Το μη χείρον… βέλτιστον (εστί)

Από τον Παύλο Δημητρίου Γιατσιάκη

Κατά κόρον στις τελευταίες πολιτικές εκλογές ακούστηκε από τα χείλη των ψηφοφόρων ο ανωτέρω αφορισμός. Με μια πρώτη ματιά εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι ανάμεσα στους δύο όρους δεν διακρίνεται μία ροή δημιουργική που θα παραπέμπει στο βέλτιστο συμπερασματικά. Επιπλέον, προϋποθέτει τουλάχιστον δύο κομματικούς σχηματισμούς προκειμένου να γίνει σύγκριση των υπεσχημένων και των πεπραγμένων τους.

Ωστόσο, σ’ ένα σημαντικό τμήμα του λαού είναι ολοφάνερο ότι η επιλογή τους δεν έγινε με έναν αξιακό τρόπο προτίμησης του ενός, παρά μόνο με απόλυτη αποδοκιμασία της αμετροέπειας λόγων και έργων του άλλου. Μέσα στον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης και στη φουσκοθαλασσιά της οργής έκαναν καριέρα κάθε λογής ανευθυνουπεύθυνες φωνές και προτάσεις καβάλα στο κύμα της ακόμη και στα προπύλαια της Βουλής του ναού της δημοκρατίας μας, την οποία απύλωτα στόματα προέτρεπαν να την κάψουμε.
Μεσολάβησε ένα διάστημα σχετικής κανονικότητας λειτουργίας της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, αλλαγή πολιτικής παράταξης στην εξουσία και μετά επανάληψη των εκλογών Μαΐου-Ιουνίου του 23. Στις μέρες μας είναι λογικό να ερευνήσουμε ποιες είναι ή δεν είναι οι αξιακές σχέσεις πολιτικής εξουσίας και λαού και ποια τα αποτελέσματα που επιφέρουν στο ενεργό δημοκρατικό status των πολιτών. Απτό παράδειγμα η απομάκρυνση του εκλογικού σώματος, αφού δεν εμπνέει η εμπιστοσύνη αυτή και σημαντικό μέρος του αισθάνεται ότι δεν το υπολογίζουν. Αυτά ακόμη τα πενιχρά πολιτικάντικα επιδόματα ελεημοσύνης προσβάλλουν μάλλον παρά εκτιμούνται. Σ’ αυτό μας παροτρύνουν οι ειδικότερες απαντήσεις των ερωτώμενων στις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις. Χαρακτηριστικό η εμπιστοσύνη τους αφορά κυρίως στον στρατό σημαντικά και σχετικά στην ασφάλεια (αστυνομία κι άλλα σώματα). Ακόμη και στον ασφαλέστερο ποιοτικό δείκτη δημοκρατίας, την ενημέρωση και συμμετοχή, η εκτίμηση είναι χαμηλή! Η εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ είναι στα τάρταρα και μόνον στο twitter προσελκύονται, όμως η βασική υπευθυνότητα της πληροφορίας απουσιάζει. Πώς, όμως, να μη συμβαίνουν αυτά όταν ο εν γένει τύπος βρίσκεται στα χέρια πέντε έξι οικονομικών ολιγαρχών (βλέπε Αναφούζος, Μαρινάκης, Μέλισσανίδης, Σαββίδης) στα χέρια των οποίων βρίσκεται και το αίμα της ανάπτυξης η ενέργεια, που την κατέχουν σε απαράδεκτο υψηλό ποσοστό; Ούτε καν οι Ο.Τ.Α. συμμετέχουν σ’ αυτό το πανηγύρι! Έτσι βρίσκουν πρόσφορο και ωφέλιμο να παρουσιάζουν το γκρίζο έργο του ΣΥΡΙΖΑ και την… ανάπτυξη της Κυβέρνησης. Μία ανάπτυξη της χρυσής βίζας, του real estate, την εισροή πολλών δις του ευρωπαϊκού ταμείου στη χώρα, χωρίς μία ίδρυση επιχειρήσεων μακράς πνοής και υψηλής τεχνογνωσίας, όπως γίνεται ακόμη και στην Τσεχία, τη Ρουμανία και αλλού. Ορατά απομεινάρια χάσκουν οι υφαντουργίες, τα ναυπηγεία, οι αγροτικές ειδικεύσεις (σπόροι, μηχανολογικός εξοπλισμός και τόσα άλλα). Η παταγώδης αποτυχία της δημόσιας παιδείας, δύσκολα προσβάσιμης από τους μη εύπορους, στην αξιολόγηση της PISA της E.E. έκανε αίσθηση. Έχω μπροστά μου τα νέα της Eurostat και τα στοιχεία της δείχνουν ότι π.