Η αξιοπρέπεια της χώρας επαφίεται στον πατριωτισμό μας!

Από τον Δημήτριο Νταφούλη,
επιτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

28η Οκτωβρίου! Ημέρα μνήμης και μελέτης. Οι μνήμες παιδαγωγούν και συμβουλεύουν. Αλίμονο στη χώρα που οι πολίτες της δεν έχουν μνήμες. Η λησμονιά είναι η «κερκόπορτα» για να περάσουν οι αφεντάδες «χωρίς αξίες και αρχές για να διαφεντέψουν ανθρώπους χωρίς μνήμες». Η κιβωτός της ιστορίας μας ανοίγει.

Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Μεσολόγγι, Αγ. Λαύρα, Ναυαρίνο, προβάλλουν. Καημοί και πόθοι αιώνων έσμιξαν το ‘21 για να αποκτήσουν ελεύθερη πατρίδα, να θρησκεύουν ελεύθερα και να διαφεντεύουν την οικογένειά τους. Και ήρθε το ‘40!
Η φωνή του φιλοσόφου Πλάτωνα, πάλι μας θυμίζει πως «Απάντων Τιμιώτερον και Αγιώτερων εστίν η Πατρίς». Η Ελλάδα φορά και πάλι την πανοπλία της, για την ανεξαρτησία της, την ελευθερία της, την αξιοπρέπεια της, τον πολιτισμό της. Τα ιδανικά της.
Τα τρένα γεμάτα από νιάτα αισιοδοξίας και με το «χαμόγελο στα χείλη» και αγάπη στην πατρίδα φτάνουν στον προορισμό τους. Όλοι οι Έλληνες, μια ψυχή, επιδοκιμάζουν το ιστορικό «ΟΧΙ» του Πρωθυπουργού τους Ιω. Μεταξά και με την ιαχή «αέρα», ο ηρωικός τσολιάς κατατροπώνει τον εχθρό. Ιστορική κορύφωση ομόνοιας για τον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών!
Αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές, εθνικόφρονες και μη, όλοι παρόντες. Αυτό το «σμίξιμο» των ψυχών, αυτή η αδελφότητα του λαού, έγινε αρχή του μεγάλου «θαύματος». Ο φασισμός ηττήθηκε χάρη στην κορύφωση του Πατριωτισμού τους.
Εκείνοι, ήρωες και άγιοι με τον σταυρό και το τουφέκι, με το τσαρούχι και την ξιφολόγχη, καλά έλεγαν και καλά έπραξαν. Υπήρξαν πατριώτες!
Σήμερα αλήθεια σε καιρό ειρήνης, τι είναι για όλους μας ο πατριώτης; ο πατριωτισμός; Ποιο το περιεχόμενό του;
Πατριωτισμός δεν είναι ο εθνικισμός ούτε η πατριδοκαπηλία. Αυτά κλείνουν δρόμους, ο πατριωτισμός ανοίγει. Εκφράζει την ανιδιοτελή αγάπη, ως το «άδολο γάλα» του βρέφους στην πατρίδα και πατριώτης με απλά λόγια είναι ο πολίτης του «καθήκοντος». Είναι αυτός που πράττει το «καθήκον» από τον κυβερνήτη της χώρας μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο. Στο πόστο του ο καθένας.
Αυτός ο πολίτης εργάζεται για την προκοπή της χώρας «πρότυπο» καλών έργων, ευσυνειδησίας και υπευθυνότητας. Με όραμα για τη συμφιλίωση του λαού, την ασφάλειά του, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ποιότητα ζωής...
Ο πατριωτισμός είναι αξία ζωής, είναι αρετή!
Είναι αγάπη προς την πατρίδα, που σημαίνει πως κι εγώ σέβομαι την αγάπη των άλλων για τη δική τους πατρίδα.
Αγαπώ την πατρίδα σημαίνει τιμώ την ιστορία της, τον πολιτισμό της. Είμαστε όλοι «κλήματα» της ίδιας αμπέλου. Σημαίνει πως είμαι νομοταγής πολίτης, σέβομαι τις ανθρωπιστικές αξίες και το δημοκρατικό της πολίτευμα.
Όλα είναι πατρίδα μας, μας λέει ο Ιω. Πολέμης «και αυτά και ‘κείνα και κάτι που ‘χουμε μεσ’ την καρδιά...». Χτίζουμε, δεν γκρεμίζουμε, ενώνουμε, δεν διχάζουμε, συνεργαζόμαστε, δεν διασπάζουμε, αλληλοασπαζόμαστε, δεν αλληλοτρωγόμαστε, βοηθάμε και δεν αδιαφορούμε. Αγάπη στην πατρίδα είναι πράξεις αγάπης και όχι μόνο λόγια.
Δεν είναι μόνο το ένδοξο παρελθόν, είναι και το σήμερα.
Χρειάζεται, όμως, και μελέτη του «θαύματος» του ‘40!
Οι αρετές της φυλής μας έφερναν τις δάφνες! Δημιούργησαν το ΕΠΟΣ! Η διχόνοια, όμως, που ακολούθησε, ο εμφύλιος, δεν κατέστρεψε μόνο σπίτια και γεφύρια, γέμισε με μίσος τις καρδιές της. Αίμα, καταστροφή, θάνατος... και μια Ελλάδα του πένθους!
«Δεν κλαίω τα δάση που ‘κάψαν, τα σπίτια που γκρέμισαν... μόνο κλαίω δυο καρδιές, που τις μπολιάσαν μίσος!» λέει ο ποιητής.
Ο χρόνος, όμως, λιώνει τους πάγους, διώχνει την οργή και το μίσος, φέρει και πάλι την αγάπη και την παρακμή διαδέχεται η ακμή, η πρόοδος και η διαφύλαξη της πατρίδας είναι καθήκον κάθε πολίτη Συνταγματικά. Στηρίζεται στον «πατριωτισμό» των πολιτών της, γιατί όλοι οι πολίτες είναι παιδιά της και ο πατριωτισμός δεν μπαίνει στο ζύγι, ούτε παζαρεύεται. Είναι μονόδρομος, είναι αυτοφυές συναίσθημα. Είναι αρετή που διδάσκεται από γονείς, σχολείο, πολιτεία και εκκλησία.
Σήμερα ο πατριώτης λέει το δικό του «ΟΧΙ» σε κάθε μορφής διχασμό και φασισμό. Ζει και υπερασπίζεται τις αρχές και τις αξίες της ζωής. Μελετά το «χθες» για να ξέρει πού πρέπει να πάει. Η οικογένεια και το σχολείο έχουν τον πρώτο λόγο. Έχουμε χρέος να στεκόμαστε ψηλά. Μόνο από ψηλά βλέπεις τον ορίζοντα της ελευθερίας σου.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ και όχι μόνο, μπορεί να σε ανεβάσει.
Η επιλογή, δική σου...