Το χωριό μου

Από τον Γιάννη Γούδα

Θα μου επιτρέψετε, σήμερα να «ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας» και να αναφερθούμε στο εκπληκτικό χωριό μου, την Πουρνιά.

Είναι ένα ορεινό χωριό [υψόμετρο 900 μέτρα και γύρω-γύρω βουνά, βουνά πελώρια αγκαλιασμένα μεταξύ τους, σαν χορευτές σε κυκλικό χορό, που αγγίζουν τα σύννεφα και που έτσι και σηκώσεις το χέρι σου, ανταμώνεις τον Θεό και τους αγγέλους του, που χαμηλώνουν και αυτοί, ποθώντας λίγη γήινη θλίψη, λίγη γήινη χαρά, αλλά και για να παρηγορήσουν τους απλούς αυτούς ήρωες συγχωριανούς μου, για τη δύσκολη ζωή τους (ειδικά τον χειμώνα) εκεί πάνω] στην περιοχή της Κόνιτσας, στην Ήπειρο. Βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού «Σμόλικα» και στην κοιλάδα του Βουρκοπόταμου, ο οποίος είναι παραπόταμος του Σαραντάπορου, σε σημείο δηλαδή που συναντάς τον «Θεό και τον άνθρωπο». Ο όμορφος οικισμός είναι χτισμένος σε μια ξεχωριστή τοποθεσία με πολλά νερά και περιτριγυρισμένος από ψηλά βουνά με δάση γεμάτα μαυρόπευκα, έλατα, ρόμπολα και σε μεγαλύτερο υψόμετρο πεύκα, οξιές, καστανιές κ.ά. Παλιά λεγόταν «Σταρίτσιανη» και το 1928 μετονομάστηκε σε Πουρνιά, την οποία ονομασία τη δανείστηκαν από την τοποθεσία, δυτικά του χωριού, που σημαίνει τόπος με πολλές κορομηλιές, που στο χωριό μου τις λένε πουρνιές. Όμορφο χωριό με λίγα, αλλά σημαντικά αξιοθέατα. Αξιοθέατο και εντυπωσιακό, λίγο πριν μπούμε στο χωριό, είναι το γεφύρι της Μαύρης Πέτρας ή «Μαυροπέτρας». Είναι ένα πολύ ωραίο γεφύρι χτισμένο κατά πάσα πιθανότητα το 1817 και το οποίο έχει χαρακτηριστεί από το 2010 ως μνημείο και δείγμα της λαϊκής Ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής. Το άνοιγμα του τόξου είναι 20,2 μ. και το ύψος του 15 μ., ενώ το πλάτος του καταστρώματος, που είναι στρωμένο με καλντερίμι και έχει στηθαίο από κάθετες πέτρες, είναι 3 μ. Υπάρχει, επίσης, ακριβώς δίπλα ο μεγάλος απότομος βράχος με την τοιχογραφία του Παντοκράτορα. Στην αγιογραφία αυτή και πάνω από το εκπληκτικό πέτρινο γεφύρι, ο Παντοκράτορας «προστατεύει εδώ και 200 χρόνια τους διαβάτες και το γεφύρι», αλλά και ολόκληρο το χωριό. Η μεγαλοπρεπής βραχογραφία έχει φιλοτεχνηθεί στην κάτω επίπεδη επιφάνεια του μαύρου βράχου και σε ύψος περίπου 15 μέτρων από το έδαφος. Ο Παντοκράτορας κρατά στο αριστερό του χέρι το Ευαγγέλιο, ενώ με το δεξί που έχει υψωμένο, ευλογεί. Ακριβή στοιχεία για το πότε και από ποιον έγινε, δεν υπάρχουν. Τα χρώματα στη βραχογραφία δοκιμάστηκαν από τις καιρικές συνθήκες και παρέμειναν αναλλοίωτα. Οι φθορές που είχε υποστεί η εικόνα σε κάποια σημεία της αποκαταστάθηκαν από την 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ενώ έγινε και συντήρηση του έργου. Το πέτρινο γεφύρι με την εντυπωσιακή καμάρα, ο μαύρος μεγάλος βράχος με την καταπληκτική τοιχογραφία του Παντοκράτορα, το παλιό παραδοσιακό εκπληκτικό εικόνισμα και η εντυπωσιακή βρύση συνθέτουν έναν ωραίο πίνακα. Φύση και άνθρωπος εργάστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο μαζί, για να μας/σας εντυπωσιάσουν με μια σύνθεση μοναδική στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Συνεχίζοντας τον ανηφορικό δρόμο προς το χωριό και φτάνοντας στην πλατεία του χωριού, θα έλθουμε πρόσωπο με πρόσωπο, με το τρίτο αξιοθέατο του χωριού και συγκεκριμένα με την προτομή του «μεγάλου μας ευεργέτη!». Βασίλειος Έξαρχος τ’ όνομά του. Ένας άνθρωπος (με κεφαλαία!), που μοίραζε αγάπη. Ένας άνθρωπος πρότυπο για την Αθήνα και για την περιοχή της, που δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά. Ένας άνθρωπος πρότυπο για το χωριό του και τον τόπο καταγωγής του, γιατί τον αγάπησε τόσο πολύ, όσο κανείς άλλος συγχωριανός μας και σε τέτοιον βαθμό που δεν μπορεί να το συλλάβει ανθρώπινος νους. Δεν μπορώ δηλαδή με απλά λόγια να σας το περιγράψω και να με συγχωρέσετε. Δραστηριοποιήθηκε στην Αθήνα ακολουθώντας πολύ επιτυχημένα το επάγγελμα του εμπόρου, προς τα τέλη του 1800 στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Σόλωνος. Η φήμη του γρήγορα εξαπλώθηκε, καθώς οι τιμές του, ειδικά στο λάδι, ήταν ασυναγώνιστες. Όλοι οι Αθηναίοι έτρεχαν στον Έξαρχο να ψωνίσουν καλά και φθηνά προϊόντα και όπως φαίνεται την εποχή εκείνη προκάλεσε πολύ μεγάλη εντύπωση. Τέτοια ώστε η περιοχή στην οποία κατασκευάστηκε το μεγάλο αυτό παντοπωλείο, μετονομάστηκε από «Πιθαράδικα» (κατασκεύαζαν πιθάρια), στα σημερινά «Εξάρχεια». Φτάνουμε στο τέταρτο και τελευταίο αξιοθέατο, που δεν είναι τίποτε άλλο από τις ανακαινισμένες πέτρινες βρύσες του χωριού, τους λιθόστρωτους δρόμους και τα «Καλντερίμια». Για όσες και όσους θέλουν να το επισκεφθούν, αξίζει τον κόπο έστω και για μια φορά, έστω και για λίγο διάστημα (ειδικά το καλοκαίρι και τον Αύγουστο, λόγω πανηγυριού), γιατί η εικόνα που θα συναντήσετε θα σας ικανοποιήσει αφάνταστα!!!
Ευχαριστώ όλες και όλους, για την αγάπη και τη στήριξη που έδειξαν στο πρόσωπό μου. Ευχαριστώ, τέλος, όλες και όλους τους αναγνώστες της εφημερίδας, για την υπομονή που είχαν, να διαβάζουν με χαρά κάθε φορά τα γραφόμενά μου.