Η όλη Παλαιστίνη των 26. 770 km2 αποτελεί τον εδαφικό χώρο που καθορίστηκε και ονομάστηκε έτσι μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη από την Κύπρο. Για επτά αιώνες ήταν γνωστή ως Παλαιστίνη της Συρίας. Ο ιδιαίτερος εδαφικός καθορισμός της το 1920 έγινε από τους νικητές συμμάχους του πολέμου, κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας, όταν διαμελίστηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η γειτονική Συρία δημιουργήθηκε ως Κράτος το 1946. Μεταξύ ‘20 και ‘46 τη διοικούσαν οι Γάλλοι. Οι Βρετανοί, όμως, άφησαν απλό έδαφος την Παλαιστίνη, καθώς εκεί διεκδικούσαν δημιουργία κράτους Άραβες και Εβραίοι.
Η προσπάθεια δημιουργίας εβραϊκού κράτους στην πάλαι ποτέ εβραϊκή γη άρχισε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν μετανάστευσαν εκεί λόγω διώξεων Εβραίοι από τη Ρωσία και την Υεμένη. Ελάχιστοι είχαν μετοικήσει εκεί τον 15ο αιώνα. Η διεκδίκηση έγινε εντονότερη μετά το 1917. Στις 9.11.17 ο υπουργός Εξωτερικών της τότε Μεγάλης Βρετανίας Άρθουρ Μπάλφουρ δημοσίευσε στους Τάιμς του Λονδίνου στο ένθετο «Παλαιστίνη για τους Εβραίους» τη θέση του για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Δεν είχε τελειώσει ακόμα ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν είναι τυχαίο ότι στον ύστερο διαμελισμό της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαχωρίστηκε η λωρίδα της Συριακής Παλαιστίνης από την υπόλοιπη Συρία, παρότι οι Οθωμανοί την είχαν ενιαία περιφέρεια.
Ήταν αποκάλυψη για μένα, όταν -συγκρίνοντας χάρτες της σημερινής Παλαιστίνης με τους αρχαιότατους εκεί οικισμούς ακόμη και των χρόνων του Χριστού- διαπίστωσα, ότι τα εδάφη των παλαιών οντοτήτων Ιουδαίας και Ισραήλ συνέπιπταν απόλυτα με τη σημερινή όλη Παλαιστίνη, με εξαίρεση την ακραία νότια γωνία, που βλέπει στον περσικό κολπο. «Πολύ συστηματική δουλειά του διεθνούς σιωνισμού» σκέφτηκα, καθώς η απόσπαση της Παλαιστίνης από την επαρχία της Συροπαλαιστίνης κατά τη διανομή των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ούτε συγκυριακή ούτε τυχαία ήταν. Οι Γάλλοι που διοικούσαν τη Συρία αποχώρησαν το 1946, όταν και ανακηρύχτηκε η ανεξαρτησία της. Οι Άγγλοι που είχαν το προτεκτοράτο της Παλαιστίνης παρέμειναν εκεί για καιρό, καθώς έμενε άλυτο το θέμα της δημιουργίας ή όχι και ποιου Κράτους. Τέλη 1947 επιτροπή του Ο.Η.Ε. εισάγει στην ολομέλεια και υπερψηφίζεται (βλ. 3ο άρθρο) η παραχώρηση του 56,47% της Παλαιστίνης για ίδρυση Ισραηλινού και του 43,53% για ίδρυση αραβικού κράτους. Αποδέχτηκαν οι Εβραίοι την απόφαση και κήρυξαν την ανεξαρτησία του κράτους τους στις 13.5.48 (24 ώρες πριν αποχωρήσουν οι Άγγλοι) όπως καθόρισε τα όρια ο ΟΗΕ. Εισέβαλαν, όμως, αμέσως σ’ αυτό από παντού οι γειτονικές αραβικές χώρες για να το καταλύσουν. Ηττήθηκαν όλοι πλην των Ιορδανών που κατέλαβαν την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οι Ισραηλινοί αύξησαν με τον πρώτο αυτόν πόλεμο κατά 33% τα εδάφη τους. Το πρώτο κύμα 700.000 προσφύγων Παλαιστινίων Αράβων, εκτός 200.000 που έγιναν Ισραηλινοί πολίτες, έφυγε στα γειτονικά εδάφη, κυρίως στον Λίβανο. Αυτή η έξοδος