Η κωμωδία του «Κάψε το Σενάριο» βασίζεται στη διάδραση και τον αυτοσχεδιασμό. Την ίδια περίπου περίοδο, πριν 10 χρόνια, ξεκινούσε μία άλλη ευφάνταστη αυτοσχεδιαστική κωμωδία, με πολιτικά χαρακτηριστικά αυτήν τη φορά. Ήταν το κωμικογράφημα της «κυβερνώσας αριστεράς» που λίγα χρόνια μετά φαντασιωνόταν επιθέσεις εθνικής αυτοκτονίας στην κοιτίδα του διεθνούς καπιταλισμού και στα νομισματοκοπεία. Έσκιζε μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, έκαμε τις αγορές να χορεύουν στον ήχο του ταμπούρλου και άλλα γραφικά. Κάποια στιγμή, οι πρωταγωνιστές έχασαν τον δημιουργικό τους οίστρο και ο θεατρώνης είδε τον αριθμό εισιτηρίων να πέφτει στα τάρταρα.
Η κωμωδία δεν πωλούσε πια και αποφάσισαν να το γυρίσουν στη σαπουνόπερα. Κάτι του στιλ «τόλμη και αριστερή γοητεία». Κάποιοι γηραλέοι σεναριογράφοι προσπάθησαν να το εμπλουτίσουν με ολίγη συνωμοσιολογία -το αέναο ψυχόδραμα της ελληνική αριστεράς- και η σαπουνόπερα ετράπη αίφνης σε ριάλιτι. Οι θεατές επανέκαμψαν, τα εισιτήρια πωλούνται. Όχι, όμως, όπως στο παρελθόν. Το νέο καλλιτεχνικό εγχείρημα φιλοξενείται σε θεατράκι της γειτονιάς. Έγιναν οι θεατές πιο απαιτητικοί ή απλά βαρέθηκαν; Μπορεί το συναμφότερον. Μπορεί, όμως, απλά το σενάριο να... κάηκε. Άλλωστε, εξ υπαρχής οι εμπνευστές του έπαιζαν με τη φωτιά...