Δεν ήταν έτσι στην αρχή. Πετούσαν πού και πού κάτι μικρά εκπαιδευτικά αεροσκάφη, τα Τ-33, που έμοιαζαν με μικρούς σταυρούς στον ουρανό και δεν έκαναν πολύ θόρυβο. Α, ναι, και καμιά «Ντακότα», που μας πήγαιναν με το σχολείο να την δούμε από κοντά στη Γιορτή της Αεροπορίας. Ώσπου μια μέρα, ακούστηκαν κραυγές γοερές κι ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος. Γυναίκες έκλαιγαν απαρηγόρητες, άντρες έψαχναν τα χαρτιά τους. «Πόλεμος, πόλεμος, οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο». Ώστε, λοιπόν, ο πατέρας που επιστρατεύτηκε και μας αποχαιρέτησε βιαστικά πήγαινε να πολεμήσει; Δεν ήταν οι πόλεμοι μονάχα στα σχολικά βιβλία, Έλληνες από τη μια, Πέρσες από την άλλη Βυζαντινοί και Άραβες;
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβω ότι τα αεροπλάνα που άρχισαν να πετούν λίγο πιο μετά στον ουρανό της Λάρισας αγοράστηκαν εσπευσμένα από την Κυβέρνηση Καραμανλή το ’74 για να καλυφθούν τα τρομερά κενά που είχε αφήσει η χούντα. Τούτα δω, τα καινούργια, Άννα μου, ήταν πραγματικά αεροπλάνα, δεν ήταν παίξε -γέλασε, ασημένια σταυρουδάκια στον ουρανό. Αυτά τα λέγανε «Phantom» κι είχαν μιαν όψη τρομερή, γεράκια αληθινά έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Τα άλλα τα λέγανε «Α-7 Corsair» και είχαν μια πολύ αστεία «φατσούλα». Σα να γελούσαν διαρκώς με ανοιχτό το στόμα, μα που- εδώ σε θέλω !- κουβαλούσαν απίστευτα φορτία βομβών. Κι εμείς αφήναμε τα βιβλία με τους βασιλιάδες, τους ιππότες, τα σπαθιά και τα ακόντια τους και πεταγόμασταν στις ταράτσες να δούμε τα νέα όπλα, να τα θαυμάσουμε. Άρχισε έτσι η άλλη μανία, με τα συναρμολογούμενα μοντέλα. Πρώτα έφτιαξα – αλίμονο! - το «Phantom» και αμέσως μετά το «Corsair». Τα έβαλα πάνω στην καλή σερβάντα στο σαλόνι και τα θαύμαζα. Τα κοιτούσα από μπροστά, τα κοιτούσα υπό γωνία, τα έπαιρνα στο χέρι και ήμουν εγώ που τα πετούσα μέσα στο δωμάτιο εγώ που βομβάρδιζα και εξαπέλυα τους τρομερούς πυραύλους.
Δεν ήμουνα όμως για αεροπλάνα Άννα, είναι ντροπή που σου το λέω, μα κατέληξα εγώ, ο «φτιαγμένος» με τους αιθέρες και μέλλων πιλότος στην «Ικάρων», ένας απλός φοιτητάκος της Φιλοσοφικής... Άσε που έμπλεξα στο μεταξύ με κάτι Κνίτες και μπήκα σε προβληματισμό μεγάλο γιατί, έλεγαν ότι οι εξοπλισμοί είναι πεταμένα λεφτά. Ο ιδρώτας του λαού είναι σύντροφε, με τον οποίο ποτίζεται ο μύλος των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. «Ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει» βέβαια... Αν αγοράζαμε ρούσικα Mig, θα ήταν αεροπλάνα που μας δώκανε οι σύντροφοι για να προασπίσουμε τα λαϊκά συμφέροντα από τους ιμπεριαλιστές. Παρεμπιπτόντως, τρομερό αεροπλάνο και το Mig. Το έβαλα κι αυτό στη σερβάντα και πολύ το καμάρωνα κι αυτό.
