Η αγορά της Ρωσίας έκλεισε (όχι όμως για την Τουρκία). Η αγορά της Αιγύπτου έκλεισε. Κάποιοι έμποροι, μάλιστα, της περιοχής, έκαναν εισαγωγή μήλων από Πολωνία. Αγανακτισμένος αγρότης της Αγιάς μού έλεγε ότι θα πρέπει να μην επιτρέπεται εισαγωγή μήλων από Πολωνία, όταν εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα δικά μας. Του είπα ότι αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει, επειδή η Πολωνία είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλα τα προϊόντα διακινούνται ελεύθερα.
Η κατάσταση εδώ είναι απελπιστική και κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει. Πάντως, ουδείς κατά το παρελθόν ήρθε να προειδοποιήσει τους μηλοπαραγωγούς για τους κινδύνους που εγκυμονεί το μέλλον για το προϊόν ή να τους συμβουλέψει/κατευθύνει για το τι πρέπει να πράξουν, ώστε να μη βρεθούν στο σημερινό αδιέξοδο. Μπορεί να μην τους άκουγαν, αλλά θα είχαν κάνει, τουλάχιστον, το καθήκον τους.
Υπάρχει μία συσσωρευμένη αγανάκτηση στον κόσμο της επαρχίας, που απορρέει από την οικονομική κατάρρευση της οικονομίας της περιοχής.
Ό,τι γράφω, εδράζεται στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ίχνος προσωπικού συμφέροντος ή κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Το αντίθετο μάλιστα. Απλώς, με στενοχωρεί που βλέπω νέους ανθρώπους χωρίς προοπτική για το μέλλον, που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα φύγουν από την περιοχή μας. Αρκετοί, μάλιστα, έχουν εγκαταλείψει τα δενδροπερίβολά τους και έφυγαν.
Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό, γιατί ερημώνει ύπαιθρος;