Το αποδυναμωμένο ΕΣΥ και τα θλιβερά περιστατικά…

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες και κοινωνοί θανατηφόρων περιστατικών, οφειλομένων στη μη έγκαιρη προσέλευση ασθενοφόρων, λόγω ελλείψεως αυτών. Στην αδυναμία επάνδρωσης με εξειδικευμένο προσωπικό και το χειρότερο στην ανισοκατανομή των νοσοκομείων, η οποία δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις οικιστικά και πληθυσμιακά αναπτυσσόμενες περιοχές, όπως η Αττική, με αποτέλεσμα αυτές να βρίσκονται μακράν των νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η κατάσταση αυτή πλήττει άμεσα το ΕΣΥ, το οποίο αποτελεί το αποκούμπι του μέσου και φτωχού Έλληνα πολίτη. Ναι, αυτό το σακατεμένο Σύστημα Υγείας, που παρά την αναπηρία του μπήκε μπροστά στον πόλεμο κατά του κορονοϊού και έσωσε ανθρώπινες ψυχές. Κι αυτό το πέτυχε χάρη στην ακάματη και γενναία προσπάθεια των λειτουργών της υγείας. ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ!
Η αιτία της άρρωστης κατάστασης του ΕΣΥ είναι όμοια μ’ αυτήν της ανθρώπινης υγείας, όταν δεν τη φροντίζουμε. Όταν προληπτικά δεν λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα. Όταν δεν ζούμε υγιεινά... Ναι, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη διαχείριση του ΕΣΥ. Με τη λειτουργία του ως όπλου αντιμετώπισης των κακών της υγείας μας, που όμως στην πατρίδα μας υπολειτουργεί. Αποκορύφωμα τα δύο προσφάτως θανατηφόρα συμβάντα: Μίας γυναίκας στην Κω και μίας εγκύου στην Αττική. Συνάνθρωποί μας που έφυγαν από έλλειψη ασθενοφόρων και προσωπικού του ΕΚΑΒ... Από την απουσία επαρκούς φροντίδας και επενδύσεων στο αποδυναμωμένο απ’ τον χρόνο ΕΣΥ. Στον επί δεκαετίες στυλοβάτη και τώρα γερασμένο δημόσιο φορέα της υγείας.
Άρα, σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα των όσων δεν πράξαμε για τη στήριξη του ΕΣΥ. Και επειδή: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται...», οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές σε θέματα υγείας δεν ήταν οι καταλληλότερες. Όχι, γιατί οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν αγαπούσαν τον λαό τους, αυτό δεν πρέπει καν να περνά απ’ το μυαλό μας, αλλά γιατί ακολούθησαν πρακτικές παραλείψεων και αβλεψιών ή μπορεί το πρόβλημα υγεία να μην ήταν στις πολιτικές τους προτεραιότητες. Και όλα αυτά προδίδονται από τα θλιβερά περιστατικά που χτυπούν τον λαό μας.
Νομίζω ότι το μόνο όπλο στη μάχη κατά της αρρώστιας της φτωχής και μεσαίας τάξης είναι η ενδυνάμωση του ΕΣΥ. Τι σημαίνει αυτό; Η στοίχιση όλων των δημόσιων υγειονομικών φορέων κάτω από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Παράλληλα θα λειτουργεί και ο ιδιωτικός τομέας. Γιατί πιστεύω ότι η ευγενής άμιλλα προάγει την έρευνα και την ποιότητα παροχής υγειονομικών υπηρεσιών.
Αυτό το όπλο υπεράσπισης της υγείας του λαού μας θα πρέπει να καταστεί εθνική συνείδηση. Εθνική φροντίδα. Συνισταμένη υπεράσπισης όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου υπέρ της υγείας του λαού μας. Ανίκητη δύναμη. Φρούριο απόρθητο σε κάθε προσπάθεια των συμφερόντων άλωσης αυτού.
Άρα, πρώτη προτεραιότητα της Πολιτείας θα πρέπει να είναι η θεσμοθέτηση του αμόλυντου και άφθορου ΕΣΥ, που δεν θα εμποδίζει την εξέλιξή του στη σύγχρονη τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο, ώστε να μην υπολείπεται διόλου της ιδιωτικής ιατρικής φροντίδας.
* Πώς, όμως, θα τα πετύχουμε αυτό; 1) Με την αύξηση των κρατικών κονδυλίων υπέρ του υπέρτατου αγαθού της υγείας, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. 2) Πρόσληψη του απαραίτητου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού για να μην υπάρχουν κενά σ’ όλες τις υγειονομικές βαθμίδες της ελληνικής επικράτειας. 3) Εφοδιασμός όλων των νοσοκομείων, Κέντρων Υγείας και υγειονομικών σταθμών με σύγχρονο τεχνολογικό ιατρικό εξοπλισμό. 4) Ενίσχυση των υπηρεσιών υγείας με ασθενοφόρα με τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό και τον αναγκαίο αριθμό διασωστών για να μη θρηνήσουμε και πάλι, σαν τα πρόσφατα, θλιβερά γεγονότα. 5) Ανακατανομή και κατασκευή νέων νοσοκομείων σε περιοχές με μεγάλη οικιστική και πληθυσμιακή ανάπτυξη...
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να τονίσω ότι η έγνοια των εκάστοτε κυβερνώντων στην προστασία της υγείας του ελληνικού λαού αποτελεί πρώτιστο και πατριωτικό καθήκον, γιατί έτσι καταδεικνύεται έμπρακτα η αγάπη τους προς την πατρίδα και τον λαό της.