Δεν έχασα ποτέ τον ενθουσιασμό μου για τα αεροπλάνα, από τεχνικής απόψεως. Τρέλα σου λέω, «οι ουρανοί είναι δικοί μου» που έλεγε ένα παλιό σλόγκαν της Αεροπορίας. Τρελαίνομαι ειδικά για τις προσγειώσεις και τις απογειώσει. Χαζεύω βιντεάκια στο Youtube από αεροδρόμια σ’ όλο τον κόσμο, άσε που μια φορά – το πιστεύεις;- πήγα διακοπές στη Σκιάθο κι αντί για την παραλία σαν κάθε νορμάλ άνθρωπο είχα πιάσει στασίδι σε κείνο το πολύ επικίνδυνο αεροδρόμιο του νησιού όπου, μαζί με άλλους τρελαμένους απ’ όλο τον κόσμο χαζεύαμε το ανεβοκατέβασμα των Boeing.
Όμως, άλλο το χόμπι, άλλο η τσέπη μας. Με τα χρόνια, κουράστηκες εσύ ο πολίτης αυτής της χώρας να ακούς για εξοπλισμούς. Αερόπλανα, υποβρύχια, φρεγάτες, συστοιχίες πυραύλων, συν τις αναπόφευκτες μίζες των κατά καιρούς «Άκηδων» καταβροχθίζουν τον πλούτο και τα πλεονάσματα της χώρας. Κουράστηκες να έχεις μονίμως χαμηλούς μισθούς, κακά νοσοκομεία, ελλιπή σχολεία, άθλιες υποδομές. Κι έτσι, μεγάλωσε, θέριεψε μέσα σου η αμφισβήτηση. Τι τα θέλουμε όλα αυτά; Σάματις θα γίνει πόλεμος; Κι αν ...γίνει;
«Θα το ρισκάρουμε;» όπως είχε πει κάποτε κείνος ο υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ο ...τρομερός Μπαλάφας; Αλλά να ρισκάρεις τι; Την πατρίδα; Αν, μέσα στη μεγαλομανία του έρθει ένα βράδυ ο Ερντογάν δεν θα τον αντιμετωπίσεις με ...παλικαριά και εθνικό φιλότιμο. Με τα Ραφάλ θα τον αντιμετωπίσεις, με «Μπελαρά» και F-35. Τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα και τα όπλα τον δυνατό στρατό. End of the story και τα κεφάλια μέσα. Με το καλό να τα δούμε λοιπόν στους ουρανούς μας να τα θαυμάζουμε, να μας παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας, και φυσικά πάντα υπάρχει χώρος στη ...σερβάντα για την ...επέκταση της συλλογής.
* * *
Πάει λίγος καιρός και είμαι εγκλωβισμένος με τ’ αυτοκίνητο μου στη λεωφόρο Καραμανλή. Ρε τι να τρέχει, τι να τρέχει... Περίεργο... Ώσπου ξαφνικά σκάει μύτη μπροστά μου, ναι στην εθνική οδό - αν έχεις τον Θεό σου!- ένα ... Φάντομ! Ναι, ολοζώντανο! Λες και κατέβηκε απ’ τον ουρανό κι ήρθε να με βρει. Σ’ ένα τοπικό site που ανέτρεξα, διάβασα ανακοίνωση της Αστυνομίας για διακοπή της κυκλοφορίας λόγω μεταφοράς ενός αποσυρθέντος αεροσκάφους τύπου Φάντομ στο ΑΤΑ όπου και θα εκτεθεί σε μόνιμη βάση. Και οι αετοί κουράζονται...
Περνώ από τότε κάπου κάπου έξω απ’ το ΑΤΑ κι όλο ρίχνω κλεφτές κι αχόρταγες ματιές. Άννα δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα. Ή μήπως ήμουνα;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