χ. οι δαπάνες για την περίοδο 2009 - 2022 στην υγεία και την περίοδο του Covid, δηλαδή σε σταθερές τιμές, μειώθηκαν 29,2% στη χώρα μας, στην πραγματική δε ατομική κατανάλωση βρίσκεται στην 25η θέση των 27 τις Ε.Ε., παρά τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ιδίως την τελευταία τριετία, στην αγοραστική δύναμη έφτασαν πέραν του μείον 15%. Στους δε… ζάπλουτους συνταξιούχους άνω των 1.100 ευρώ μηνιαίως η χασούρα έφτασε αρκετές χιλιάδες ευρώ. Από την άλλη, πάροχοι γενικώς ενέργειας (Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες π.χ.) ομολόγησαν οι ίδιοι αύξηση 67% των κερδών τους. Από τη μία ο πληθωρισμός της αισχροκέρδειας για τους πολλούς και η περισσή ενθυλάκωση πλούτου για τους λίγους. Αυτή είναι η αντιστοιχία ανάμεσα στο μη χείρον και το βέλτιστον του ως άνω υπερκείμενου τίτλου.
Συντομεύοντας και στο πλαίσιο του επιλόγου του παρόντος κειμένου, θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καθ’ όλα νόμιμα εκλεγμένης Κυβέρνησής μας. Μπροστά στην κενή περιεχομένου αξιωματική αντιπολίτευση, ο ηγέτης μας θεώρησε δικαίωμα του να παρακολουθήσει τα προσωπικά δεδομένα του κυρίου Ανδρουλάκη, υποψήφιου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Εν συνεχεία να προστατέψει τον ανιψιό του από τις ποινικές του ευθύνες με ψήφιση νόμου αναδρομικής ισχύος. Εκμαυλίζοντας την κοινοβουλευτική του ομάδα κάλυψε και τις ποινικές ευθύνες ενός γόνου υπουργού του Καραμανλή. Αφού απείλησε εμάς τους πολίτες να ψηφίσουμε τους εκλεκτούς του στις εκλογές των Ο.Τ.Α., τελικά δύο ημέρες πριν την ορκωμοσία του νέου δημάρχου, κύριου Δούκα, ψήφισε τροπολογία που κατήργησε την προηγούμενη φωτογραφική του ηττημένου ανιψιού του που τον καθιστούσε κυρίαρχο της εταιρείας ανάπλασης του Δήμου Αθηναίων. Στην πολιτική η πιο ολέθρια έξη είναι η ματαιοδοξία. Ο πολιτικός τυφλώνεται από την εικόνα του εαυτού του. Η εξουσία του δίνει την ψευδαίσθηση της θεότητας. Ο θίασος των κολάκων ποτίζει τα ευτελέστερα ένστικτά του! Γι’ αυτό, λοιπόν, ο ηγέτης πρέπει να είναι κριτικός ή επικριτικός του εαυτού του. Σήμερα πάλι ένας υπερόπτης αφ’ υψηλού είρων και εντεταλμένος δημοσιογράφος, ο κύριος Πρετεντέρης, με ισοπεδωτικό ύφος λέει ότι πραγματική ζωή είναι μόνο η ασφάλεια, η μετανάστευση, τα πανεπιστήμια, η οικονομία και όχι ο καημός του κάθε εκλεγέντα Δούκα δημάρχου. Τέτοια βαθιά περιφρόνηση στα δημοκρατικά ήθη και αξίες! Γι’ αυτό, λοιπόν, και επειδή τα πράγματα τα ονειρεύεται ο άνθρωπος και τα όνειρα των ανθρώπων τα συλλογιέται ο χρόνος πριν είναι αργά για τους ουσία δημοκρατικούς ΠΟΛΙΤΕΣ ας πούμε όχι στους εκμαυλιστές των δημοκρατικών προοδευτικών ιδεωδών στις επερχόμενες ευρωεκλογές σαν ένα ευκρινέστατο προειδοποιητικό βήμα εξόδου από την αποχαύνωση, στην οποία μας οδηγούν πεισματικά και οργανωμένα.