Nα βγουν «στον αφρό» οι ανάγκες του λαού

Από τον Δημήτρη Αβρανά,
μέλος της  ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ

Οταν η Κυβέρνηση απορρίπτει απαξιωτικά τα δίκαια αιτήματα των βιοπαλαιστών αγροτών, λέγοντας ότι «ξύνει τον πάτο του βαρελιού» και ότι έχει εξαντλήσει όλα τα «δημοσιονομικά περιθώρια», δεν απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς, αλλά σ’ όλη την εργατική τάξη και στον λαό.

Τους κουνάει το δάχτυλο να συμβιβαστούν με την ακρίβεια και τους μισθούς - φιλοδωρήματα, να μην έχουν απαιτήσεις για αυξήσεις και μέτρα ανακούφισης, να μη διεκδικούν προσλήψεις και αύξηση δαπανών σε Υγεία και Παιδεία, επειδή «το ταμείο είναι μείον».
Δεν ισχύουν βέβαια τα ίδια για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που ξεκοκαλίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης και τις επιδοτήσεις των επενδυτικών νόμων. Οπως, για παράδειγμα, οι φαρμακοβιομήχανοι, που παίρνουν «μπόνους» 30 εκατ. ευρώ και νέες αυξήσεις στα φάρμακα.
`Η οι εφοπλιστές, που έχουν αφορολόγητο πετρέλαιο - ενώ οι αγρότες όχι - και για λογαριασμό τους - συνολικά της αστικής τάξης - η Κυβέρνηση στέλνει μέχρι και φρεγάτα στην Ερυθρά, για να υπερασπιστεί την κερδοφορία και τα συμφέροντά τους.
Αλήθεια, θα ενημερώσει η Κυβέρνηση πόσο κοστίζει στον λαό αυτή η αποστολή, πέρα από το ότι τον σέρνει πιο βαθιά στον πόλεμο και τον κάνει στόχο;
Ο προϋπολογισμός του 2024 και κυρίως η εφαρμογή του νέου Συμφώνου Σταθερότητας από τον επόμενο χρόνο στέλνουν τις εργατικές διεκδικήσεις και τις λαϊκές ανάγκες κυριολεκτικά «στον πάτο», για να παραμένουν «στον αφρό» τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Το νέο Σύμφωνο χαρακτηρίζεται μάλιστα ...«ευέλικτο». Οχι για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αλλά για το ότι τα κράτη και οι κυβερνήσεις θα προσαρμόζονται στους στόχους για τα ελλείμματα και τα χρέη, στέλνοντας τον λογαριασμό στον λαό.
Εκεί που δεν υπάρχει καμιά «ευελιξία», είναι απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις ακόμη και για στοιχειώδεις ανάγκες: Από το 2025 οποιαδήποτε «έξτρα» κρατική δαπάνη θα πρέπει να έχει το ισοδύναμό της σε εισπράξεις από νέους φόρους. Τι σημαίνει αυτό;
Πρώτα απ’ όλα, «ούτε φράγκο» για τα λαϊκά στρώματα αν δεν αφήσουν στο γκισέ της Εφορίας μέχρι και το τελευταίο σεντ. Σημαίνει όμως επίσης ένταση των εκβιασμών και του κοινωνικού αυτοματισμού.
Οπως ακριβώς κάνει τώρα «από τα αποδυτήρια» η Κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της, λέγοντας πως για να δώσει κάτι παραπάνω στους αγρότες, θα πρέπει να επιβαρύνει φορολογικά «κάποιους άλλους», τους μισθωτούς ή τους συνταξιούχους.
Μέχρι και στα εφάπαξ ψίχουλα, που οι κυβερνήσεις παρουσίαζαν ως παροχές από την υπεραπόδοση του προϋπολογισμού, πέφτει «απαγορευτικό» από το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, που συμφώνησαν η Κυβέρνηση και οι εταίροι της στην ΕΕ.
Εκεί που δεν υπάρχει πλέον κανένα «ταβάνι», είναι οι εξοπλιστικές δαπάνες, οι οποίες θα εξαιρούνται από τον υπολογισμό των κρατικών ελλειμμάτων. Η πολεμική προετοιμασία της ΕΕ «μυρίζει» από μακριά και αποτυπώνεται σε όλες τις αποφάσεις, όπως είναι και η ναυτική πολεμική αποστολή στην Ερυθρά.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες της Γερμανίας θα φτάσουν φέτος τα 73,41 δισ. ευρώ, δηλαδή το 2% του ΑΕΠ για πρώτη φορά μετά το 1992!
Πολεμική προπαρασκευή, από τη μια, άγρια αντιλαϊκή πολιτική, από την άλλη, μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος με το οποίο οι λαοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, με τον κίνδυνο να γίνουν ακόμη και κρέας για τα κανόνια του.
Οι απεργιακοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, ο συγκλονιστικός ξεσηκωμός των αγροτών σε όλη την ΕΕ, οι μεγάλοι εργατικοί και νεολαιίστικοι αγώνες στην Ελλάδα και αλλού δείχνουν τον δρόμο της ελπίδας και της προοπτικής, σε σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων της, νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών, δεξιών και ακροδεξιών.
Αυτή πρέπει να πάει «στον πάτο», για να βγουν «στον αφρό» οι ανάγκες του λαού. Αυτόν τον δρόμο μπορεί να φωτίσει ακόμα περισσότερο και στη χώρα μας η μεγαλύτερη συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ενίσχυσή του στις ευρωεκλογές του ερχόμενου Ιούνη.