Μια άλλη άποψη για τον Αλέξη Τσίπρα

Από τον Άγγελο Ζαχαρόπουλο

«Δρυώς πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται».
Γνωστή η φράση για τους ηττημένους. Πολλά γράφονται και ακούγονται στον Τύπο και στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα για τη συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα, κατά τους 54 μήνες που κυβέρνησε τη χώρα. Όλα σχεδόν με αρνητικό πρόσημα.
Από την πλευρά μου, θα αναφέρω μία θετική του προσφορά στη χώρα: Απομυθοποίησε τα ιδεολογήματα της Αριστεράς που είχαν κυριαρχήσει, σε πρώτο στάδιο μετά τη λήξη του Εμφυλίου και, σε δεύτερο στάδιο, μετά τη Μεταπολίτευση (1974).
Στο πρώτο στάδιο είχαμε πληθώρα εκδηλώσεων αριστερών κύκλων: Έκδοση βιβλίων, παρουσίαση άρθρων, τηλεοπτικών εκπομπών κ.λπ. Μέσω αυτών, οι αριστεροί θρηνούσαν την απώλεια του ονείρου για την κατάληψη της εξουσίας και, ταυτόχρονα, εξυμνούσαν τους σχετικούς αγώνες που είχαν γίνει. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του βιβλίου του Θ. Χατζή: «Η νικηφόρος επανάσταση που χάθηκε» (τον Δεκέμβριο του 1944). Ακολούθησε ο θρήνος για την ήττα του «Δημοκρατικού στρατού» και η προβολή των «ηρωικών του αγώνων». Από την αντίπερα όχθη, αντί οργισμένης αντίδρασης, κυριάρχησε η εκδήλωση ενός συνδρόμου θωπής προς την ηττημένη αριστερά. Ήταν μια εκδήλωση μεγαλοψυχίας των νικητών προς τους ηττημένους και περισσότερο μια ισχυρή επιθυμία να αποφεύγεται η αναμόχλευση των παθών. Η χώρα είχε ανάγκη από λήθη και συμφιλίωση για να πάει μπροστά.
Στο δεύτερο στάδιο αναδείχτηκε μια νέα γενιά αριστερών που κυριάρχησε ιδίως στον πανεπιστημιακό χώρο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μοναδικό στον κόσμο φαινόμενο. Μια θορυβώδης μειονότητα φοιτητών να μουτζουρώνει, να καταστρέφει και να λεηλατεί τον πανεπιστημιακό χώρο, να τρομοκρατεί τους πολλούς φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν και τους καθηγητές που θέλουν να διδάξουν.
Υπάρχει ελπίδα να εξαλειφθεί το απαράδεκτο φαινόμενο;