ονομάστηκε από τους Άραβες «Νάκμπα» («καταστροφή»). Οι γειτνιάζουσες αραβικές χώρες όλες μαζί, όπως το ’48, ή λιγότερες, εισέβαλαν άλλες τρεις φορές, το 1956, το 1967 και το 1973. Ηττήθηκαν και στις τρεις, και τελικά το Ισραήλ κατέλαβε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Κάθε φορά και νέα κύματα προσφύγων. Ποιος τα δημιουργούσε κάθε φορά; Παρά ταύτα κατά το Διεθνές Δίκαιο υπάρχει συνεχής στήριξη των Παλαιστίνιων προσφύγων και των κατοίκων της Λωρίδας της Γαζας, όπου η ανεργία είναι 50%. Είναι σοβαρό ερώτημα το πώς διαχειρίστηκε αυτή τη βοήθεια η Χαμάς. Πώς εξηγείται και το χάσμα όλων των οικονομικών μεγεθών μεταξύ Δυτικής Όχθης, που διοικεί, όπου τη διοικεί, η ρεαλιστική Παλαιστινιακή Αρχή, και Λωρίδας της Γάζας (εκθ. Δ.Ν.Τ. 2019, 21) που διοικούσε μέχρι τώρα η Χαμάς;
Ας δούμε τώρα την όλη Παλαιστίνη των συρράξεων, των φτωχών μουσουσουλμάνων και των πλούσιων Εβραίων, των σηράγγων, των οπλικών συστημάτων, των εκπληκτικών εβραϊκών αγροκτημάτων στις πρώην βραχώδεις και έρημες εκτάσεις. Την Παλαιστίνη του κράτους του Ισραήλ των 20.770 km2 και του μερικώς αναγνωρισμένου κράτους της Παλαιστίνης με τα δύο μέρη. Αυτό της δυτικής όχθης του Ιορδάνη που ελέγχει -στο ποσοστό που ελέγχει- η Παλαιστινική Αρχή με έκταση 5.655 km2 και βρίσκεται υπό την κατοχή του Ισραήλ εδώ και 50 χρόνια, και αυτό της Λωρίδας της Γάζας με έκταση 362 km2 -λίγο μικρότερη από την Κω- και συνορεύει με τη Μεσόγειο. Τώρα βρίσκεται υπό την κατοχή του Ισραήλ και δεινοπαθεί μετά την «εισβολή» της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ τον Οκτώβριο του ‘23 και τη δυσανάλογη αντίδραση των Εβραίων, όπως έχει επισημάνει ο Ο.Η.Ε. Για τους Ισραηλίτες, όμως, η καταστροφή της Χαμάς αποτελεί υπαρξιακή ανάγκη και δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή η εξτρεμιστική διοίκηση τους αθώους πολίτες -λένε οι Εβραίοι- ως άλλοθι της τρομοκρατίας των τρομοκρατών. Έχουν δίκιο ή όχι;
Ο πληθυσμός του Ισραήλ ανέρχεται στους 9.900.000 κατοίκους. Το 2008 ανερχόταν σε 7.140.000. Το 75% είναι Εβραίοι, το 21% Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα και 4% άλλες εθνικότητες. Εκπλήσσει η αύξηση σε 16 χρόνια κατά 30% σε χώρα, που το αίμα ρέει συνεχώς, ενώ εμείς εδώ ανοήτως -εκτός άλλων μας ηλιθιοτήτων- αρνούμαστε να πολιτογραφήσουμε τους αλλοδαπούς που μόνιμα κατοικούν και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Εκπλήσσει και η ενσωμάτωση 2.000.000 Αράβων στο Ισραήλ. Πώς συμβαίνει να συμβιώνουν ειρηνικά μέσα στο Ισραήλ των 55.000 δολαρίων κατά κεφαλή εισοδήματος 2 εκατ. μουσουλμάνοι, αλλά οι ομόθρησκοί τους πρόσφυγες ή αυτοί της φτωχής δυτικής όχθης και της πάμφτωχης Λωρίδας της Γάζας να επιβιώνουν με μέσο ετήσιο εισόδημα τα 1.600 δολάρια; Αυτό είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα στη δυτική όχθη, η οποία κατά το Δ.Ν.Τ. έχει επίσης χαώδη διαφορά από τη Γάζα. Αν το κόστος των ρουκετών, των πυραύλων και των σηράγγων δίνονταν στους πολίτες της Γάζας, το τοπίο εκεί δεν θα είχε καταστεί τώρα έρημη χώρα. Κρατήστε, όμως, την ερώτηση για τη συνέχεια της άλλης Κυριακής.
Στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, στην οποία θεωρητικά περιλαμβάνεται η Ανατολική Ιερουσαλήμ, υπάρχουν σήμερα 160 αραβικοί θύλακες και 230 ισραηλινοί οικισμοί, που επεκτείνονται, καθώς κάθε χρόνο εισέρχονται στο Ισραήλ 20.000 περίπου Εβραίοι από όλον τον κόσμο, για να εγκατασταθούν εκεί. Πόσοι, άραγε, Έλληνες από τα οκτώ εκατομμύρια του εξωτερικού έρχονται για μόνιμη εγκατάσταση στο δικό μας ειρηνικό και ανέμελο «κράτος»;
Στην αραβο-παλαιστινιακή οντότητα, έπειτα από τις συμφωνίες του Όσλο του 1993 για την αυτονομία της, που υπέγραψε και το Ισραήλ, ο ηγέτης της Γιασέρ Αραφάτ ίδρυσε την παλαιστινιακή Αρχή, ως πρόπλασμα μελλοντικού παλαιστινιακου κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, τις οποίες τέμνει το Ισραήλ. Η προοπτική αυτή υπονομεύτηκε από τις εξτρεμιστικές οργανώσεις: α] της σουνιτικής Χαμάς που κυβερνά εδώ και 13 χρόνια (τώρα πλέον όχι) τη Λωρίδα της Γάζας και β] της σιιτικής Χεζμπολάχ, που δραστηριοποιείται στον νότιο Λίβανο. Στη λωρίδα των 360 km2 της Λωρίδας της Γάζας συνωστίζονται 2.200.000 άνθρωποι. Την απέσπασε από την Αίγυπτο το Ισραήλ μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, αλλά οι Ισραηλινοί αποσύρθηκαν το 2005 στο πλαίσιο της συμφωνίας του Όσλο, αφήνοντας τη διοίκηση στην παλαιστινιακή Αρχή, ώστε μαζί με τη Δυτική του Ιορδάνη ποταμού Όχθη να ιδρυθεί μελλοντικά παλαιστινιακό κράτος. Στις εκλογές, όμως, στη Γάζα το 2006 η εξτρεμιστική Χαμάς κερδίζει, συγκρούεται με την παλαιστινιακή αρχή, αναλαμβάνει τη διοίκηση και από τότε κάνει ό,τι μπορεί για τη ματαίωση ίδρυσης παλαιστινιακού και ταυτόχρονη αναγνώριση εβραϊκού κράτους. Ωσάν να μην αρκείται σ’ αυτό, κατά τρόπο λογικά δυσεξήγητο, προκαλεί και ενδυναμώνει τη δυστυχία του λαού της, τον οποίο χρησιμοποιεί -καθώς έχω καταλήξει μελετώντας τα γεγονότα- ως μοχλό των ουτοπικών επιδιώξεών της. Ποιες είναι αυτές; Η διακηρυγμένη εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους(!). Ακριβώς. Θα ήταν χρήσιμο με τη λήξη του σκληρού πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας να γίνει εκεί δημοψήφισμα με διεθνή εποπτεία για να καθοριστεί και η τύχη της Χαμάς.
Στη Δυτική Όχθη των 165 αραβο-παλαιστινιακών θυλάκων και των 230 ισραηλιτικών οικισμών, η παλαιστινιακή αρχή ασκεί περιορισμένες εξουσίες στο 40% του εδάφους της. Την υπόλοιπη όχθη και τους οικισμούς ελέγχει το Ισραήλ, το οποίο μετά το 2002 ύψωσε τείχος στα δυτικά της όρια με το Ισραήλ, προκειμένου να αποτρέψει (πιθανώς δικαίως) αραβο-παλαιστινιακές εφόδους. Την ενέργεια μάλλον δικαίωσαν τα γεγονότα του Οκτωβρίου του ‘23 στον νότο της χώρας. Εκεί που η Χαμάς εισέβαλε με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν τα είχε προβλέψει; Βεβαίως ναι. Τότε γιατί προκάλεσε τη σφαγή και την ομηρία χιλιάδων Ισραηλιτών στις 6.30 το πρωί της 7.10.23; Κρατήστε και αυτό το ερώτημα για την άλλη Κυριακή.
Στη δυτική όχθη του Ιορδάνη διαβιούν 450.000 Εβραίοι και 3.000.000 Παλαιστίνιοι Άραβες. Στη Λωρίδα της Γάζας των των 2.500.000 κατοίκων τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έχει ούτε ο Αριέλ Σαρόν, ούτε ο Ισμαήλ Χανίγια, οι δυο τους πρωθυπουργοί των αντιμαχομένων, ούτε ο Γιαχία Σινουάρ, στρατιωτικός ηγέτης της Χαμάς. Πρωταγωνιστής είναι ο... μετροπόντικας και τα 500 χιλιόμετρα που έσκαψε κάτω από το έδαφος της περιοχής αυτής, δημιουργώντας εκτός της επιφανειακής μια δεύτερη υπόγεια πόλη. Με πόσα δισεκατομμύρια δολάρια άραγε και από πού; Και γιατί σ’ έναν τόπο, όπου το 90% του λαού του επιβιώνει κάτω από το όριο της φτώχειας, ο Σινουάρ είναι ζάπλουτος, από τον φόρο 20% σε ό,τι εισάγεται από την Αίγυπτο μέσω τούνελ στη Γάζα και ζει με τα 13 παιδιά του στο Κατάρ;
Κρατήστε και αυτό το ερώτημα για το άρθρο της επόμενης Κυριακής.
